บทที่ 240

ใบหน้าขาวใสขนาดเท่าฝ่ามือของฉือหว่านขึ้นสีแดงจัด เธอกัดปลายลิ้นของเขาอย่างแรง

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกะทันหันทำให้ฮั่วซือหานต้องผละออกจากจูบ ฉือหว่านรีบหอบหายใจเป็นระลอก ขนตายาวหนาสองแถวที่ตกลงชิดแก้มสั่นระริกอย่างอ่อนแรงและตื่นตระหนก ดูน่าเอ็นดูจนคนอยากปกป้อง

ฮั่วซือหานเอื้อมมือไปบีบคางเล็กของเธอ ฉือหว่านจึงถูกบังคับให้เงยหน้ามองเขา

“ฉือหว่าน ตอนนี้เธอกำลังขอร้องฉัน ถ้ายังกล้ากัดอีกล่ะก็ เพื่อนรักของเธอก็อย่าหวังจะได้ออกมา เข้าใจที่ฉันพูดไหม?”

เสียงทุ้มพร่าของเขาเอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น

เป็นท่าทีของผู้มีอำนาจที่ยืนอยู่เหนือทุกอย่าง

ฉือหว่านมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะจำยอมเอ่ยว่า “เข้าใจแล้ว”

ฮั่วซือหานเอื้อมมือไปหยิบถุงยางจากเบาะผู้โดยสาร

แต่ในวินาทีนั้นเอง ฉือหว่านกลับเป็นฝ่ายผลักเขานอนลงแทน พลิกเกมกลับ เธอกล่าวว่า “ทำไมคุณถึงได้เป็นฝ่ายถอดของฉันอยู่คนเดียวล่ะ ฉันก็จะถอดของคุณบ้าง”

ฉือหว่านเอื้อมมือไปปลดกระดุมสูทของเขา

เธอรีบจัดจนมือพันกัน กระดุมปลดไม่ออก เธอเลยเปลี่ยนเป็นดึงกระชากแทน

ฮั่วซือหานเอนหัวพิงพนัก เบื้องหลังดวงตาคมหลับลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงพร่าอย่างอดกลั้น “เบาๆ หน่อย