ฉือหว่านพบว่าสามีของเธอ ฮั่วซือหานกำลังนอกใจ เขานอกใจไปหานักศึกษาหญิงคนหนึ่ง วันนี้เป็นวันเกิดของฮั่วซือหาน ฉือหว่านตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารหนึ่งโต๊ะ แต่ในตอนนั้นเอง "ติ๊ง" เสียงดังขึ้นมา โทรศัพท์มือถือของฮั่วซือหานที่ลืมไว้ที่บ้านดังขึ้น ฉือหว่านจึงเห็นข้อความที่นักศึกษาหญิงส่งมา [ตอนเอาเค้กออกมาชนเข้าไปจนเจ็บเลย ฮือๆๆ] ข้างล่างแนบภาพเซลฟี่มาด้วย ภาพนั้นไม่ได้เผยให้เห็นหน้า มีเพียงแต่ขาเท่านั้นที่ปรากฏในรูป ในภาพนั้น เด็กสาวสวมถุงเท้าสีขาวยาวดึงสูง รองเท้าหนังหัวกลมสีดำ กระโปรงนักศึกษาสีฟ้าขาวถูกดันขึ้น เผยให้เห็นเรียวขาที่เรียบเนียนและงดงาม หัวเข่าที่ขาวเนียนมีรอยแดงจากการกระแทก ผิวพรรณที่อ่อนเยาว์สดใสของเด็กสาวประกอบกับข้อความที่ออดอ้อน ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ต้องห้ามที่ยากจะต้านทาน ได้ยินว่าประธานบริษัทที่ประสบความสำเร็จ มักจะชอบเลือกเมียน้อยแนวนี้ ฉือหว่านกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนปลายนิ้วซีดขาว ติ๊งนักศึกษาหญิงส่งข้อความมาอีกครั้ง [ประธานฮั่ว เจอกันที่โรงแรมหยุนถิงนะคะ คืนนี้ฉันจะฉลองวันเกิดให้คุณ~] วันนี้เป็นวันเกิดของฮั่วซือหาน และเมียน้อยของเขาจะจัดงานฉลองวันเกิดใ
ฉือหว่านมองเขากลับเช่นกัน น้ำเสียงเบาแต่มั่นคง “เราหย่ากันเถอะ ฮั่วซือหาน คุณชอบของขวัญวันเกิดชิ้นนี้ไหม?” ฮั่วซือหานมองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “เพราะแค่ฉันไม่ได้ฉลองวันเกิดกับคุณ คุณถึงคิดจะหย่างั้นเหรอ?” ฉือหว่าน “ฉือเจียวกลับมาแล้วใช่ไหม?” เมื่อได้ยินชื่อฉือเจียว ฮั่วซือหานยกมุมปากบางๆ อย่างเย้ยหยัน เขาหัวเราะเบาๆ เขาก้าวขาเรียวยาวเข้าหาเธอทีละก้าว “คุณหึงฉือเจียวงั้นเหรอ?” ในฐานะนักธุรกิจอายุน้อยที่ถูกขนานนามว่าเป็นเทพเจ้าแห่งการค้า ฮั่วซือหานมีออร่าที่เกิดจากอำนาจ ความมั่งคั่ง และสถานะ เขาก้าวเข้ามาใกล้จนฉือหว่านเผลอก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว แผ่นหลังอ่อนบางของเธอสัมผัสถึงความเย็น เธอชนเข้ากับกำแพง ในตอนนั้นเอง ทัศนวิสัยของเธอก็มืดลง ฮั่วซือหานพุ่งเข้าหา ร่างกายเขาประชิดเธอเต็มที่ มือข้างหนึ่งยันกำแพงไว้ข้างตัวเธอ ขังเธอไว้ระหว่างอกแข็งแกร่งของเขาและผนัง ฮั่วซือหานก้มเปลือกตาหล่อเหลา มองเธอด้วยสายตาเย็นชา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “คนทั้งไห่เฉิงรู้ว่าคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือฉือเจียว คุณไม่รู้เรื่องนี้ตอนที่พยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานแทนน้องเธอมาเป็นคุณนายฮั่วเ
