“คนเราต้องเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเองไม่ใช่เหรอ ให้พวกเขาเลือกกันเองเถอะนะ”
“คุณก็รู้ว่างานของผมมีอันตรายอยู่รอบด้าน คาเทียร์ต้องมีคนที่ปกป้องเธอได้และผมคิดว่าพี่ชายคุณไม่สามารถทำได้ ผมมีน้องสาวแค่คนเดียว ผมจะไม่ยอมเสียเธอไป”
“ไม่มีใครชอบการสูญเสียหรอกนะ” เสียงของหญิงสาวสั่นเครือเล็กน้อยแต่เคลย์ตันก็รู้สึกได้
“เป็นอะไรไป”
“เปล่า” เธอตอบโดยหันหน้าไปมองชั้นหนังสือที่อยู่ด้านหลังของเขาพร้อมสลัดความคิดที่ติดอยู่ในหัวให้ออกไป
ครืด ครืด ~
เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือของหญิงสาวสั่นอย่างต่อเนื่อง เธอจึงพลิกดูชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอพร้อมหันไปมองหน้ามาเฟียหนุ่มด้วยสีหน้าลำบากใจแล้วพูดออกไป
“คุณแม่โทรมา ขอตัวก่อนนะ”
อลิสเดินออกไปจากห้องทำงานของเขาแล้วกดรับสายผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงสดใส
(เป็นไงบ้างลูก มัมคิดถึงหนูจังเลย) เอลิซาเบธผู้เป็นมารดาพูดกับลูกสาวของเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“สบายดีค่ะ มัมกับแด๊ดเที่ยวสนุกไหม ทิ้งให้หนูอยู่บ้านเหง๊าเหงา”
(จะเหงาได้ยังไง มีพี่ชายอยู่ด้วยทั้งคน) เธอชะงักไปชั่วขณะเมื่อแม่พูดถึงพี่ชายที่พึ่งก่อเรื่องไปหมาดๆ
“ก็ไม่มีมัมอยู่ด้วยนี่คะ” อลิสพูดน้ำเสียงออดอ้อน
(แหม ให้
