ชายหนุ่มไม่ยอมเสียเวลาถอดชิ้นส่วนเศษผ้าที่ยังคาอยู่บนตัวเธอ ประสบการณ์อันเจ็บปวดที่ห้องเพรซิเดนเชียล สวีต เตือนให้เขาระมัดระวังพิษสงของสาวใช้เอเชียคนนี้
เขาเพียงยืดตัวขึ้น รีบร่นขอบกางเกงบอกเซอร์ลง ปลดปล่อยอสรพิษที่ขดตัวแผ่พังพานรอสังหารเหยื่ออยู่อย่างกระสับกระส่าย
ทันทีที่กางเกงผ้ายืดสีดำถูกถลกลงไป เจ้าสัตว์ร้ายก็ดีดตัวออกมาชูคอ ส่ายหัวไปมามองหาเป้าหมาย พิษอันฉ่ำเยิ้มหยดยืดลงบนท่อนขาของเหยื่อสาวราวหิวกระหายมานานปี อเล็กซานเดอร์ไม่รอช้า จับพังพานที่เบ่งพอง กดให้ฝังคมเขี้ยวลงบนหลืบร่างของรมิตา
“ไม่... ไม่นะ... โฮ” เสียงกรีดร้องครั้งสุดท้ายของเธอไม่อาจหยุดยั้งเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้อีกแล้ว
หญิงสาวสะดุ้งเฮือก... การฉกกัดครั้งแรกสร้างความเจ็บปวดคล้ายร่างกายจะฉีกขาด เรียวขาสั่นสะท้านซึ่งถูกช้อนอยู่ใต้กล้ามเนื้อต้นขาที่แข็งเกร็งจำต้องหนีบรัดเอวของเขาเอาไว้ทั้งที่ไร้เรี่ยวแรง แต่ความเจ็บปวดยังแล่นไปไม่ทันทั่วร่าง เจ้าอสรพิษร้ายก็ตรงเข้าขย้ำซ้ำลงไปบนบาดแผลเดิมอีก... ครั้งแล้วครั้งเล่า... จากความเจ็บปวดก็กลายเป็นแสบร้อนอย่างแสนสาหัส
ใบหน้ารมิตาบิดเบี้ยว หยดน้ำตาจากดวงตาที่หลุบระริก พรากไหลลงบนแก้
