เช้านี้เขมิกาตื่นมาด้วยความรู้สึกไม่สดชื่นนัก ทั้งยังรู้สึกปวดหัวอยู่เล็กน้อย มือบางยกขึ้นกุมขมับตัวเองพลางนิ่วคิ้วคิดว่าตัวเองถึงบ้านกี่โมง ก่อนความทรงจำรางเลือนจะชัดเจนขึ้นมา นั่นรวมถึงเหตุการณ์ที่เธอทะเลาะกับเขาอีกด้วย
ใบหน้าเขมิกาซีดเผือดที่พอจำเรื่องราวราง ๆ ได้แล้ว ทั้งยังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นเธอที่เป็นฝ่ายหาเรื่องเขาก่อน ประโยคที่บอกว่าน้ำเมาเปลี่ยนนิสัยคนได้คงจะจริงกระมัง
“จริงสิ! เขาบอกว่าจะกลับไทยวันนี้นี่” ร่างบางตาโตเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานทิวากรบอกว่าจะกลับไทยวันนี้ หญิงสาวกระวีกระวาดลุกขึ้นจากที่สะลึมสะลือเพราะเพิ่งตื่นและปวดหัวเพราะอาการแฮงค์เหล้า ตอนนี้คล้ายว่าจะไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว เธอวิ่งหน้าตั้งหายเข้าไปในห้องน้ำก่อนรีบกลับออกมาแต่งตัวในเวลาไม่ถึงห้านาที
ตึง ตึง ตึง
เสียงน้ำหนักเท้ากระทบพื้นดังขึ้นจนทิวากรที่ทำข้าวต้มอยู่ในครัวถึงกับขมวดคิ้ว ชายหนุ่มกลอกตาไปมาความคิดแล่นเร็วจี๋
“หรือว่าเขมเป็นอะไร!” เร็วกว่าความคิดก็ขาเขานี่แหละที่มันวิ่งออกจากห้องครัวเตรียมจะขึ้นไปหาหญิงสาวที่ห้องนอนหากไม่เห็นว่าตอนนี้เธออยู่บนบันไดขั้นสุดท้าย
“เขม!/คุณทิว!” ทั้งสองต่า
