ตอนที่ 7 แฟนกำมะลอ

หมับ!

“ปล่อยนะ..พี่เคน” คัพเค้กสะบัดตัวออกห่างจากร่างสูง

“มาเที่ยวกับแฟนเหรอ พาไปแนะนำหน่อยสิ” เคนตะโอบเอวพร้อมยักคิ้วอย่างกวนๆ ในหัวมีแผนบางอย่าง

“จะทำอะไร” คนตัวเล็กถามอย่างรู้ทัน

“หึ คิดมากน่า พี่จะทำไรน้องสาวได้” เขาแสยะยิ้มมุมปาก แววตามีเลศนัยชัดเจน

“อย่าคิดจะทำไรบ้าๆต่อหน้าแฟนเค้กนะ” คัพเค้กรีบข่มขู่ไว้ก่อน ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายมีแผนแต่ก็แสดงออกมามากไม่ได้ ไม่รู้ว่าแผนนั่นคืออะไร แต่ที่แน่ๆไม่ดีกับตัวเธอหรือไม่ก็แฟนหนุ่มกำมะลอแน่นอน

“...” เคนตะไม่รับปากกลับกระชากคนตัวเล็กไปที่โต๊ะทันที

“ปล่อยได้แล้ว” เมื่อถึงโต๊ะคัพเค้กจึงแกะมือหนาออกจากเอว ทว่าอีกฝ่ายกดตัวเธอให้นั่งลงฝั่งเดียวกับเขา

“นั่งข้างฉัน” ก่อนที่เคนตะจะกดเสียงเรียบนิ่ง

“ไม่”

ฟึ่บ! เคนตะออกแรงบีบหัวไหล่ไม่ให้คัพเค้กลุกออกไป ทำเอาชายหนุ่มอีกคนมองสลับไปมา ไม่รู้จะเอ่ยแทรกหรือหาจังหวะช่วยตอนไหนดี

“คบกันนานยัง” เคนตะทำหน้าที่ผู้ปกครองทันที ถามในสิ่งที่อยากรู้มากกว่าหน้าที่

“...” โจโจ้หันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งข้างพี่ชาย พยายามกระพริบตาบอกบางอย่างเป็นนัยน์ ๆ

“ว่าไง ฉันถาม” เคนตะถามย้ำจ้องใบหน้าชายหนุ่มรุ่นน้องอย่างเอาเรื่อง เรื่องแค่นี้ก็ใช้เวลาคิดนาน

“ยุ่งไรด้วยเนี่ย” เมื่อเห็นท่าทางข่มเหงของเคนตะ คัพเค้กจึงเป็นฝ่ายตัดบทสนทนานั่นทันที

“ฉันต้องยุ่งเพราะเผื่อมันเลว ฉันจะได้จัดการมันก่อน” ดวงตาสีน้ำข้าวหันมาสบกับดวงตากลมโต แล้วหันไปจ้องเอาเรื่องกับโจโจ้เหมือนเดิม

“ไม่มีใครเลวเท่าพี่อีกแล้วล่ะ” ใบหน้าจิ้มลิ้มเบี่ยงไปด้านข้าง เอ่ยเสียงแผ่วๆไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน

"ว่าไง ทำไมฉันถามแค่นี้ถึงได้คิดนาน หรือมึงไม่ได้จริงใจกับยัยเค้ก"

“โอ๊ย พี่เคนกลับไปได้แล้วไป เค้กรำคาญ” คัพเค้กเริ่มหัวเสียกระแทกไหล่ให้เคนตะลุกขึ้นออกไป

ทว่า...จู่ๆโจโจ้ที่เงียบอยู่นาน เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่แฝงนัยยะบางอย่าง

“ผมว่าพี่เป็นผู้ชายเหมือนกับผม น่าจะดูออกว่าผมจริงใจและไม่คิดทำร้ายคัพเค้ก บางทีผมอาจจะเชื่อใจได้มากกว่าคนแถวนี้ก็ได้”

“มึงหมายถึงใคร!?” คำพูดกระแนะกระแหนของโจโจ้ ส่งผลให้เคนตะร้อนตัวขึ้นมาทันที ก่อนจะเหลียวหน้าไปหาน้องสาวตัวดีที่อาจจะคาบข่าวเรื่องที่เขาทำ

“ผมแค่เปรียบเทียบเล่นๆ พี่เคนคงไม่ร้อนตัวว่าผมว่าพี่หรอกนะครับ”

“หึ” คัพเค้กอมยิ้มชอบใจที่โจโจ้ตอกกลับไปถึงใจ

หมับ! มือหนาเคนตะถึงกับคว้าแก้วเพื่อกระดกดับอารมณ์ภายใน ทว่ามือบางดันคว้าแก้วจากมือเข้าไปกระดกแทน

“แก้วเค้ก อยากกินสั่งใหม่เอาเอง” เอ่ยจบพร้อมยักคิ้วยียวนจนร่างสูงจ้องหน้าจิ้มลิ้มแล้วพยักหน้ารอเวลาเอาคืน

