ซ่านชุนเอนตัวครึ่งบนมาด้านหน้า ยืดคอมองไปทางทหารหนานฉีที่รับคำท้ารบผู้นั้น
รูปร่างของคนผู้นี้หาใช่สูงใหญ่กำยำ ลักษณะเป็นคนวัยหนุ่ม ดูเหมือนมิใช่สวีเฟิงรองแม่ทัพของหนานฉี
เด็กหนุ่มที่เส้นขนขึ้นยังไม่ครบ ยังกล้าจะสู้รบต่อเพื่อสร้างเนินความตาย?
ฮ่า!
น่าขำ!
ซ่านชุนหรี่ตาและนั่งกลับลงไป นัยน์ตาเต็มไปด้วยการดูหมิ่น ซ้ำยังมีความหยิ่งทะนงที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจ
เขาเคยส่งสายลับไปสืบดูแต่แรกแล้ว ชายแดนตะวันออกหนานฉี นอกจากกวนไหลอิ้ง ก็จะมีสวีเฟิงที่ฝีมือโดดเด่น
ในเมื่อคนที่ออกรบมิใช่สวีเฟิง เช่นนั้น หนานฉีก็มิอาจสร้างเนินความตายให้สำเร็จได้
ซ่านชุนมองลงไปที่คนด้านล่าง---นักรบหนึ่งร้อยนายที่เขาคัดเลือกมาเป็นอย่างดีเมื่อวานนี้
“ผู้ที่สังหารชาวหนานฉีได้ จะได้เงินรางวัลหนึ่งร้อยตำลึง”
เหล่านักรบถือทวนยาว สายตามองไปข้างหน้า แววตาเป็นประกาย พร้อมกับพลังอันฮึกเหิม
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!
ดวงตาทั้งคู่ภายใต้หน้ากากของเฟิ่งจิ่วเหยียนสงบนิ่งอย่างที่สุด
นางอยู่เพียงคนเดียว ทว่าบนหอประตูเมืองด้านหลัง มีทหารรักษาเมืองนับหมื่นนับพันยืนสังเกตดูการสู้รบอยู่
พวกเขากำหมัดและโห่ร้องให้กำลังใจ มีบางคนก็ตีกลองร
