ท่านผู้เฒ่าหยวนพาเสียวอู่ขึ้นไปยังหอสูง
หอแห่งนั้นเคยเป็นห้องนอนของหยวนซี บุตรสาวคนโตของเขามาก่อน
ข้างในเต็มไปด้วยของใช้เก่า ๆ ของนาง
เมื่อเสียวอู่มาถึงที่นี่ ความรู้สึกใกล้ชิดก็ผุดขึ้นในใจ
ตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าหยวนเฟยเป็นแม่แท้ ๆ ของเขาหรือไม่
แต่ลึก ๆ ในใจ เขาก็หวังว่ามันจะเป็นความจริง
ท่านผู้เฒ่าหยวนหันหลังให้เขาแล้วพูดว่า
“ของที่นี่เป็นของแม่เจ้าทั้งนั้น เลือกได้ตามใจชอบ”
เสียวอู่มองเขาอย่างประหลาดใจ แล้วถามทีเล่นทีจริงว่า
“ถ้าข้าจะเอาไปทั้งหมดเลย จะได้หรือไม่ขอรับ?”
ท่านผู้เฒ่ายังคงนิ่งเงียบ
หลังจากนั้น เสียวอู่ก็เลือกหวีหนึ่งอันและปิ่นปักผมหนึ่งอัน
เขาคิดไว้แล้วว่าหวีใช้ประโยชน์ได้ ส่วนปิ่นก็เอาไว้มอบให้ภรรยาในอนาคตของเขา เพื่อสืบทอดกันไปรุ่นสู่รุ่น
ท่านผู้เฒ่าหยวนเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด
“แค่สองอย่างนี้พอแล้วรึ?”
“เอาไปอีกสิ พรุ่งนี้พวกเราจะไปที่จวงจื่อกันแล้ว ต่อไปจะไม่ได้กลับมาอีก”
เสียวอู่ตอบกลับตามสัญชาตญาณ “ข้าไม่ไปจวงจื่อนั่นหรอก!”
ท่านผู้เฒ่าหยวนถลึงตาใส่
“เจ้าไม่ไป ก็รอให้พวกเขาฆ่าตายอยู่ที่นี่เถอะ!”
เสียวอู่ซ่อนของไว้ในอกเสื้อ พลางบ่นพึมพำ
“ข้าบอ