“...” เคนตะจึงยกมือเป็นสัญญาณให้เด็กเสิร์ฟรับรู้

เวลาผ่านไปสักพัก คนตัวเล็กเริ่มที่จะนั่งเซไปเซมา จนทำให้ชายหนุ่มทั้งสองจับจ้องเพื่อมองท่าที

“เมื่อไหร่พี่จะกลับไปสักที~” คัพเค้กเอ่ยน้ำเสียงยืดยาน น้ำมึนเมาเริ่มทำงาน

“คออ่อนก็ไม่ต้องกิน” เคนตะตวาดเสียงดุๆ ส่ายหน้าไปมา รู้สึกเจ็บใจขึ้นมาเมื่อนึกถึงเวลาเขาไม่อยู่ด้วย คัพเค้กจะเมาขนาดไหน

“นิสัยดูถูกคนอื่นนี่คงรักษาไม่หาย” คนตัวเล็กใช้หางตามองอย่างไม่สมอารมณ์นัก

“หึ งั้นก็เชิญ” เคนตะพายมือเป็นเชิงอนุญาต เพราะยังไงตอนนี้เขาก็อยู่ด้วย ไม่ได้อยู่กับไอ้หน้าจืดสองต่อสอง

กึก!

“พอแล้ว คัพเค้ก” โจโจ้เอื้อมมือคว้าแก้วไวน์ในมือแฟนสาวกำมะลอ เพราะรู้ดีว่าเวลาคัพเค้กเมามักจะควบคุมตัวเองไม่อยู่

“เอามา นายอย่ามายุ่ง” คัพเค้กดึงแก้วกลับ

แต่...

“พอแล้ว เมามากแล้วนะเว้ย” ความลืมตัวจึงเอ่ยน้ำเสียงปกติ แล้วดึงแก้วไวน์กลับมาอีกครั้ง

“เฮ้ย! พูดเว้ยกับน้องสาวกูได้ไงวะ” เคนตะนั่งมองอยู่นาน เมื่อได้ยินประโยคไม่เข้าจึงเอ่ยท้วงทันที

“แล้วพี่เคนยุ่งไรด้วย” คัพเค้กเปลี่ยนเป้าหมาย หันไปต่อว่าชายหนุ่มข้างๆ แล้วดึงแก้วไวน์จากมือโจโจ้อย่างแรงจนน้ำสีเข้มกระเด็นออกจากแก้ว ใส่เสื้อเคนตะเข้าเต็มๆ

“เฮ้ย! ยัยเค้ก”

“หึ เสื้อเปียกหมดเลย” นิ้วเรียวจิ้มไปที่เสื้อพร้อมหัวเราะดังลั่น ในสมองเริ่มมึนเมาแทบจะควบคุมไม่อยู่

“เพราะมึงคนเดียวเลย แย่งแก้วกันอย่างกับเด็กๆ” เคนตะหันไปต่อว่าโจโจ้แล้วเอื้อมมือไปโอบคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นมาตาม

“จา..ไปไหน เค้กยังไม่อยากกลับ”

หมับ!

“เดี๋ยวผมไปส่งเค้กเอง” โจโจ้เข้าไปจับแขนเล็กเพื่อดึงกลับมา แต่ก็ไม่สามารถดึงกลับมาได้เพราะเคนตะเอาตัวเข้าขวางแล้วเดินกลับไปที่ลานจอดรถ

ตึก!

ตึก!

“มึงกลับไปได้แล้วไป” เคนตะหันไปเอ่ยปากไล่ เมื่อเห็นว่าแฟนน้องสาวเดินตามมาไม่เลิก

“ผมว่าพี่ส่งเค้กให้ผมดีกว่า ยังไงผมกับเค้กก็เป็นแฟนกัน”

“แต่ฉันเป็นพี่ชาย คงไม่ต้องเรียงลำดับความสำคัญนะว่าใครมาก่อน”

“แฟนมาก่อน~” จู่ๆ คัพเค้กก็เอ่ยขึ้น

“ยัยเค้ก!”

“หึ” ทำเอาโจโจ้หัวเราะกับท่าทีนั้น

“ไม่ได้ ยังไงฉันก็ไม่ไว้ใจปล่อยน้องไปกับมึง” เคนตะไม่พูดเปล่า ย่อตัวลงไปอุ้มคนตัวเล็กยัดเข้าไปในรถสปอร์ตทันที

ปึง! มือหนาประตูรถแล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับโดยที่ไม่คิดจะเอ่ยอะไรกับคนที่กำลังยืนมองอยู่

“คงไม่มีไรหรอก ยังไงก็น้องสาว” โจโจ้เท้าสะเอวมองรถที่ขับออกไป ในใจภาวนาว่าเคนตะคงไม่ทำในสิ่งที่คัพเค้กบอกอีก เขาได้แต่สลัดความคิดทิ้งแล้วหมุนตัวเข้าไปสนุกด้านในต่อ