“เป็นยังไงบ้าง... ได้ข่าวรมิตาหรืออีวานเจลีนบ้างหรือยัง...” ทันทีที่เห็นหน้าแดเมียนซึ่งเดินทางมารับเขาที่สนามบินกรุงเอเธนส์ มหาเศรษฐีหนุ่มก็รีบเอ่ยถาม
“ผมโทรไปที่คฤหาสน์เฮเลนิคัสเมื่อครู่ใหญ่ๆ สาวใช้ที่นั่นแจ้งว่าคุณอีวานเจลีนเพิ่งขับรถออกมาตั้งแต่แปดโมงเช้า เธอบอกจะไปพักผ่อน และอยู่เที่ยวชอปปิงที่เอเธนส์สักหลายวัน เป็นอย่างที่คุณอเล็กซ์กังวลใจจริงๆ ด้วยสิครับ” สีหน้าเลขาฯ หนุ่มดูวิตกไม่ต่างจากผู้เป็นนาย
“ฉันรู้แล้ว ป้าคลอรีสบอกฉันตั้งแต่เมื่อเช้าตอนก่อนจะขึ้นเครื่อง แล้วเรื่องรมิตาล่ะ ไปถึงไหนแล้ว” พูดคุยพลาง สองเท้าก็เร่งก้าวนำหน้าร่างสูงเพรียวออกจากเทอร์มินัลเพื่อตรงไปยังทางออกของสนามบิน แม้ไม่รู้เบาะแสใดๆ แต่ใจก็อยากจะให้ถึงรถยนต์โดยเร็ว
“ผมไปสอบถามทั้งที่อพาร์ตเมนต์เก่าของคุณรมิตา ทั้งที่โรงแรม แล้วก็ให้คนไปตามสืบถามจากโรงแรมหลายแห่งในเมือง แต่ยังไม่ได้ความเลยครับ” เขาถอนหายใจ
“แล้วไอ้นักสืบคนนั้นล่ะ”
“ผมให้คนเฝ้าดูอยู่ คิดว่าเขาก็คงยังไม่รู้อะไรเหมือนกัน เพราะคุณรมิตาเพิ่งมาถึงที่นี่แค่สองวัน เบาะแสที่น่าจะหาได้ง่ายที่สุดก็คือตามหาจากโรงแรมที่เธอเข้าพัก โดยนิสัยของเธอแล้ว ผมคิดว
