บรึ้นนนน~
“คออ่อนแล้วยังจะซ่าอีก เป็นภาระฉิบ!” เคนตะบ่นอย่างเอือมระอา สายตาเหลือบมองน้องสาวกับถนนสลับกันไปมา นับวันเขากับคัพเค้กความสัมพันธ์ไกลห่างออกไปทุกที ถ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อนคงจะมีสิทธิ์เอ่ยเตือนได้บ้าง แต่มาตอนนี้คำพูดของเขาไม่มีอิทธิพลพอจะสั่งหรือเตือนคัพเค้กได้เลย
“อื้ออ~” คัพเค้กบิดร่างกายด้วยความมึนเมา สมองพอจะจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ลาง ๆ
หมับ!
“ร้อน เปิดแอร์ยังเนี่ย!!” มือบางเลื่อนไปกดด้านหน้ารถมั่ว ๆ โดยที่ยังคงหลับตาอยู่
“ยัยเค้กอยู่นิ่ง ๆ” เคนตะบอกพร้อมปัดมือบางให้กลับไปตั้งบนหน้าขาเรียวเหมือนเดิม ส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยหน่าย
“ก็คนมันร้อน โจ้เปิดแอร์ให้หน่อย” ทว่า...คัพเค้กไม่เพียงแต่ตะคอก แต่ยังเอ่ยถึงอีกคนที่ไม่ได้อยู่ร่วมในรถด้วย
“นั่งรถฉันอย่าเอ่ยถึงคนอื่น!!” ร่างสูงใหญ่เริ่มจะหัวเสีย แยกกันไม่ทันไรก็เอ่ยถึงอีกแล้ว น่าเจ็บนักขนาดเมาแล้วยังไม่ลืมไอ้เวรนั่นอีก
“แล้วนายเป็นใคร!!” ศีรษะทุยสอดเข้าไปใต้วงแขนเงยหน้าถามชายหนุ่มที่กำลังขับรถอยู่ แววตาใสซื่อกระพริบถามอย่างน่าเอ็นดู
“...” เคนตะถึงกับตัวแข็งทื่อเมื่อสบดวงตาหวาน กลิ่นประจำตัวน้องสาวลอยมาแตะจมูก ทำเอาเขากลืนน้ำลายกับบรรยากาศภายในรถ
ฟึ่บ!!
“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปหาโจโจ้” แต่แล้วคัพเค้กก็โวยวายใหม่เมื่อรู้ว่าข้าง ๆ ไม่ใช่คนที่เรียกหา เธอหันไปด้านข้างหมายจะเปิดประตูรถ แล้วเอ่ยเรียกแฟนกำมะลอทันที
“บอกว่าอย่าพูดถึงมันไงเล่า” คราวนี้เคนตะตะคอกเสียงแข็ง เริ่มจะหน้าดำหน้าแดงอย่างขุนเคือง อุตส่าห์ใจดีไม่อยากทำร้ายคนเมาแต่ต้องมาฟิวส์ขาดเมื่อหญิงสาวเอ่ยถึงผู้ชายคนอื่นให้ได้ยิน
“โจโจ้..โจ้อยู่ไหน มาหาเค้กหน่อย เค้กอยากไปหาโจ้~” คนเมาไม่ฟังคำเอ่ยเตือนอะไรทั้งสิ้น คราญครางหาชายหนุ่มอีกคนไม่เลิก
บรึ้นนนนน~ เคนตะเหยียบคันเร่งเพื่อให้ถึงบ้านไวกว่าเดิม อยากจะฉีดน้ำล้างสมองคนเมาให้หายจากอาการบ้าผู้ชายสักที ได้ยินแล้วรู้สึกรำคาญหูอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อรถสปอร์ตหรูจอดหน้าคฤหาสน์ บอดี้การ์ดเข้ามาทำหน้าที่เพื่อจะช่วยประคองคัพเค้ก ทว่าก็โดนเคนตะสั่งให้เอารถไปเก็บเข้าที่แทน
“ลงมา!” เขาตะคอกเสียงเข้ม
“หนวกหู~ จะพูดดังทำไมเนี่ย” คัพเค้กยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้างแล้วเงยหน้ามองต้นเสียง ภาพลาง ๆ ตรงหน้ากลายเป็นชายหนุ่มอีกคน “อื้ออ~ โจ้จะพาเค้กไปไหน”
หมับ!
