หลังจากหนิงเฟยกลับไป กุ้ยหมัวมัวก็เข้ามาปลอบใจไทเฮา
“หนิงเฟยเข้าใจคำพูดเหล่านั้น คงไม่ทำให้ไทเฮาผิดหวังหรอกเพคะ”
แววตาของไทเฮาลุ่มลึก
“นิสัยของซิ่วหว่าน ไม่ใช่ว่าข้าไม่รู้
“ดวงตาของนางไปอยู่บนศีรษะ ย่อมมองหลาย ๆ อย่างพลาดไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ฮองเฮาเหมาะที่จะเป็นหินฝนทองให้นางได้พอดี”
กุ้ยหมัวมัวพยักหน้า
“เพคะ ไทเฮา ไม่เสียแรงที่ท่านทรงอบรมบ่มเพาะหนิงเฟยมา”
ณ ตำหนักหย่งเหอ
หลังมื้อเที่ยง นางสนมเจียก็มาหา
นางไม่ได้ขี่ม้าเป็นเวลานาน จึงวอแวเฟิ่งจิ่วเหยียนไปที่สนามม้าหลวงด้วยกัน
เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ตอบรับ
ประการแรก นางเป็นฮองเฮา จำเป็นต้องดูแลจัดการเรื่องภายใน
ประการที่สอง นางไม่อยากผูกมิตรกับสตรีในวังหลัง
ทว่านางสนมเจียตามรบเร้ามากเกินไป เอาแต่พูดจ้ออยู่ข้างหูเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่หยุด “ไปเถอะ ๆ ฮองเฮา แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว หลังจากนี้หม่อมฉันจะไม่มารบกวนท่านอีก ตกลงไหม?”
นางสนมเจียเข้าวังมาตั้งแต่ยังเด็ก แถมยังไม่มีเพื่อนให้คุยเล่นในวังอีก
ยามอยู่กับฮองเฮา นางรู้สึกสบายใจ ซึ่งแตกต่างจากความรู้สึกโหยหาฝ่าบาทมาหลายปี
แม้นฮองเฮาเองก็เย็นชาเหมือนกัน แถมยังไม่ค่อยสนใจนางเท่าไรนัก แ
