Novels by AILEEN

Nakaupo si Yvonne sa sofa habang nakatingin kay Abraham na nakatayo sa harapan niya at nagtatanggal ng sinturon. Nawala na ang epekto ng alak sa sistema niya at ngayon ay napalitan na ng nakakalunod na kaba."Just stay there and be a good girl," sambit nito.Napalunok siya. Hindi na niya kailangan pang magtanong kung ano ang ginagawa nito dahil alam na alam na niya kung ano ang nangyayari. She was the one who provoked him. Siya mismo ang nagdala sa sarili niya sa ganitong sitwasyon."N-Ninong, are you serious about this?" utal niyang tanong dahil sa labis na kaba. Hilaw pa siyang ngumiti rito, nagbabakasakaling nagbibiro lang ang lalaki, ngunit seryoso itong tumitig sa kanya dahilan para maglaho ang ngiti niya."Hindi ako ang tipo ng lalaki na mahilig magbiro, Yvonne. At hindi rin ako ang tipong dapat binibiro," seryosong sabi nito saka siya nilapitan.Napasandal siya sa sofa upang ilayo ang sarili sa lalaki, pero hindi ito tumigil. Tuloy-tuloy lang ang paglapit nito sa kanya hanggang

"Bababa ako, ihinto mo ang sasakyan, ninong," ngitngit ni Yvonne."No," matigas na sagot ni Abraham sa inaanak."I said, stop the car!" singhal ni Yvonne sa kanyang ninong. Sukdulan na ang inis na nararamdaman niya rito. Dahil hindi siya nito pinapakinggan. Umaakto itong tila 'di siya naririnig. "Ninong, ano ba? Bababa ako. Babalik ako sa bar na 'yon!""No, you're not," matigas nitong sagot sa kanya.Naikuyom na lang niya ang kamay. Marahas siyang sumandal sa upuan. Pinag-krus niya ang magkabilang braso sa malulusog niyang dibdib at mariing kinagat ang labi. Ramdam na naman niya ang paghapdi ng mga sulok ng kanyang mga mata dahil naalala na naman niya ang naging komprontasyon nila ni Brent; kung paano nito ipamukha sa kanya ang naging pagkukulang niya.Hindi niya lubos akalaing sa likod ng mga matatamis na ngiti at salita nito ay may nagkukubli palang hinanaing. Hindi niya lubos akalaing ganoon lang pala kababaw ang pagmamahal ng lalaki sa kanya. Sana kung alam niya lang na gano'n ay

Dapat talaga ay hindi hinayaan ni Abraham si Yvonne na lumabas ngayong gabi.Nahampas na lang niya ang manibela ng kanyang kotse nang hindi na niya ma-contact ang inaanak. Nakalimutan niya kasing itanong kung nasaan ito. Pagpunta niya sa bar kung saan niya ito inihatid ay wala na ito roon. Kaya heto siya ngayon at ginagalugad ang lahat ng bar na malapit sa kung saan niya inihatid ang inaanak.Sinubukan niyang tawagan ulit si Yvonne, pero ring lang nang ring ang cellphone nito. Kinakain na siya ng kaba sa dalawang kadahilanan: una, patay siya kay Jude kapag may nangyaring masama sa anak nito; pangalawa, baka tinangay na ito ng ibang lalaki at patay pa rin siya kay Jude kapag nagkataon. Hindi lang pagkakaibigan nila ang masisira kundi ang tiyansang magkaroon siya ng share sa corporation nito.Dahil wala talaga siyang ideya kung saan hahanapin ang inaanak ay naisipan na lang niyang magtanong. Bumaba siya sa sasakyan at nilapitan ang grupo ng mga kababaihang nakatayo sa tapat ng bar kung

