Nobela ni siriasea

I couldn’t move as I tried to process what he said.“H-Huh?” maang kong tanong na tila ba hindi ko narinig ang sinabi niya. “Be my fake girlfriend, and I’ll give you everything. Every demand, every request—I’ll do it all in a heartbeat. If you’re willing to be my fake girlfriend,” he mutters clearly, which shook me. Tuluyan na akong napalayo sa kan’ya. Fake girlfriend? Gusto ko lang naman humiram ng pera, bakit may fake girlfriend na sa usapan? I chuckled nervously at him. “I’m sorry, sir. Hindi kita maintindihan.” He ran his tongue over his lips and looked at me intently. “I’m offering you to be my fake girlfriend, and in return, I’ll help you.” “Bakit kailangan mo ng fake girlfriend?” takang tanong ko. Because as far as I know, many women were so into him, they’re even willing to be his girlfriend! He’s famously known for being a young and rich CEO, who is intellectually gifted, and gorgeously handsome. He can pull any woman he wants. Kaya hindi ko siya ma gets kung bakit kai

“H-Ha? Anong nasa presinto si Papa? Saang presinto ba?” tanong ko, hindi napigilan ang pagtaas ng boses dahil sa pagkakataranta. Ang papa ko magnanakaw? Hindi ‘yan totoo! Kilala ko ang ama ko; kahit na naghihirap kami, nagtatrabaho siya ng marangal para palakihin at itaguyod kami sa tamang paraan. Labis ang paninikip ng dibdib ko habang naghahanap ng masasakyan patungo sa address ng presinto na senend ng kapatid ko. “Nandito po ba si Cornelius Ferreira?” tanong ko sa police na nasa front desk nang nasa loob na ako ng police station. The bald officer looked at me from head to toe, examining me. “Kaano-ano ka niya?” tanong niya sa kuryusong tono. “Anak niya ako, nandito po ba siya?” tanong ko ulit. Nakita ko siyang nagulat na tila ba hindi siya naniniwala.“Oo, nasa cell 3,” sagot niya dahilan upang mawasak ang puso ko. So totoo ngang nandito ang papa ko? Pa naman… Ano bang ginawa mo? “Salamat po,” pagpapasalamat ko sa police at naglakad na patungo sa mga selda. Ngunit bago pa

I was catching my own breath as the elevator started to close. Pawis na pawis na ako dahil sa pagmamadali kahit alam kong sobrang late na ako. I prayed silently na sana hindi ako pagalitan ng boss ko pero alam kong malabong mangyari ‘yon. My boss is not the same as the other bosses; he’s ruthless, cold, and indifferent. That’s how I perfectly describe him. He wouldn’t understand if I explained the reason why I’m late. Kaya ngayon pa lang ramdam ko na ang hagupit ng bagyo niya. Pagkalabas ko pa lang sa elevator, nasa akin na agad nakatoon ang atensyon ng ibang empleyado. Some look concerned, while some are in their usual poker face. “Cerise! Bakit ka pa pumasok? Akala ko a-absent ka? Hindi kita ma-contact, naka-off ba ang phone mo?” sunod-sunod na tanong ng kaibigan ko na si Nova, may kaba sa tono niya. “May emergency lang kaya ako na late. Lowbat din ang phone ko,” sagot ko. “Bes, huwag ka na lang kayang pumasok? Ako na lang ang magpapaliwanag sa boss natin na may emergency ka,”