๑๒๕
อย่าว่าข้าเห็นแก่ตัว
ลี่จู…
หากให้จัดองค์ชายหย่งเหอเป็นตัวละครแล้วล่ะก็ เขาคือตัวร้ายอันดับสี่ที่เข้ามาเพื่อสร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตตัวเอก
คิดดู! ร้อยวันพันปีข้าไม่เคยมายืนในป่าไผ่คนเดียวแบบนี้ แต่วันนี้กลับมาที่นี่ในวันเดียวกับที่องค์ชายมีเรื่อง
หรือตัวร้ายอันดับหนึ่งที่แท้จริงไม่ใช่หงซีเกอเกอ ม่านหนิงหรือกุยฮั่น…
แต่เป็นสวรรค์!
“ทางนั้น เห็นแสงสว่างลอดเข้ามาแล้ว”
องค์ชายรองที่เดินตามหลังสุดชี้ไปยังปากทางเข้าถ้ำ เขาตื่นเต้นที่สุดในบรรดาพวกเราสามคนแล้ว
ข้าก็อยากดีใจถ้าไม่ใช่เพราะหลางยีเงียบเกินไป
ท่าทางเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดของเขาทำให้ข้าระมัดระวังตัว ไม่พอยังหันไปดุองค์ชายรองทางสายตาให้เขาเบาเสียงเท้าลงหน่อย
“ดุเปิ่นหวางหรือ เจ้ากล้า!”
“เบาเสียงเท้าลงหน่อยเพคะ หากปีศาจจิ้งจอกราตรีอยู่หน้าถ้ำดักรอเราอยู่จะทำอย่างไร”
อยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้แล้วข้าขอเลือกวางธรรมเนียมต่าง ๆ ไว้ด้านหลังเน้นย้ำความปลอดภัย
เมื่อพวกเราเดินมาถึงปากทางเข้าถ้ำกันแล้ว หลางยีก็หยุดเดิน
“หยุดทำไม”
องค์ชายหย่งเหอมุ่นคิ้วถาม ส่วนข้าไม่สงสัยเพราะดวงตาคู่พิเศษมองเห็นความผิดปรกติตรงหน้า
ม่า