ฮั่วซือหานเม้มริมฝีปากบางจนกลายเป็นเส้นโค้งเย็นชา “ฉือหว่าน กลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้!” ฉือหว่านหัวเราะเบาๆ “คุณสั่งให้ฉันกลับมา ฉันก็ต้องกลับงั้นเหรอ? เราหย่ากันแล้ว ใครจะมาทำตามใจคุณอีกล่ะ!” ฮั่วซือหานกัดฟันแน่น “เรื่องเหตุผลการหย่า ฉันจะให้เธอโอกาสเขียนใหม่อีกครั้ง!” ฉือหว่านยิ้มกว้างขึ้น “ฉันเขียนผิดตรงไหนเหรอ ฮั่วซือหาน? คุณฟื้นมาได้ครึ่งปีแล้วใช่ไหม แต่ครึ่งปีนี้คุณไม่เคยจับมือฉันเลย คุณเป็นเจ้าชายนิทรามาสามปี ถึงแม้ตอนนี้ทุกระบบในร่างกายของคุณจะดูปกติดี แต่ฉันสงสัยอย่างมีเหตุผลว่าคุณมีปัญหาเรื่องสมรรถภาพทางเพศ คุณไม่ไหวแล้ว! รีบไปหาหมอแผนจีนดูสิ สิ่งที่ฉันขออวยพรให้คุณเป็นของขวัญหย่าคือ ขอให้คุณกลับมาฟิตสมชายไวๆ!” ฮั่วซือหาน “……” เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเต้นตุบๆ ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าหาญเกินไปแล้ว! “ฉือหว่าน สักวันฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฉันเก่งแค่ไหน!” “เสียใจด้วย คุณไม่มีโอกาสนั้นแล้ว!” “ฉือหว่าน!” เสียง “ตู๊ด ตู๊ด” ดังขึ้น สายโทรศัพท์ถูกตัดไป ในขณะที่ฮั่วซือหานโกรธจัดจนยังไม่ได้ระบายออก เขาก็ได้ยินเสียง “ตู๊ด ตู๊ด” ของสายที่ถูกตัดไป เขา “……” ฉือหว่าน!!! ...ฉือ
ฉือหว่านมาแล้วหลังจากการช้อปปิ้งที่ห้าง ซูเสี่ยวฝูก็พาฉือหว่านตรงมายังบาร์ 1996 และคืนนี้เธอจะจัดปาร์ตี้ฉลองชีวิตโสดให้กับฉือหว่านที่นี่ฉือหว่านไม่คิดว่าจะมาพบกับฮั่วซือหานและพวกเขาที่นี่ และเธอก็ได้ยินการเยาะเย้ยจากพวกเขาฉือหว่านรู้จักคนในห้องวีไอพีรวมถึงกู้เป่ยเฉิน พวกเขาเล่นในวงเดียวกับฮั่วซือหาน กู้เป่ยเฉินยังเป็นเพื่อนสนิทของฮั่วซือหาน ตอนที่ฮั่วซือหานและฉือเจียวคบกันอย่างร้อนแรง พวกเขาทุกคนชอบฉือเจียว และกู้เป่ยเฉินยังเรียกฉือเจียวว่า “พี่สะใภ้”สามปีที่ผ่านมา ฉือหว่านไม่สามารถเข้ากลุ่มของพวกเขาได้ และพวกเขาทุกคนไม่เคยให้ความเคารพเธอด้วยซ้ำแท็กที่พวกเขาแปะให้เธอมีแค่ว่า “ตัวสำรองแต่งงานแทน” “ลูกเป็ดขี้เหร่” “สาวบ้านนอก”...ถ้าผู้ชายไม่รักคุณ เพื่อนของเขาก็จะไม่ให้ความเคารพคุณเช่นกันซูเสี่ยวฝูโกรธจนแทบระเบิด เธอจึงยกแขนเสื้อขึ้นและอยากจะเข้าไปทำร้ายพวกเขา “ฉันจะไปฉีกปากพวกนี้ให้แหลก!”ฉือหว่านจับแขนของซูเสี่ยวฝูไว้ “เสี่ยวฝู พอเถอะ! หย่ากันแล้ว ไม่ต้องไปเสียเวลาใส่ใจกับพวกนี้!”เห็นท่าทางเย็นชาของฉือหว่าน ซูเสี่ยวฝูจึงฝืนอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ และในตอนนั้นสายตาจากคนในบาร์ก็เริ่ม
