Novels by SnowSlayy_Tinxx

Martina’s POVNaglilibot ako ngayon sa bawat shelves dito sa super market ng mall dahil namimili ako ng mga grocery sa bahay. Tutal na ibigay na yung sweldo ko mula sa huli kong misyon ay marami ako pangbili ng pagkain ngayon at pupunuin ko yung ref. Bili rin ako ng mga bagong gamit sa bahay at lilinisin yung kwarto ko at kay lola. Para sa oras na makauwi si lola sa bahay ay makikita niyang malinis at maganda yung bahay at marami pang stalk na pagkain sa ref. Konti na lang at mabibili ko na lahat ng nasa listahan ko. Halos nga mapuno na yung cart ko sa dami kong kailangan. Napapahawak naman ako sa balakang ko dahil sa sakit nito dahil aksidente akong na saksak sa huling misyon ko. Maliit lang yung saksak pero masakit at namamaga kaya nga hirap na hirap ako sa pagtulog ko. *Ahhhh!*Napasigaw ako nang malakas nang may tumamang cart sa likuran ko dahilan para mahaplos ako sa pwetan ko pati balakang.“Sorry po miss,”rinig kong boses ng batang babae. “Ayan! Nakasakit kana dahil sa k

Continuation... Binabantayan namin dito sa room ng ospital kung saan ko dinala si Martina dahil wala pa rin siyang malay. “Uncle. Bakit hindi pa po siya nagigising?”nakatingala na sambit sa akin ni Anaiah. “Don't worry, she woke up later.”sagot ko sa kanya. “ ‘Di ba po hindi pa po siya mamatay?” Kumunot ang noo ko. “Saan ba nangagaling ‘yang pinagsasabi mo?”napasinghal kong sambit sa makulit kong pamangkin. “Nag-aalala lang po ako na baka hindi kana po makapag-asawa kapag namatay siya,”nakanguso na sambit ng bibo kong pamangkin at tumingin sa walang malay na si Martina. “ ‘Wag kang mag-alala... Hindi ako papayag na mamatay agad siya, hindi ko pa nga siya na aaya mag pakasal tapos mamatay agad siya,”buga ko nang malalim. Maya-maya ay nakita namin na gumagalaw na ang ulo ni Martina, kaya ka agad akong tumayo at nilapitan siya sa kama niya at sumunod naman sa akin si Anaiah. “Uncle, pakarga! Hindi ko po makita si angel.”sabi sa akin ni Anaiah habang hinahatak ang dulo

Martina’s POVNAGTITIKLOP ako ngayon ng mga damit ni Lola na kinuha ko sa bahay kanina bago ako pumunta dito sa hospital. Habang nagtitiklop ako ng damit ko ay hindi ko maiwasang matuwa kay Lola na ang gana kumain ng dinala kong sopas sa kanya. “Apo. Ang sarap mo naman magluto!”papuri sa akin ni Lola nang maubos niya yung sopas na niluto ko para sa kanya. “Masaya ako at nagustuhan niyo,”nakangiti kong sambit. Pinigaan ko yung towel na nakababad sa plangganang may maligamgam na tubig. “Oras na po para maglinis ng katawan,”sabi ko kay Lola at unang pinunasan ang mukha niya nang marahan gamit ang towel. Napahintio nalang ako nang pigilan ni Lola yung kamay ko sa pagpunas ko sa mukha niya. “Bakit po?”kunot noong tanong ko. “Bakit amoy dugo yung kamay mo?”takang tanong ni lola na nagpa baba ng lalagukan ko. Lagot. Nagpabaya ako, mukhang hindi ko nahugasan yung kamay ko nang maigi. Kahit kailan talaga ang lakas ng pang-amoy ni Lola. May hindi kasi ako inaasahang kliyente na pinal

Itzael’s POVHALOS kalahating oras na akong naghihintay dito sa labas ng church kung saan nagsisimba si Anaiah. Ganito naman lagi ang duty ko sa kanya tuwing linggo, ang maghintay sa pamangkin kong anghel na hintayin sa labas ng church. Akalain mo ‘yun! Lahat kami sa pamilya ay demonyo may isang anghel na ipinanganak. Ang laking himala talaga! Kaya dito na ako sa labas ng church naghihintay dahil noong huli kong encounter sa pagpasok ko d'yan sa loob ng simbahan ay nahilo ako at pakiramdam ko nalalaplos balat ko. That's why demons really can't enter the church because they would literally melt.The only reason my niece is that close to the church and God is that ever since her mother was pregnant with her, Anaiah was already being exposed to church. And as she grew older, she always wanted to be in church. Maski nang mamatay ang Mom niya dahil sa car accident ay naging comfort zone ni Anaiah yung church dahil tinuring niya na rin itong pamilya. Masaya ako na napalaki siya ng maay

Martina’s POV“LOLA, ito na po yung gamot niyo,” sabi ko kay lola sabay bigay ko ng capsul ng gamot niya. “Lola, konting tiis na lang at mapapa kidney transplant na kita... Kaya lumaban ka lang,”pilit na ngumingiti ko na sambit kay lola. “Salamat. Martina, Apo ko... Nahihiya na ako sa'yo dahil ang dami mo nang sakripisyo para sa akin,”bakas sa boses ni Lola ang lungkot at hiya para sa akin. Tila naman ulan na nagbagsakan ang mga luha ko sa mata nang sabihin niya ‘yon at tignan ang nakakaawang sitwasyon niya habang nakaratay sa kama dito sa ospital. Ka agad ko naman pinunasan ang luha ni Lola para hindi na makasama pa sa lagay niya. “Ano ka ba, La... Apo mo ako malamang! Alam mo naman na ikaw na lang ang natira sa amin ni Wildren.”ani ko kay Lola. “Imbes na ako ang bumubuhay sa inyo ng kapatid mo ay ikaw itong bumubuhay sa amin... Patawad, apo ko.”sambit ni lola Martha sa akin habang bumubuhos ang luha sa mata. Ipinahid ko naman yung daliri ko para punasan ito. “Lola, ‘wag ka