“อย่าวุ่นวาย ฉันทำอาหารอยู่นะ เอามือสกปรกของนายออกไปซะ”
ฉินโม่หนงหนีบขาทั้งสองข้างเข้าหากัน กล่าวอย่างโมโห
“ทำอาหารอะไร ทำอย่างอื่นเถอะ ตอนนี้ผมไม่อยากกินข้าวแล้ว กินคุณก็พอแล้ว”
หลินหยางไม่สนใจสิ่งอื่นอีก เขากดฉินโม่หนงลงบนเคาน์เตอร์ครัวทันที
“หลินหยาง นายบ้าไปแล้ว นี่มันห้องครัวนะ กลับไปทำที่ห้องหรือไม่บนโซฟาก็ได้”
ฉินโม่หนงยืดตัวขึ้นมา หมุนกายกลับมา พยายามออกแรงอย่างหนักในการผลักหลินหยางออกไป
“ห้องครัวดีออก ได้รสชาติไปอีกแบบ”
หลินหยางนั่งยองลงไปทันที ฉินโม่หนงเข้าใจความต้องการของเขา รีบต่อต้านว่า “ไม่ได้! นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”
“สุภาพบุรุษใช้ปากไม่ใช้มือไง”
แม้ฉินโม่หนงจะอยากต่อต้าน แต่สุดท้ายก็ได้ลิ้มลองถึงความหฤหรรษ์ที่อยู่ภายใน ทำใจผลักหลินหยางออกไปไม่ได้อีก แม้ปากจะร้องว่าไม่ ทว่าร่างกายกลับซื่อตรงเป็นอย่างมาก
ฉินโม่หนงรู้สึกว่าตนเองบ้าคลั่งเกินไปแล้ว เรื่องเช่นนี้ เมื่อก่อนตัวเธอแม้แต่จะคิดก็ยังไม่กล้าคิดเลย
ที่จริงแล้วนิสัยลึกๆ ของเธอเป็นคนที่ค่อนข้างหัวโบราณกับเรื่องแบบนี้ แต่เจ้าหลินหยางคนนี้กลับเป็นพวกหัวขบถไม่เล่นตามกฎตามธรรมเนียม
ฉินโม่หนงรู้สึกว่าตัวเธอเ
