ตอนที่ 74.
แต่ทำไมนะ... ทำไมหล่อนถึงตัดเขาออกจากใจไม่ได้สักที
ยิ่งห่างไกล ยิ่งนานเท่าไหร่ หัวใจก็เรียกร้องหาแต่เขา รักเขามากขึ้น ทั้งๆ ที่มันก็รู้ว่าไม่มีทางสมหวัง
มือบางที่พึ่งยกขึ้นปาดเหงื่ออยู่เมื่อกี้ ตอนนี้ทำท่าจะต้องเปลี่ยนหน้าที่มาปาดน้ำตาแทนเสียแล้ว เพราะมันเริ่มไหลออกมาคลอเบ้า และก็ทำท่าจะหล่นแหมะลงในกะทะข้าวผัดตรงหน้า
“พี่มายคะ มีนขอตัวกลับก่อนนะคะ วันนี้คุณนนท์มีนัดตรวจตาครั้งสุดท้าย” เสียงน้องสาวที่ทำหน้าที่ในการเสิร์ฟอาหาร และช่วยหล่อนล้างจานกระซิบบอกด้านหลัง และนั่นก็ทำให้ตยาคีย์จำต้องฝืนยิ้มอันเหี่ยวเฉาออกมา
“ไปเถอะมีน ทางนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง” น้ำเสียงสั่นเทาน่าสงสาร นทิชาได้ยินแล้วก็อดเศร้าใจแทนชะตากรรมของพี่สาวไม่ได้
แม้ตยาคีย์จะไม่เคยบอกว่ามีปัญหาอะไรกับมาร์โค แต่หล่อนก็คิดว่ามันต้องเป็นเรื่องที่สาหัสสากรรจ์ทีเดียว ไม่อย่างนั้นรอยยิ้มสดใส มันจะหายไปจากใบหน้าสวยงามของตยาคีย์ได้ยังไง
“พี่มายไหวแน่นะคะ หน้าซีดๆ” ถามอย่างเป็นห่วง
ตยาคีย์ฝืนยิ้มตอบ “ไหวจ้ะ มีนไปเถอะ อีกสักพักภาคก็คงกลับจากห้องอัดเสียงแล้ว”
นทิชาพยักหน้า เมื่อนึกน้องชายที่อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เขาก็จะกลา
