Novels by Supremo

Kinabukasan, paggising ko, agad kong hinanap si ninong sa loob ng bahay. Nakasanayan ko na kasing maaga siyang nagigising at palaging nasa sala, nagkakape habang nagbabasa ng diyaryo o 'di kaya naman ay kausap si Lola tungkol sa kung anong plano niya para sa araw na ‘yon. Pero nang bumaba ako, wala siya roon. Wala ring nakahandang tasa ng kape o kahit anong senyales na nagdaan siya sa mesa. Naglakad ako palabas, tinignan ang bakuran, pero wala. Nakita ko si Lola na kausap ang kapitbahay namin. Lumapit ako, nagtanong. “La, si ninong? Nasaan?” mahina kong tanong, ramdam ang kaba sa dibdib ko. Tumingin siya sa akin at doon ko nakita ang malumanay niyang ngiti. “Ah, umalis nang maaga. Nagkaroon ng emergency ang pinagtatrabauhan niyang kumpanya. Hindi na nakapagpaalam sa'yo. Nagmamadali eh.” Natigilan ako. Para akong binuhusan ng isang baldeng yelo at nanlamig. Sumikip ang dibdib ko, halos makalimutang huminga. “Ha? Hindi… hindi pwede…” Umiling lang si Lola. “Baka hindi na rin niya

Hindi niya sinagot ang tanong ko bagkus tumalikod siya at diretsong naglakad pauwi, dala-dala ang bayong. Pagdating sa bahay, dire-diretso siyang umakyat sa taas, sa attic kung saan siya naka-kwarto. Napakagat labi ako. Sa unang pagkakataon, nakaramdam ako ng panlalamig at hindi ko alam bakit parang nasasaktan ako. Ang bigat sa dibdib. Lumipas ang mga araw, napansin kong iniiwasan niya ako. Wala imik. Kumakain kami nang magkakasama pero walang pansinan, hindi katulad ng dati. Kapag lumalabas ako, sumusunod naman siya, nakabantay, pero malamig pa rin. At sa bawat gabi, habang nakahiga ako, hindi ko maiwasang umiyak. Hindi ko alam kung bakit ang bigat-bigat sa dibdib. Nasanay ako na lagi siyang nasa tabi ko, kahit strikto, kahit nakakasakal minsan. Ngayon na nanlalamig siya sa akin, pakiramdam ko nawawasak ako. Isang gabi habang kumakain kami, bigla siyang nagsalita. “I need to go back to the city,” malamig niyang anunsyo. “May trabaho akong naiwan. Hindi ko na pwedeng ipagpaliba

Naiwan akong nakatayo sa gilid ng bukid, hawak ang payong, pinagmamasdan sila Lolo at Jun na abala sa pagpapalay. Nandoon din si ninong na madali lang nakasabay sa kanila. Pansin ko nga na parang sanay na sanay siya. Hindi ko maiwasang mapatingin paminsan-minsan, pero agad ko ring iniiwas ang mata ko kapag nahuhuli kong napapatingin din siya sa akin. "Bea, halika rito saglit!" tawag ni Lola habang inaayos ang banig sa tabi niya. "Mainit dyan." Lumapit ako agad. Nang ilapag ko ang bayong sa lapag, napansin kong may ilang kabataang lalaki sa lilim ng puno malapit lang. Isa sa kanila, ngumiti pa at kumaway. Kumunot ang noo ko, pero bago pa ako maka-kaway pabalik, eksaktong tumigil si ninong sa ginagawa niya at napatingin sa direksyon namin. Napalunok ako nang mapansin ko ang mabigat niyang titig na para bang nagbabanta. "Kuya Rad, saan ka?!" sigaw na tanong ni Jun. "Iinom lang!" sigaw nito pabalik. Lumapit siya sa amin, kinuha ang kamay ko, at sinamaan ng tingin ang mga binatily

Napalunok ako nang magtama ang tingin namin. Ang bigat ng mga mata niya, walang bahid na emosyon. “W-Wala po,” sagot ko, nagkanda-utal. “Good. Bawal pa.” B-Bawal? Eh twenty-three years old na ako. Bawal pa rin ‘yon? Tumabi sa akin si Jun, inakbayan ako sabay gulo sa buhok ko. "Jun naman, eh!" Tiningala ko siya at sinamaan ng tingin. "Kaka-ayos ko lang sa buhok ko kanina tapos ginulo mo na naman." Tumawa siya bago inabot ulit ang tasa. "Parang buhok lang, eh. Bakit 'di mo kasi gupitan? Ang haba na. Saka Kuya Rad, bawal pa talaga ‘to magka-boyfriend. Takot lang nila sa akin!” Mas sumama ang timpla ng mukha ko. "Ewan ko sa’yo! Inaalagaan ko nga 'to! Alis!" Tinulak ko siya pero tinawanan lang ako. “S-Saka h-hindi naman ako interesado magka-boyfriend.” Napayuko ako. "Huwag mong gupitan. Sayang. Maganda pa naman," singit ni ninong na nagpakabog ng matindi sa dibdib ko. “And having a boyfriend is no good to you," strikto at mariin niyang dagdag. Hindi ko dapat nararamdaman 'to dahil

Bea's POV Alas singko pa lang ng umaga ay gising na ako para magsaing. Maaga na naman kasing tutulak sina Lola at Lolo sa bukid para magtanim kasabay ng pinsan kong lalaki na nagpapalay kaya kailangan kong maghatid ng pagkain sa kanila. Maigi na rin iyong maaga dahil natatapos ko agad ang gawaing bahay, nakakapagfocus pa ako sa paghahanap ng trabaho sa online. Habang hinihintay maluto ang sinaing, nagwalis muna ako sa harap ng bahay, nagdilig ng mga halaman at binuksan ang maliit na tindahan na kahit papaano ay may kinikita para sa gamutan nila Lola at Lolo. Sabi nila sanggol pa lang daw ako no'ng iwan ako ng nanay ko sa kanila at hanggang ngayon wala pa ring balita sa kanya maski sa tatay ko. Pero masaya na ako kung anong meron ako ngayon. Hindi ko na sila ganun iniisip. Punong-puno naman ako ng pagmamahal dahil sa Lola at Lolo ko. Walang kapantay na pagmamahal ang binigay nila sa akin. Bandang alas sais ng umaga, nagtimpla na ako ng kape nila, bumili na rin ng tinapay sa kala