"Yvonne, ready na ako. Tara na!" salubong ni Charity sa kanya nang makabalik ito."Handang-handa na akong harapin ang cheater mong boyfriend at ang makati niyang best friend," dagdag pa nito at nameywang sa harapan niya."Should we... really approach them now?" aniya. Hindi niya rin kasi alam kung dapat niya bang kausapin ang lalaki sa estado niya ngayon. Alam niya sa sarili niyang wala siya sa tamang pag-iisip para maging rasyunal, lalo pa't may ibang bagay pang gumugulo sa isipan niya."Girl, kung hindi ngayon, kailan ka aaksyon?" Tinaasan siya ng kilay ng kaibigan. "Kausapin mo hangga't fresh pa ang sugat para mas dama mo pa ang sakit. Para mas may galit. May gigil."Halos maggitgitan ang mga ngipin nito."Bakit naman parang mas gigil ka pa sa akin?""Aba, malamang!" Itinaas nito ang kamao sa ere. "That guy cheated on you. He hurt you. He hurt my dearest friend. Normal lang na magalit ako, no! At isa pa, ako na ang nagagalit at nanggigigil para sa 'yo dahil parang ang bait mo naman

Nakapikit habang nagpapakawala ng isang mahabang buntong-hininga si Yvonne nang makababa siya sa sasakyan ng kanyang Ninong Alejandro. Halos mapaluhod siya sa panghihina ng kanyang mga tuhod. Hindi niya lubos akalaing makakaya niyang sabihin ang mga salitang 'yon nang hindi nauutal kahit pa kitang-kita niya sa mukha ng ninong niya na hindi nito nagustuhan ang sinabi niya.But she has to say it. Bahala na kung magalit sa kanya ang ninong niya, at least nalinaw niya na pagkakamali lang ang nangyari sa kanila nang gabing 'yon. Dahil 'yon naman talaga ang totoo. Hindi niya alam kung maaayos pa niya ang nabuong gusot sa pagitan nilang dalawa, pero susubukan niya. At kung mangyaring hindi na talaga niya maaayos pa ay magtitiis na lang siya, lalo na't tatlong buwan lang naman ang itatagal niya sa puder nito.Tuloy-tuloy lang siya sa paglalakad. Hindi na niya binalak pang lumingon kung nasaan ang ninong niya, dahil ayaw niyang makita ang ekspresyon nito, dahil baka lalo lang siyang ma-guilty

Napahigpit ang kapit ni Abraham sa manibela saka huminga nang malalim. Saktong pagtingin niyang muli sa salamin ay nakita niyang nakatingin sa kanya si Yvonne, pero agad itong nag-iwas ng tingin nang magtagpo ang mga mata nila. Ipinukol nito ang atensyon sa labas.Doon na ito nagkalakas ng loob na magsalita. "Yvonne..." Itinabi niya ang sasakyan sa gilid ng daan saka ito inihinto. Doon niya direktang tiningnan ang dalaga. "Can we talk?"Pansin niya ang mas pag-iwas ng tingin nito, na para bang pilit itong nagpapanggap na walang naririnig."Yvonne..." tawag niyang muli rito. "I know you know what I wanna talk about," dagdag niya pa. "Huwag mong iwasan. Kailangan natin mag-usap.""N-Ninong..." Kita niya ang pag-angat ng balikat ng dalaga kasabay ng mahabang pagbuga nito ng hangin bago ito tumingin nang diretso sa mga mata niya. "C-Can we... pretend that didn't happen?" alanganing tugon nito sa kanya. "Hindi naman natin pareho ginusto at sinasasya ang nangyari."Mabilis na kumunot ang no

