“ไปเล่นนี่ยังเจอกับสาวิตต์ไหม”
“เจอค่ะ...เขายังเฮงเหมือนเดิม”
“ผมมีเรื่องหนึ่งอยากขอร้อง” ด้วยเสียงอันอ่อนโยนแล้วแววตาแบบนั้นใครหรือจะกล้าขัดใจเขา ยิ่งเป็นลักษมีด้วยแล้วหล่อนยอมรับได้ทุกอย่าง แม้มันจะไม่ต้องประสงค์ของตัวหล่อนเองเลยก็ตามที
“สนิทกับเขาเอาไว้หน่อยนะ คุณหมี แล้วผมก็อยากทำความรู้จักกับเขาสักหนหนึ่ง”
แม้จะอยากรู้ว่าทำไม แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่หล่อนควรจะถาม สำหรับศิลาไม่ควรจะมีคำถามไปเซ้าซี้กับเขาเป็นอันขาด
“จะให้รีบไหมคะ”
“เอาให้คุณหมีสะดวกก็แล้วกัน ผมไม่เร่งร้อนอะไร...”
เขารอมาได้เนิ่นนาน นับประสาอันใดกันเล่ากับการรอคอยอีกเล็กน้อย ในเมื่อเขาจัดฉากการแสดงเอาไว้หมดแล้ว ค่อยเป็นค่อยไป จะได้ซึมซับเอาความสาแก่ใจได้สูงสุด
“แล้วหมีจะโทร. ไปบอก...วันนี้หมีว่าง คิวละครไม่มีเลย ว่างไปตั้งสามวัน...หมีอยากจะไปพักผ่อน ไปชายทะเลคุณศิว่างไหมคะ” เหมือนสิ้นไร้ศักดิ์ศรีที่ต้องเอ่ยชวนผู้ชายทั้งที่โดยตัวหล่อนเองแล้ว มีแต่ผู้ชายรอให้หล่อนเปิดโอกาสสักนิด แต่กับเขาเหมือนจะต้องอ้อนวอนกันทีเดียว แต่ลักษมีก็กล้ำกลืนความอับอายเอาไว้
เขาอยากจะปฏิเสธอยู่เหมือนกัน แต่แววตาอ้อนวอนแบบนั้น ทำให้เขาอดจะใจอ่อน
