เมื่อได้ยินว่าซ่งหว่านชิวตั้งครรภ์ ชามในมือของหลินจืออี้ก็หล่นลงบนโต๊ะ แล้วน้ำซุปร้อนๆ ก็หกใส่ตัวเธอ
เมื่อทุกคนได้ยินเสียงก็มองไปที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ และดูถูกเหยียดหยาม
เพราะยังไงแล้ว ครั้งที่แล้วมีคนมากมายรวมตัวกันก็เพราะต่อต้านเธอที่วางยากงเฉิน
หลินจืออี้รีบลุกขึ้นมาดึงกระดาษมาเช็ด “ขอโทษค่ะ”
คุณท่านกงชําเลืองมองแวบหนึ่ง เอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “เสื้อผ้าเลอะแบบนี้แล้วยังจะไปเจอคนอื่นได้ยังไง?”
ความหมายก็คือให้เธอไปได้แล้ว
หลินจืออี้เช็ดมืออยู่ครู่หนึ่ง เข้าใจเจตนาของคุณท่านกงที่ต้องการให้เธอมารับประทานอาหารมื้อนี้ให้ได้แล้ว
ล้างซวย ซวยที่ว่าก็คือเธอสินะ
เธอหลุบตาลงพลางพยักหน้า “ค่ะ เชิญทุกคนทานตามสบายค่ะ”
หลินจืออี้หยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังเดินออกจากห้องอาหาร สายตาบนเสื้อผ้าเหมือนมีมีดเล่มแล้วเล่มเล่ามาเฉือนเนื้อเธอ
ไม่นานหลิ่วเหอก็ตามมา
“จืออี้ ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าคุณท่านเขา......”
“ช่างเถอะ เพียงแต่แม่ก็เห็นท่าทีของคุณท่านกงแล้ว ซ่งหว่านชิวตั้งครรภ์ ต่อไปก็จะย้ายเข้ามาแล้ว ฉันจะไม่มาอีก แม่จะหาฉันก็นัดพบข้างนอกเถอะ”
หลินจืออี้ไม่อยากให้เธอเป็นห่วง จึงพูดปลอบใจไปสองสามประโยค
