ภูมิ ราชพฤกษ์ นักธุรกิจมือทองผู้มีทรัพย์สินล้นฟ้า ยืนมองผ่านกระจกห้องทำงานไปยังโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่เยื้องหน้าห้องทำงานของตนเอง
เจ้าของโต๊ะคือ ขวัญข้าว ศักดาชัย เลขาหน้าห้องของเขานั่นเอง
เขากับขวัญข้าวทำงานร่วมกันมายาวนานร่วมเวลาแล้วเจ็ดปีกว่า หญิงสาวรู้จักเขายิ่งกว่าที่เขารู้จักตัวเองเสียอีก
หรือพูดง่ายๆ ก็คือ หากชีวิตของเขาขาดขวัญข้าวไป ก็คงเหมือนกับคนที่พิการตาบอดไปข้างหนึ่งนั่นแหละ
ขวัญข้าวเริ่มทำงานกับเขาตั้งแต่เรียนจบ เพราะหลังจากที่หล่อนมาฝึกงานที่บริษัทของเขาแล้ว เขาก็จองตัวหล่อนมาทำหน้าที่เลขาหน้าห้องตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
แววตาคมกริบทอดมองไปยังร่างเล็กที่กำลังซบหน้ากับโต๊ะทำงานด้วยความไม่สบายใจ เพราะตั้งแต่ทำงานกันมา เขาไม่เคยเห็นขวัญข้าวแสดงความทุกข์ร้อนใจให้เห็นมาก่อนเลย
นิ้วแกร่งปล่อยม่านบังแสง และเดินไปยังประตูห้อง รู้แหละว่าไม่ควรจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของขวัญข้าว แม้ว่าเขากับหล่อนจะสนิทกันแค่ไหนก็ตาม แต่ตอนนี้ขวัญข้าว เลขาฯ คู่ใจของเขาดูเศร้าเหลือเกิน และเขาก็รู้สึกแย่ที่เห็นหล่อนเป็นแบบนี้
รอยยิ้มสดใส ดวงตาที่เปล่งประกายแห่งความจริงใจที่หล่อนเคยมอบให้เขามาตลอด ยามนี้มันถูกความโศกเศร้าที่หล่อนกำลังเผชิญหน้าอยู่กลบทับจนหมดสิ้น
ประตูห้องทำงานถูกเขาดันให้เปิดออก และเท้าใหญ่ก็ก้าวข้ามธรณีประตูออกไป
เสียงเปิดประตูของเขาทำให้คนที่นอนซบหน้ากับโต๊ะทำงานเงยหน้าขึ้น พอเห็นเขา ขวัญข้าวก็รีบป้ายหยาดน้ำตาทิ้ง และฝืนยิ้มให้กับเขา
“บอส... มีงานให้ข้าวทำใช่ไหมคะ”
เขาเดินมาหยุดใกล้ๆ กับร่างของหล่อน จ้องมองใบหน้านวลที่ยังคงมีร่องรอยน้ำตา
“คุณกำลังมีปัญหาใช่ไหมขวัญข้าว”
“เอ่อ...”
เขารู้ว่าหล่อนจะต้องปฏิเสธ จึงต้องดักคอต่อไปด้วยคำพูดรู้ทัน
“ผมมองออกมาจากห้องทำงาน และเห็นคุณร้องไห้”
“มะ... ไม่มีอะไรหรอกค่ะบอส”
ดูเถอะ เขาเห็นชัดเจนขนาดนี้แล้ว แต่เจ้าหล่อนก็ยังจะปากแข็งอีก
มือใหญ่วางบนโต๊ะทำงาน และโน้มหน้าข้ามโต๊ะเข้าไปใกล้คนที่ตาแดงก่ำ
“บอกผม ว่าเกิดอะไรขึ้น”
น้ำเสียงของภูมิทั้งนุ่มนวลและคาดคั้น
“ไม่... ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะบอส”
“คุณก็เห็นว่าผมงานยุ่งมาก คุณคงไม่ใจร้ายให้ผมต้องลงทุนไปหาความจริงด้วยตัวเองหรอกนะขวัญข้าว”
หล่อนช้อนตาขึ้นสบประสานกับดวงตาของเขา แววตามีแต่ความเศร้า
“ข้าวไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ บอส... อย่าสนใจข้าวเลยค่ะ”
“ผมจะไม่สนใจคุณได้ยังไง ในเมื่อคุณก็เหมือนอวัยวะส่วนหนึ่งของผม”
“บอส...”