ฉือหว่านขมวดคิ้ว “ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?” ฮั่วซือหานกัดฟันพูด “ใครใช้ให้เธอแต่งตัวแรดแบบนี้?” อะไรนะ? แรด? “ฮั่วซือหาน คุณพูดให้ชัดเจนหน่อยสิ!” ฮั่วซือหานก้มตามองกระโปรงสั้นของเธอ “ต้นขาของเธอจะโผล่หมดอยู่แล้ว เธออยากให้คนอื่นมองขาเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” กระโปรงที่ฉือหว่านใส่อยู่นั้นสั้นจริงๆ และเป็นตัวที่ซูเสี่ยวฝูเลือกให้ คำพูดของซูเสี่ยวฝูคือ “หวานหว่านของฉันแค่ไม่โชว์ขา ดูสิว่าฉือเจียวจะกล้าอวดอะไร คืนนี้ให้ทุกคนได้เห็นกันว่าใครคือเจ้าของเรียวขาคู่สวยที่สุดในไห่เฉิง” ฉือหว่านเลิกคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าประธานฮั่วจะมองขาฉันแล้วนะ” ฮั่วซือหานชะงักไป ฉือหว่านพิงกำแพงด้วยท่าทางที่งดงามและดูเฉื่อยชา เธอยกขาขวาขึ้นช้าๆ ปลายเท้าสวมรองเท้าส้นสูงประดับคริสตัลของเธอไล้ไปที่ข้อเท้าของเขา ผู้ชายในกางเกงสแลคสีดำ โชว์เรียวขายาวทรงพลังของเขา ดูสง่างามและเย็นชาในแบบที่ยากจะหักห้ามใจ ปลายเท้าขาวเนียนของฉือหว่านไล้จากข้อเท้าของเขาขึ้นไปอย่างเชื่องช้า ลูบไล้ที่น่องของเขาอย่างชวนให้หลงใหล นี่คือการยั่วยวน และการท้าทาย ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย
กู้เป่ยเฉินตกใจ “16 ปี?” ที่กลุ่มคนของกู้เป่ยเฉินยอมรับฉือเจียว ไม่ได้เป็นเพียงเพราะความสวยของเธอ แต่เพราะเธอเรียนเก่งตั้งแต่เด็ก มีวุฒิการศึกษาสูง และเป็นนักศึกษาชั้นยอดจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ มองไปทั่ววงการไฮโซของไห่เฉิงก็หาคนที่โดดเด่นกว่าเธอไม่ได้ เธอคู่ควรกับฮั่วซือหาน ผู้หญิงที่มีเพียงความสวยอย่างเดียวคือจุดจบ แต่ถ้ามีความสวยและวุฒิการศึกษา นั่นถึงจะเป็นไพ่ตาย สำหรับชนชั้นสูง พวกเขายิ่งให้ความสำคัญกับวุฒิการศึกษาของผู้หญิง ความรู้สึกดีๆ ที่กู้เป่ยเฉินเคยมีกับฉือหว่านหายไปหมด เขาพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “ฉือหว่าน เธอเลิกเรียนตอนอายุ 16 จริงๆ น่ะเหรอ?” ฉือหว่านมองฉือเจียวที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนยิ้มบางๆ “ใช่ ฉันเลิกเรียนตอนอายุ 16 จริงๆ” กู้เป่ยเฉินหัวเราะเยาะ “งั้นบังเอิญจังเลย พี่รองของฉันก็เลิกเรียนตอนอายุ 16 เหมือนกัน แต่พี่รองของฉันเป็นคนพิเศษ ตอนอายุ 16 ก็จบปริญญาโทสองใบจากฮาร์วาร์ด สร้างประวัติศาสตร์เลยล่ะ แต่เธอน่ะอายุ 16 เลิกเรียนแล้วยังไม่มีแม้แต่วุฒิมัธยมปลายเลย ฮ่าๆ” กู้เป่ยเฉินหัวเราะเยาะเสียงดัง ฉือเจียวมองด้วยความหยิ่งทะนง ไม่มีใครมองฉือหว่
