หรงจือจือกล่าวว่า “ข้าเองก็มีความรู้เรื่องแพทย์อยู่บ้าง หากใช้ยาพิษโดยจงใจให้ไปสะสมในครรภ์มารดา ตัวมารดาเองก็เพียงแต่จะอ่อนแอลงและรู้สึกหมดแรงอยู่บ้างเท่านั้น แต่จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต! ข้าไม่คิดเลยว่าท่านแม่จะเป็นคนเช่นนี้...”
เมื่อหรงจือจือกล่าวเช่นนี้ ผู้คนก็กระจ่างในทันที
นางถานยังคงปฏิเสธ “ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!”
นางหลิวกล่าว “ไม่ได้ทำ? จดหมายที่ท่านเขียนถึงพี่ชายของท่าน ข้ายังเก็บมันไว้อยู่เลย! ข้าเก็บมันไว้เผื่อวันใดวันหนึ่งจะได้ใช้มันเล่นงานท่าน อยากให้ข้าเอาออกมาให้ทุกคนดูหรือไม่?”
คราวนี้นางถานทรุดลงกับพื้น
บรรดาฮูหยินต่างวิพากษ์วิจารณ์ “นางถานช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก เมื่อพี่ชายและบิดาของนางเซวียตายหมดแล้ว เหลือเพียงนางคนเดียว นางก็เป็นเพียงอนุภรรยาเท่านั้น แต่นางถานก็ยังไม่ยอมปล่อยนางไป”
“เรื่องนี้ยังไม่เท่าไร นายหญิงจะทนไม่ได้ที่สามีโปรดปรานอนุจนละเลยภรรยาเอก ก็พอจะเข้าใจได้อยู่บ้าง แต่เด็กน้อยไร้เดียงสาไม่รู้อีโหน่อีเหน่เลยนะ บุตรชายคนโตสายรองของนายท่านฉี ตอนนั้นยังเล็กขนาดไหนกัน?”
พวกนางไม่ได้เห็นใจนางเซวียจริง ๆ หรอก บางคนเวลาจัดการอนุก็โหดเหี้ยมกว่าน