“คราญครางหาพระแสงไรวะ น่ารำคาญ!!” เคนตะกระชากลากคนตัวเล็กลงมาจากรถอย่างแรง แล้วฉุดให้เดินตามเข้าบ้านทันทีเอือมระอากับสภาพตอนนี้ของคัพเค้กเพราะไม่ต่างอะไรกับคนเมาข้างถนนเลยสักนิด
“นี่มันบ้านเค้กนี่ ไม่เอาไม่กลับบ้าน เค้กอยากไปนอนคอนโดโจ้” คัพเค้กโผล่เข้าไปกอดเอวสอบร่างสูงออดอ้อนต่อ
“กึก!” เคนตะถึงกับกัดฟันดังกรอด คำก็โจ้ สองคำก็โจ้ “ไอ้หมอนั่นมีดีไรหนักหนาวะ”
“นะ ๆ โจ้พาเค้กกลับคอนโดนะ เค้กไม่อยากไปเจอไอ้พี่บ้ากาม”
“...” สองเท้าหยุดชะงัก เขายืนนิ่งประคองคนตัวเล็กฟังคำด่าทอที่หลุดจากปากคัพเค้ก ในสายตาเธอเขาคงจะแย่มากสินะ
หมับ! เคนตะย่อตัวลงยกคัพเค้กพาดบ่าแกร่งของเขาทันที สาวเท้าเข้าไปในบ้านโดยมีบอดี้การ์ดยืนมองด้วยสายตาแปลกประหลาด นานแล้วที่ไม่เห็นคุณหนูของบ้านเข้าใกล้พี่ชายคนกลาง
กริ่ง!
ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะอุ้มคัพเค้กกลับห้องนอนด้วยความรู้สึกเคืองในใจ เมื่อเข้ามาในห้องเขาจึงทิ้งคนตัวเล็กลงบนเตียงอย่างไม่ใยดีนัก คัพเค้กนอนแผ่หลาหมดสภาพ หน้าผมรุงรัง ปากอวบอิ่มเผยอคราญครางบางอย่างในจังหวะที่เคนตะกำลังจะหมุนตัวออกจากห้อง
“โจ้~” เพราะเธอมีเพื่อนสนิทใจแค่คนเดียว ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขโจโจ้ก็จะอยู่ข้าง ๆ ในฐานะเพื่อนตลอดมาและที่สำคัญคงเป็นเพราะเธอคือหลานสาวเพียงคนเดียวของบ้าน ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ของตัวเอง คริสเตียนก็ทำแต่งาน ปู่คางูยะนาน ๆ ครั้งจึงจะกลับไทย คูเปอร์ก็ไม่เคยมาไทยถ้าไม่จำเป็น ไม่แปลกที่คัพเค้กจะเอ่ยหาโจโจ้บ่อย ไม่ว่าจะปาร์ตี้หนักขนาดไหน คนคนเดียวที่ลากเธอหลับคอนโดก็คือ..โจโจ้!
“ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ” เคนตะยืนเท้าสะเอวมองไม่วางตา ส่วนคนเมาไม่ได้รับรู้สิ่งที่ร่างสูงเอ่ยออกมาสักนิด แต่แล้วเคนตะก็หมุนตัวออกจากห้องอีกครั้ง
ปึง! บานประตูห้องปิดสนิทในเวลาต่อมา ร่างสูงใหญ่ของเคนตะยืนค้ำฝาผนังอย่างคิดไม่ตก
ตุบ! พร้อมกับฟาดกำหมัดไปที่ฝาผนังระบายความไม่พอใจ
“ทำไมถึงได้รีบมีแฟนจังวะ” เขาบ่นออกมา
“ไม่ได้! ฉันให้เวลาเธอใช้ชีวิตมากเกินพอแล้ว ถึงเวลาที่ฉันจะต้องกำราบเด็กอย่างเธอให้อยู่มัดสักที”
แอ๊ดดดดด~ มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูแล้วกดล็อกเอาไว้ มองไปยังเตียงนอนโดยไม่คลาดสายตา จับจ้้องไปยังคนตัวเล็กที่ไม่มีสติพอจะลุกขึ้นมาโวยวายหากรู้ว่าเขาเข้ามาเหยียบในห้องของเธอ สองมือค่อย ๆ ปลดเข็มขัดออกจากเอว ดึงเสื้อเชิ้ตออกจากกางเกง ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดแล้วถอดออกในเวลาต่อมา เคนตะสาวเท้าไปย่อตัวนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ คนตัวเล็ก ใช้นิ้วเรียวเขี่ยไรผมบนขอบหน้าเผยให้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มเต็มสองตา
จุ๊บ!
ริมฝีปากหนากดลงไปฝังบนพวงแก้มสูดดมอย่างที่ใจนึก แล้วเลื่อนปลายจมูกของเขามาที่ปลายจมูกคัพเค้กแล้วขยับลงมาสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มลิ้มลองรสชาติที่เขาเลยลองมาแล้้วและยังจดจำได้เป็นอย่างดี คนตัวเล็กเผยอปากจูบตอบด้วยความมึนเมา ทำเอาใบหน้าคมถึงกับแสยะยิ้มด้วยความพอใจ
นิ้วเรียวเลื่อนต่ำลงไปดึงสายชุดเดรส ค่อย ๆ ถอดสิ่งเกาะกุมผิวขาวเนียนช้า ๆ เคนตะผละจากริมฝีปากก้มหน้ามองความสวยงามตรงหน้า ไม่มีตรงไหนที่จะติเลยสักนิด สัดส่วนองค์เอวดึงดูดให้เขามอง แววตาตอนนี้ไม่ได้ปกปิดความต้องการเหมือนอย่างเก่า แต่คนที่นอนเมาอยู่ไม่มีสติพอจะเห็นและรับรู้...เหตุการณ์ต่อจากนี้!!
