KABANATA 4

KABANATA 4

Rinig na rinig ko sa magkabilang tainga ang lakas ng tibok ng puso ko. Napalunok ako habang binabasa ng maigi ang mga nakasaad sa kontrata.

I’m going to act and pretend to be his girlfriend for six months. Secretly.

Nanlaki ang magkabilang sulok ng mata ko ng makitang tataasan ang normal na sahod ko. Hindi biro ang laki ng itinaas kaya hindi ko mapigilang mapasinghap.

“If you’re still not satisfied with the amount of your salary that I added, let me know.”

I nearly screamed when I heard my boss's masculine voice.

Napatingin ako sa kanya, kampante siyang nakaupo sa malaking couch sa harapan ko, pinapanood ako gamit ang malalim na mga tingin. Tumikhim ako at umayos ng upo.

“Sir—”

“Drop the formality, Ms. Ferreira. We’re doing an agreement here that can benefit the both of us. Your working hours are done,” maagap na pagputol niya sa’kin.

Suddenly, the feeling of irritation crawled in my stomach. I twitch my lips for a smile, more like a forced smile.

Kinalma ko ang sarili ko bago nagsalita ulit. “Hindi mo naman kailangan dagdagan ang sahod ko,” sabi ko.

Dahil pakiramdam ko sobra na. Him offering to bail my father out of jail and paying for my brother’s surgery is already enough payment for me to pretend to be his girlfriend.

Tumaas ang kilay niya. “So you’re telling me you don’t like what I offered in the contract?” tanong niya gamit ang seryosong tono.

“Hindi naman sa gano’n. Ang sa’kin lang, sapat na sa’kin na mailabas ang papa ko sa presinto at maoperahan ang kapatid ko upang tuluyan na siyang gumaling,” klarong paliwanag ko. Iyon lang naman ang hinahangad ko, hindi naman ako naghahanap ng malaking pera dahil gusto ko lang. Kailangan ko ng pera para sa pamilya ko.

I saw how his eyes shine. His lips twitched for a proud smile… or am I just imagining it?

“I get your point, but what’s written in the contract is final. Do you still have any concerns that you want to address?” he asked as he leaned comfortably on the couch while crossing his long legs.

Umiling ako bilang sagot at mahigpit na hinawakan ang ballpen upang pumirma na. Kinagat ko ang pang-ibabang labi habang tinitignan ang aking pangalan sa papel.

It’s just one signature to save your loved ones, Cerise. I mentally whispered to myself.

“Are you sure you want this deal, Ms. Ferreira?”

Napakurap ako ng marinig ulit ang boses ng boss ko.

I let go of my lower lip and nodded my head, bravely looking into his eyes.

“Yes, I want this,” I muttered under my breath.

Without further explanation, I moved the pen to make a signature above my name written on the paper.

Sobrang lakas ng tibok ng puso ko habang nakatanaw sa contract na may pirma naming dalawa. This is me bravely dealing with the gorgeous monster in a suit.

Mabilis kong inipit sa loob ng folder ang contract at ipinatong ang folder sa ibabaw ng mesa malapit sa kan’ya.

I pursed my lips and slowly lifted my eyes to meet his green eyes that had been staring at me for too long. What’s next?

Aalis na ba ako? O tatanungin ko siya ngayon kung p’wede ko na bang makuha ang pera pang piyansa?

“You can now relax. Our agreement is now officially sealed; that means you can bail your father now,” he uttered with a faint smile on his lips.

Paano ako magre-relax kung sa anim na buwan na nagtatrabaho ako sa kan’ya? Ngayon lang ang may pinakamahabang minutong nakasama ko siya ng ganito katagal!

Even if I secretly hate his guts and him personally. He has this intimidating aura that always makes me nervous, every time.

Magsasalita na sana ako nang biglang bumukas ang pintuan at iniluwa nito si Koa—isa sa dalawang personal bodyguard niya. May bitbit na itim na bag si Koa habang naglalakad palapit sa’min.

