“หนานซวี่ ในเมื่อนายชอบหลินหยี่โม่ ทำไมถึงไม่สารภาพรักกับเธอล่ะ?”
หลินหยางถาม
“ก็เธอไม่ได้ชอบฉันนี่ ถ้าฉันไปสารภาพจะไม่เป็นการหาเรื่องขายหน้าให้ตัวเองเหรอ?” เจิ้นหนานซวี่ถาม
“นายไม่สารภาพแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเธอไม่ชอบนาย ความกล้าแค่นี้นายก็ไม่มีหรือ?”
หลินหยางแซว
“มีความชอบบางอย่างแค่เก็บไว้ในใจก็พอ ไม่จำเป็นต้องมีผลลัพธ์ ถ้าไม่พูดออกมา พวกเรายังถือเป็นเพื่อนนักเรียนกัน แต่ถ้าพูดออกมาแล้ว แม้แต่เพื่อนร่วมชั้นก็อาจเป็นไม่ได้ ฉันจะอวยพรฉินหยี่โม่แน่นอน เพียงแต่การที่เธอคบกับคนแบบไอ้โต้วจวิ้นนั่น มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดมากเลย"
“ถึงแม้โต้วจวิ้นจะมีเงินมากกว่าฉัน แต่ถ้าพูดเรื่องนิสัยแล้ว มันยิ่งไม่คู่ควรกับหลินหยี่โม่มากกว่าฉันอีก”
เจิ้งหนานซวีพูดพลางยิ้ม
“ตามใจนายเถอะ นายก็ไม่ใช่เด็กแล้ว เรื่องความรู้สึก นายมีแผนการของตัวเองก็พอ”
คนทั้งสองเดินเข้าไปในลิฟต์ ขึ้นตรงไปที่คลับคาราโอเกะเฟิ่งหวง
เจิ้งหนานซวี่เป็นลูกค้าประจำของที่นี่จริงๆ ทันทีที่เข้าไปก็มีแม่เล้าแต่งหน้าจัดในชุดกี่เพ้าผ่าสูง เดินบิดเอวอ้อนแอ้นออกมาทักทายเจิ้งหนานซวี่อย่างกระตือรือร้น
เพราะเคยเห็นบุคลิกรัศมีของมู่
