Chapter 37
“ออกไปได้แล้ว อย่าให้พวกผมต้องพูดหลายรอบนะครับ” น้าคมสันพูดเสียงกระด้างกับผม มันได้อย่างนี้สิแต่ล่ะคน
“กูรู้แล้ว มึงไม่ต้องมาพูดมากหรอก”
“รู้ก็ไปครับ อย่าต้องให้ใช้ความรุนแรงต่อกัน เพราะคุณหนู ไม่ใช่สิ! เพราะคุณปั้นจั่นไม่ใช่ทายาทนายหญิงแล้ว พวกผมก็ไม่ควรเกรงใจ และถ้าเกิดทำอะไรรุนแรง นายของผมท่านคงไม่ว่าอะไร?”
“ปากดีนักนะ! แค้นนี้สิบปีก็ไม่สายหรอก!”
“หึ ผมจะรอนะครับ” น้าคมสันแค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วจับต้นแขนของผมเอาไว้แน่นเลยครับ
“ลากมันออกไป!” แม่ของผมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะผินหน้าไปมองอย่างอื่น เหตุการณ์ในวันนี้ทำผมเสียใจมาก ๆ เลยครับ ทุกคนในบ้านพร้อมใจกันที่จะตัดขาดกับผม ไม่รับฟังเหตุผลของผมเลยแม้แต่น้อย
“ก่อนไปผมขอเจอม่านหมอกก่อนได้ไหม? ผมอยากจะขอโทษเธอในสิ่งที่ผมทำลงไป ผมรู้ว่าผมผิดแต่ผมไม่เคยคิดจะทิ้งเธอเลยนะ” คำพูดของผมทำเอาแม่ของผมหันมาจ้องมองผมตาขวาง
“จะไปตายที่ไหนก็ไป!” แม่ปารองเท้าใส่ผมอย่างโกรธจัด ในขณะที่ลูกน้องของแม่ลากผมกับริสาออกมา
“ปล่อยกูสิวะ! ไอ้พวกเวร!”
“กรี๊ดดด! ไอ้พวกบ้า ไอ้พวกสารเลว!” ริสากรีดร้องพร้อมกับก่นด่าลูกน้องพ่อ พวกมันไ