Maingat at tahimik nitong ipinatong sa ibabaw ng mesa ang itim na bag at agad ding umalis. My heart thumps inside my ribcage. I don’t want to act innocent… I have a hunch what’s inside the bag.

“There’s money inside that bag. You can use it to bail your father. You know the rules of our deal, Ms. Ferreira. I’m expecting you to follow them. This is strictly just between us.” His voice is dark and low.

Tumango ako upang iparating sa kan’ya na naiintidihan ko ang gusto niyang iparating.

I then heard his annoyed groan. “Should I always remind you everytime that I hate it when you nod your head as an answer instead of using your own voice?”

Nanlamig ang kalamnan ko sa lamig ng tono na ginamit niya.

I cleared my throat to ease the nervousness I’m feeling. “I clearly understand our deal, and I promised to be at my best in acting; you can count on that.” I won’t disappoint you. Gusto ko sana itong idagdag ngunit pinigilan ko na lang ang sarili.

“Good. I’m glad that we understood each other,” he mutters and stands up.

My lips fell open when he suddenly extended his right hand in front of me. Napatayo ako sa gulat at agad na tinanggap ang kamay niya. A shudder ran down my spine when his rough and calloused hand slightly gripped my small hand for a handshake.

What the hell…This is so awkward. I literally didn’t see this coming! Me doing a secret deal with my freaking boss!? And this handshake? His touch feels rough yet gentle.

“Let’s work together on this deal, Maraiah…” he whispered smoothly.

Gulantang akong napatingin sa kan’ya, hindi makapaniwala na sinabi niya ang una kong pangalan. I thought my name would turn out old and outdated, but it sounds so sexy the way he says it.

Honestly, hindi ko gusto ang una kong pangalan. Mas gusto ko ang second name ko dahil elegante itong pakinggan na para bang mula ako sa mayamang pamilya.

Pero nang sambitin ito ng boss ko ngayon lang. Maganda pala!

Ngayon ko lang na-appreciate.

“Yes, Si—”

I immediately shut my mouth when I realized I was about to call him sir. He shot me a deadpan look.

I laughed nervously and gave him a small and awkward smile.

“Call me by my name,” he suddenly ordered.

Napakurap ako ng ilang beses. Ano raw?

“I said call me by my name. Don’t address me as your boss,” he explained clearly with a slight irritation in his tone.

Parang hindi ako makahinga habang pinapractice sa utak ko na banggitin ang pangalan niya. Totoo ba talaga ‘to? O nasa isang madilim na panaginip lang ako?

I took a deep breath and opened my mouth. “Yes, Castle… Let’s work on it together,” mahinang saad ko at ngumiti ng tipid habang unti-unting kinukuha ang kamay ko pabalik dahil parang wala ata siyang plano na bitawan ang kamay ko.

His lips curled up for a satisfied smile. “Your voice is so soft that my name sounds so heavenly divine in my ears,” he whispers. “Starting from now on, teach yourself and practice to call me using my name when we’re together. I don’t want you to slip once when we visit my mom. I want her to believe that we’re really in a relationship. I’m hoping you understand my point,” he added.

Hindi ako sigurado kung magmumukha ba talaga kaming couple sa harap ng mama niya kung ngayon pa lang ang awkward ko ng tingnan kasama siya.

“Yeah, naiintindihan kita,” sagot ko.

Kung makaayon ako, para bang hindi ina niya ang kailangan naming lokohin.

Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa presinto sa dami-daming naglalarong senaryo sa utak ko habang papaalis ng Imperial Romanov Winery building.

I can still feel Castle’s big and calloused hand on the skin of my hands like it is now embedded on my skin already. Kahit ang mabangong amoy niya naamoy ko pa rin sa palad ko!

