ห้าวันแล้วที่ทิวากรวนเวียนอยู่ในชีวิตเขมิกา จนหญิงสาวนึกเอะใจว่าเขาไม่มีการมีงานทำบ้างหรืออย่างไรถึงได้พยายามเกาะติดเธอเช่นนี้ ตามปกติที่เขามาหาเธอที่ต่างประเทศจะอยู่มากสุดก็แค่ 3 วันเท่านั้น แต่นี่เกือบจะครบอาทิตย์อยู่แล้ว ยังไม่มีท่าทีจะกลับ ...ไม่เคยถามเสียด้วยสิว่าเขาจะอยู่กี่วัน
“หรือเขาจะรู้ว่าเราทำงานอาทิตย์นี้อาทิตย์สุดท้าย?” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ หากสลัดความคิดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว เพราะคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ เนื่องจากเมื่อหลายวันก่อนที่เธอคุยกับคุณป้าทิพย์ประภาท่านยังพูดอยู่เลยว่าลูกชายของท่านไม่รู้ว่าเธอกำลังจะกลับเมืองไทย
“เฮ้อ! รู้งี้ถามคุณป้าเสียก็ดีว่าเขาลามากี่วัน”
ไม่ใช่ว่าเธออึดอัดหรืออะไร เเค่เป็นห่วงงานในตำแหน่งของเขาเท่านั้น รองประธานบริษัทที่มีแนวโน้มจะเข้ารับตำแหน่งประธานบริษัทเร็ว ๆ นี้อย่างเขา มีหรือที่งานจะน้อย ดูอย่างการที่เธอเห็นเขานั่งทำงานหน้าบ้านรอเธอทุกวันก็พอจะเดาได้แล้ว
นั่นแหละ มีงานยุ่งขนาดนี้ก็ยังจะมา ไม่เข้าใจจริง ๆ
เอาเถอะ การมีเขาอยู่ข้าง ๆ แบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน ส่วนความจริงใจของเขา ตลอดเวลาห้าเดือนที่ผ่านมาเธอได้เห็นมันแล้ว ทว่าเธอยังไม่อยากคืน
