“สรุปจะบอกได้หรือยังคะว่าทำไมมือถึงเป็นแผลแบบนี้” กระแสเสียงห่วงใยช่างทำให้ทิวากรรู้สึกดีจริง ๆ รู้สึกดีจนโลภอยากให้เธอเป็นแบบนี้ไปนาน ๆ
“ว่าไงคะ ไปทำอะไรมามือถึงได้เป็นแผลเลือดซิบและช้ำเลือดช้ำหนองแบบนี้”
“พี่ เอ่อ คือ” ชายหนุ่มพูดไม่ออก ไม่รู้จะบอกเธอเช่นไร ให้บอกไปตรง ๆ ว่าน้อยใจเธอจนพาลมาลงกับร่างกายตัวเองงั้นเหรอ?
“ห้ามโกหก ถ้าเรื่องแค่นี้ยังโกหกกันก็อย่าหวังในเรื่องอื่น ๆ เลย” เธอมองเขาอยู่ตลอดมีหรือจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
ทิวากรยิ้มเจื่อน “บอกแล้วครับ บอกแล้ว ไม่โกหกแน่นอนครับ พี่ไม่กล้า”
“งั้นก็พูดมา อย่ามัวอ้ำอึ้ง มันไม่น่ารัก ฉันไม่ชอบ” จบคำคล้ายเขมิกาจะเห็นหูกับหางทิวากรโผล่ขึ้นมา แค่เธอพูดว่าไม่น่ารักเขาเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียว? ...ท่าจะหนัก
ทิวากรไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน แค่รู้สึกมีความหวังกับคำพูดของเธอ เธอพูดว่ามันไม่น่ารักเธอไม่ชอบ งั้นหมายความว่า ถ้าเขาน่ารักเธอจะชอบเขาใช่หรือไม่ นัยน์ตาคมทอประกาย ชายหนุ่มตั้งมั่นในใจ จากนี้ไปไม่ว่าเขมิกาจะให้เป็นอะไร จะหมูหรือหมา ถ้ามันทำให้เธอชอบ เขาจะยอมเป็นทั้งหมด!
ว่าแล้วไม่รอช้า ชายหนุ่มงัดสกิลการแสดงละครเท่าที่ตัวเองจะมีออกมาใช้ทัน