Get a gripped Cerise! Hindi dapat ganito ang reaksyon mo, alalahanin mo na hindi mo gusto ang ugali niya. Basta trabaho lang lahat ‘to at para sa pamilya mo, okay?!

Nangingiti akong pumasok sa loob ng police station sa kaisipan na mailalabas ko na si Papa at hindi na niya kailangan pang manatili dito ng ilan pang araw dahil may pang piyansa na kami.

I could feel the judging stares of the two police, especially the bald one, as they counted the two hundred thousand pesos that I paid to bail my father. Gusto ko silang irapan nang matapos na sila sa pagbibilang at sakto naman ang pera. I know they are doubting me cuz they even checked earlier if the money was real.

“Mag-intay ka rito at pirmahan mo ang mga ‘to,” utos ng kalbong police habang binigay sa’kin ang mga papeles na kailangan kong pirmahan.

Mabilis akong natapos sa pagpirma at nag-intay ng ilang sandali. My whole face brightened with joy when I saw my father. Parang biglang natanggal ang ibang tinik sa puso ko.

Nilakihan ko ang biyas ko upang maabot ang ama kong tila naguguluhan pa rin sa paglaya niya.

“Pa!” Hindi ko napigilang hindi mapasigaw sa sobrang tuwa at agad siyang dinambahan ng yakap.

I wrapped my arms around my father’s shoulders and hugged him so tightly, like he'd been away for too long, when he just stayed in the prison for a day.

Pero kahit na… hindi niya deserve na maranasan matulog sa kulungan dahil alam kong inosente siya.

Naramdaman kong yumakap din sa’kin si papa kaya’t mas lalo kong hinigpitan ang pagkapit sa kan’ya.

“Anak… saan ka kumuha ng pera?” bulong niya sa gilid ng tainga ko sa pagod na tono.

Kumalas ako sa yakapan namin at hinarap siya.

Binigyan ko siya ng malambing na ngiti. “Umuwi muna tayo, pa… Sa bahay na ako magpapaliwanag. Ang importante nakalabas ka na. Hinahanap ka na rin ni Clyde eh,” sabi ko at hinawakan ang braso niya.

Pinanood niya ako gamit ang malambing na mga mata at tumango.

Tahimik lang kami sa byahe patungong bahay. Alam kong marami pa ring iniisip ang papa ko, lalo na sa pang surgery ni Clyde. Kaya nang makarating ng bahay, agad niyang tinanong ang tanong niya sa presinto kanina.

“Naglakas loob akong humiram ng pera sa boss ko, Pa... Kaya huwag kang mag-alala dahil hindi galing sa illegal ang perang pinampyansa ko sa’yo. Ang isipin na lang natin, nakalaya ka na,” paliwanag ko sa kan’ya.

Alam kong masamang magsinungaling ngunit ito lang ang tanging paraan upang hindi na siya mag-alala pa.

Uminom siya ng tubig at tipid at ngumiti sa’kin. Naglalaro sa mga mata niya ang galak, dahilan upang manlambot ang puso ko.

“Anak, alam kong nagmana ka sa’kin, na gagawin ang lahat para sa pamilya. Alam ko ring hangad mo lang ang nakabubuti sa pamilya natin. Gusto ko lang sabihin na hindi mo kailangan akuin lahat ng responsibilidad. Kaya ko ring tumayo bilang isang ama niyo. Palagi mong tatandaan na araw-araw akong nagpapasalamat na naging anak kita. Salamat, anak… Pakisabi rin sa boss mo na maraming salamat sa tulong niya.”

I didn’t know I was already crying silently while listening to my father’s words. Kung hindi ko pa naramdaman ang paghaplos niya sa pisngi ko upang alisin ang mga luha ko, hindi ko malalaman na umiiyak na ako dahil sa mga salita na binitawan niya.

His words bring comfort to my heart. I’ve felt so seen and validated. That all my efforts and sacrifices are worth it if it’s for them.