ตอนที่ 17
โบตั๋น เดินทางมายังศาลเจ้าแม่ตรีมูรติ มือบางพนมยกมือไหว้ขึ้นเหนือหัว เธอหอบข้าวของมากมายมาเช่นไหว้ ทั้วพวงมาลัย ไข่ต้ม หัวหมู
“หล่อนลงมือทำแค่นั้นมันพอหรอ ไม่แค้นหรือยังไง”
“เจ้าแม่” ร่างบางสะดุ้งสุดตัวไม่คิดว่าเจ้าแม่จะปรากฏกายให้เห็นอีกครั้ง
“ว่ายังไง ฉันให้โอกาสหล่อน แล้วทำไมหล่อนถึงไม่แก้แค้น”
“ฉันทำในสิ่งที่พวกที่เขาสมควรได้รับ ไม่อยากให้กรรมเวรมันผูกพันไปจนถึงชาติหน้า แค่ข้องเกี่ยวกันมาถึงสองชาติมันก็มากพอแล้วค่ะ” เธอไม่เคยคิดร้ายกับใคร แค่ตอบแทนเล็กๆ น้อยในสิ่งที่สองคนนั้นควรจะได้รับก็เพียงพอแล้ว
“เห้อ เพราะหล่อนเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงเวทนา” เพราะโบตั๋นเป็นคนดี ดีจนเกินไป นางจึงไม่อาจทนมองดูมนุษย์คนนี้ช้ำรักไปทุกชาติ เพียงเพราะคำขอของดา เด็กสาวที่ขอพรเพียงเพราะอยากสมหวังในรักแรก
“เจ้าแม่คะแล้วฉันจะตายแบบเดิมไหมค่ะ” โบตั๋นรีบถามสิ่งเดียวที่ค้างคาอยู่ในใจตอนนี้
“ข้าไม่มีหน้าที่มาตอบคำถามของหล่อน ไหว้เสร็จแล้วก็กลับไปสิย่ะ” พูดจบร่างเทพก็สลายไปกับอากาศ
“เจ้าแม่ค่ะ” โบตั๋นตะโกนออกไปจนสุดเสียง สะดุ้งลืมตาขึ้นมา ก็พบตัวเองนั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้ารูปปั้นของเจ้าแม่ตรีมูรติ ลูกศิษย
