เจิ้งหนานซวี่ก็เลือกมาสองคนเช่นกัน คอยปรนนิบัติซ้ายขวาข้างละคน
ต่างจากความกระตือรือร้นทรงเสน่ห์ของซินซิน เวยเวยที่นั่งอยู่ด้านข้างไม่ขยับแม้แต่น้อย ไม่คารวะเหล้าหลินหยางและก็ไม่ส่งเสียงใดๆ เช่นกัน
มือข้างหนึ่งของหลินหยางวางพาดลงบนไหล่ของเธอ ทำเอาเธอตกใจจนสะดุ้ง
“เธอกลัวฉัน หรือไม่ชอบฉันกันล่ะ?” หลินอย่างกล่าว
“ฉัน…ไม่ได้…”
เวยเวยกล่าวเสียงเบา
“พี่หยางเปลี่ยนคนใหม่เถอะ พวกเราออกมาเที่ยวเล่นก็เพื่อจะได้สนุกสนานเฮฮา พี่ดูเธอสิ ทำจนเหมือนตัวเธอเป็นแขกอย่างนั้นแหละ”
เจิ้งหนานซวี่กล่าว
“ไม่เป็นไร ฉันชอบแบบนี้แหละ”
หลินหยางกล่าว
ซินซินที่อยู่ด้านข้างเป็นฝ่ายเริ่มเลือกเพลง รินเหล้า ชวนดื่ม ป้อนขนมป้อนผลไม้ กระตือรือร้นอย่างมาก มือเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ไม่หยุด คอยกระตุ้นยั่วยวนหลินหยางเป็นระยะ สายตาน้อยๆ ภายในดวงตาคอยสาดประกายออกมาเป็นระลอกเพื่อเก็บเกี่ยววิญญาณ
ไม่เสียทีที่เป็นหนึ่งใดดาวเด่น ทำให้คนไม่อาจหาข้อตำหนิได้จริงๆ
หลินหยางก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไรเช่นกัน เข้าร่วมสถานการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก ก็รู้สึกว่าน่าสนใจเช่นกัน
เจิ้งหนานซวี่เป็นมือเก่าเก๋าประสบการณ์แล้ว ย่อมเล่นได้อย่า