“Sir, ayos lang po ba kayo?" tanong ni Jeffrey kay Ares habang nagmamaneho. He was checking him from the rearview mirror. “Kanina ko pa po kayo napapansing wala sa sarili. May nangyari po ba?”“I’m fine, Jeffrey,” tugon niya bago inayos ang butones sa may leeg niya para makahinga siya nang maayos. Pakiramdam niya’y masasakal siya dahil sa may kung anong nakabara sa lalamunan niya.Hanggang ngayon ay sariwa pa rin sa kanya ang narinig niya. Hindi mawala-wala sa isip niya ang boses ng pamangkin niya... ang sarap na sarap nitong mga ungol. He couldn’t help but wonder what she was doing that time. Sinabi nito sa kanyang nag-e-exercise ito, but he doubted it. At hindi rin niya maintindihan ang sarili kung bakit gusto niyang malaman kung ano man ang ginagawa nito.Huminga na lang siya nang malalim bago sumandal sa upuan at ipinikit ang mga mata."Calm the fúck down, Ares. She’s your niece." Iyon ang paulit-ulit na paalala niya sa marupok na sarili.“Saan po ang next destination natin, sir?”

Pagkababa ni Sapphire ay agad siyang sinalubong ng isang kasambahay. The maid sweetly smiled at her and guided her to where her Uncle Ares was. Akala niya sa dining area siya dadalhin, pero lumabas sila ng mansyon at dinala siya sa garden. And there, in the middle of blooming red roses, sat her Uncle—his leg over the other, his right hand holding a cup of coffee and his left holding a tabloid.Hindi niya mapigilang mapatingin sa tiyuhin. He looked like a prince straight from a fairy tale book. Ang amo talaga ng mukha nito. His deep obsidian eyes looked so gentle, while his nose stood regal with a defined tip, complementing his naturally kissable, crimson lips. But what really caught her attention was his defined jaw that seemed to mirror his strong and sharp character.She was fantasizing over him again! Kakare-mind lang niya sa sarili niya na titigil na siya!“Oh, you’re here,” ani Ares nang mapansin si Sapphire. He pointed to the seat in front of him. “Sit down.”Tumango si Sapphire

Naalimpungatan si Sapphire nang maramdaman niyang may humahaplos sa kanyang pisngi. Nang una ay nainis pa siya dahil naistorbo ang tulog niya. Matagal pa naman siyang nakatulog kakaisip sa nakita niya kagabi sa kwarto ng kanyang Uncle Ares, pero nang imulat niya ang mga mata ay nakita siya ang kanyang Uncle na siyang humahaplos ng pisngi niya. Titig na titig ang itim na itim nitong mga mata sa kanya.“U-Uncle...?” bulalas niya at agad na napabangon. "What... are you doing in my room?” tanong niya rito at hindi napigilang mapalunok nang mapansing wala itong kahit na anong suot... bukod sa puting towel na nakapulupot sa baywang nito.Kitang-kita ni Sapphire ang matikas nitong katawan at ang mga linya sa tiyan.“Were you watching us, darling?” nakangising tanong ng kanyang Uncle, bago nito muling hinaplos ang pisngi niya.Napalunok siya nang may kung anong kumiliti sa loob ko nang tawagin siya nitong darling.“A-Anong sinasabi n’yo, Uncle?” kinakabahang tanong niya rito. “I...I was here

"I'm back, Philippines!" bulalas ni Sapphire habang nakatingin sa labas ng lumapag na ang eroplanong sinasakyan niya.Halos isang araw din ang biyahe niya mula sa London papunta ng Pilipinas dahil ilang airports din ang dinaanan niya, and she even had to wait for a few hours before her next flight. Pagod na pagod na ang katawan niya at gustong-gusto nang magpahinga. Sa totoo lang, ayaw niya sanang umuwi pa ng Pilipinas. Komportable na ang buhay niya sa London. She was living a good life there, not until when her mom was diagnosed with leukemia and died just a month ago and she was left alone.Wala siyang pamilyang malalapitan. She can’t live alone. Wala siyang alam kung paano mamuhay nang mag-isa dahil lumaki siyang nakaasa lang sa Mommy niya at mga kasambahay. Their finances aren’t that good either, dahil mostly sa savings nila ay nagastos sa treatment ni Mommy. So she can no longer afford to live the life she used to have. So she had no choice but to go back to the Philippines and