นี่เขาจะรู้ไหมนะว่าคำพูดนี้ของเขาทำให้เลขาต่ำต้อยอย่างหล่อนหวั่นไหว อะไรที่พยายามซ่อนเอาไว้แทบจะทะลักออกมา
“เอ่อ...”
“ถ้าผมขาดคุณ ผมก็คงอยู่ไม่ได้ ดังนั้นถ้ามีปัญหาอะไร ไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็กน้อย ก็ต้องบอกผม เพราะผมต้องการเป็นคนแรกที่คุณคิดถึงนะขวัญข้าว”
น้ำตาของหล่อนร่วงออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ รู้หรอกว่าภูมิใจดีกับหล่อนแบบนี้เพราะหล่อนคือเลขาที่เขาวางใจ แต่หัวใจไม่รักดีหวั่นไหวเหลือเกิน
ตลอดเวลาที่ทำงานร่วมกันมา ภูมิคงไม่เคยรู้ว่าหล่อนหวั่นไหวแค่ไหน ทุกครั้งที่ต้องใกล้กัน ทุกครั้งที่สบตากัน หัวใจของหล่อนก็เต้นโครมครามแทบจะกระดอนออกจากอกเสียทุกที
“ข้าว... ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะบอส”
“บอกว่าอย่าโกหกผมไง ตอบผมมา”
เขาจ้องหน้าหล่อน คาดคั้นทั้งน้ำเสียงและแววตาจนหล่อนต้องหลบตาเสียเอง
“ถ้าคุณไม่ยอมบอกความจริงกับผม คุณจะต้องถูกไล่ออก”
คนที่หลบตาอยู่ช้อนตาขึ้นมองเจ้าของคำขู่ด้วยความหวาดกลัว แววตาของภูมิบอกให้รู้ว่าเขาทำได้อย่างที่พูดจริงๆ
“ถึงแม้คุณจะเป็นเลขาฯ ที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน แต่ผมก็สามารถหาคนใหม่ได้ แต่คุณจะหางานใหม่ที่เงินดีแบบนี้ได้ยาก หรืออาจไม่ได้เลยนะขวัญข้าว คิดดูให้ดีๆ”
เขายังคงจ้องลึกเข้ามาในดวงตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าของหล่อน
กลีบปากอิ่มสีแดงระเรื่อเม้มแน่นเป็นเส้นตรงหลายครั้ง จนเขาอดหวั่นเกรงว่าปากหนานุ่มของขวัญข้าวจะช้ำไม่ได้
“แค่บอกปัญหาที่ทำให้คุณร้องไห้กับผม แล้วผมจะช่วยคุณเอง”
ไม่มีใครช่วยหล่อนได้หรอก เพราะปัญหานี้มันใหญ่เกินไป
“บอส... ช่วยอะไรข้าวไม่ได้หรอกค่ะ”
“อย่าดูถูกความสามารถของผม”
“ข้าวไม่ได้ดูถูกนะคะ แต่ปัญหานี้มัน... มันใหญ่มาก... จนข้าวไม่รู้ว่าจะแก้ไขมันยังไง”
มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า และวางทับบนฝ่ามือเล็กของหล่อน กิริยาของภูมิอ่อนโยน ไม่มีความจาบล้วงหยาบคายแม้แต่น้อย
“ขอให้เชื่อใจผมขวัญข้าว แค่คุณเล่าให้ผมฟัง ผมจะช่วยทุกเอง”
น้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้ไหลออกมาอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่อีก
“บอกผมมา ผมช่วยคุณได้”
ดวงตาสบประสานกัน แววตาอ่อนโยนของภูมิทำให้หล่อนยอมที่จะพูดมันออกมาในที่สุด
“บอสน่าจะพอรู้อยู่แล้วว่าแม่ของข้าวติดการพนัน”
ใช่ เขาพอจะรู้ว่าครอบครัวของขวัญข้าวมีกันแค่สองคนคือขวัญข้าวกับแม่ที่ติดเหล้าและการพนันงอมแงม ดังนั้นเงินเดือนขวัญข้าวไม่เคยพอให้ผู้บังเกิดเกล้าผลาญ เขาพยายามช่วยด้วยการขึ้นเงินเดือนให้จนตอนนี้เงินเดือนของหล่อนสูงเทียบเท่ากับผู้จัดการโรงงานแล้ว แต่มันก็ยังแก้ปัญหาเรื่องมารดาของขวัญข้าวไม่ได้
