ตั้งแต่ตอนที่เขาลงจากรถม้า เฉินฝานบอกหลี่ซานแล้วว่า ให้เขานำผู้คุ้มกันของตระกูลเฉินและตระกูลหลี่ไปเฝ้าประตูด้านหลังเรือนของตระกูลชาง
“หลี่ซาน!”เวลานี้ ชางเฟยอวี่เพิ่งพบว่าหลี่ซานไม่อยู่
เฉินฝานพยักหน้า “ถูกต้อง หลี่ซาน ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ประตูหลังเรือนเจ้าแล้ว”
“หึ!” จู่ๆ ชางเฟยอวี่ก็นิ่งสงบลง เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแสยะยิ้มให้เฉินฝาน “เจ้าคิดว่าเรือนข้า มีพวกบ่าวรับใช้แค่นี้หรือ? เจ้าคิดว่าเหตุใดเย่ว์หนูจึงเกือบตาย?”
“ดังนั้น...” เฉินฝานตอบช้าๆ อย่างไม่ยี่หร่ะ “พวกเจ้าดูถูกผู้หญิงมากไปแล้ว ตอนนี้ด้านหลังเรือนของข้ามีศพบุรุษสองศพนอนอยู่ตรงนั้น คนที่สังหารพวกเขา คือเย่ว์หนู”
หากไม่ใช่เพื่อปกป้องฉินเย่ว์หรู เย่ว์หนูจะบาดเจ็บสาหัสแบบนั้นได้อย่างไร
สีหน้าของชางเฟยอวี่ซีดขาวในทันที “ไม่ เป็นไปไม่ได้!”
เฉินฝานปัดแขนเสื้อ ซึ่งเปื้อนน้ำลายของชางเฟยอวี่ที่ถ่มมา “เป็นไปได้หรือไม่นั้น ตอนนี้เจ้ากลับเรือนไปดูก็สิ้นเรื่องแล้ว”
ณ ตระกูลชาง
ความ ‘สง่าดั่งเซียน’ ของชิงอวิ๋นเลือนหายไปหมดแล้ว พร้อมกับความดูแคลนของเขาที่มีต่อเฉินฝานเมื่อครู่ก็ไม่เหลือแล้ว
เขาสวมใส่เสื้อผ้าของบ่าวรับใช้ผู้ทำหน้าท