ฉือเจียวยิ้มมุมปาก หัวใจเต็มไปด้วยความหวาน เธอเอนตัวอ่อนนุ่มซบอกฮั่วซือหานก่อนเงยใบหน้าที่งดงามขึ้นมองเขา “ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่ใจร้าย คุณไม่มีทางทิ้งฉัน” ฮั่วซือหานในฐานะมหาเศรษฐีแห่งไห่เฉิง หล่อเหลาสง่างาม ทรงอำนาจจนสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้ตามใจ เขาคือผู้ชายที่เติมเต็มทุกจินตนาการของเธอ แต่เมื่อสามปีก่อน เขาประสบอุบัติเหตุและกลายเป็นเจ้าชายนิทรา หมอทุกคนบอกว่าเขาจะไม่มีวันฟื้นอีกในชาตินี้ แล้วเธอจะปล่อยให้ช่วงวัยอันงดงามของเธอสูญเปล่าอยู่กับเขาได้อย่างไร? ดังนั้น เธอจึงหนีไป ใครจะไปคิดว่าเมื่อฉือหว่านแต่งงานแทนเธอ ผ่านไปเพียงสามปี ฮั่วซือหานกลับฟื้นขึ้นมาได้ จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่รู้ว่าฮั่วซือหานฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร หรือว่าโชคชะตาของฉือหว่านเหมาะสมที่จะนำโชคลาภมาให้? หมอต่างก็พูดว่านี่คือปาฏิหาริย์ทางการแพทย์ ดังนั้น เธอจึงกลับมา เธอรู้ว่าฮั่วซือหานรักเธอ และไม่มีทางทิ้งเธอ ฮั่วซือหานมองใบหน้างดงามของฉือเจียว “ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อก่อน…คุณคิดว่าผมจะตามใจคุณขนาดนี้เหรอ?” เมื่อพูดถึง “เรื่องเมื่อก่อน” ฉือเจียวก็ชะงัก ดวงตาเผยความรู้สึกไม่สบายใจ
รุ่นน้องสาวอัจฉริยะคนนั้นปฏิเสธคำขอเพิ่มเพื่อนของเขาดื้อๆ! ในขณะนั้น เลขาจ้าวเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยกาแฟ เมื่อเขาเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของเจ้านาย ก็ถึงกับตกใจ มีคนปฏิเสธคำขอเพิ่มเพื่อนของท่านประธานงั้นเหรอ??? นี่มันเรื่องไม่น่าเชื่อในชีวิตเลยนะ? เลขาจ้าวพูดอย่างระมัดระวัง “ท่านประธาน รุ่นน้องสาวอัจฉริยะของคุณนี่...พิเศษจริงๆ ครับ” ฮั่วซือหานหัวเราะเยาะเบาๆ “พิเศษจริงๆ” เธอคือคนแรกที่ปฏิเสธเขา ไม่เพิ่มก็ช่างเถอะ ฮั่วซือหานยกกาแฟขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก ก่อนจะขมวดคิ้วทันที เลขาจ้าวถามอย่างรีบร้อน “ท่านประธาน กาแฟไม่ถูกใจใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมทำใหม่” ฮั่วซือหานจู่ๆ ก็รู้สึกคิดถึงกาแฟที่ฉือหว่านเคยทำ นั่นแหละที่ถูกปากเขามากที่สุด ฮั่วซือหานพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เขียนเช็คที่มีเลขศูนย์แปดตัว นี่คือเงินชดเชยการหย่าที่จะให้ฉือหว่าน” เธอบอกว่าจะออกไปตัวเปล่า เขาไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว ผู้หญิงบ้านนอกที่เลิกเรียนตอนอายุ 16 แบบเธอ จะหาเงินได้จากที่ไหน? เธอแค่ทำเป็นเล่นตัวเพื่อให้ได้เงินมากขึ้นเท่านั้น เช็คที่มีศูนย์แปดตัวนี้ก็เหมือนการจ่ายค่าทดแทนสำหรับสามปีที่ผ่านมา หลั
เสี่ยวอู่ตั้งใจมาหาเฉินจิ้น แต่ไม่คิดว่าจะเห็นเฉินจิ้นอยู่กับเย่ฮวนเอ่อร์ พอเห็นเย่ฮวนเอ่อร์เข้า เสี่ยวอู่ก็ถึงกับตะลึงตาค้างเย่ฮวนเอ่อร์รีบปล่อยเฉินจิ้น แล้วส่งยิ้มเขินๆ ให้เสี่ยวอู่ “สวัสดี ฉันชื่อเย่ฮวนเอ่อร์”เสี่ยวอู่รีบตอบ “สวัสดีครับๆ ผมชื่อเสี่ยวอู่ พี่จิ้น นี่พี่มีแฟนแล้วเหรอ?”เฉินจิ้นปฏิเสธ “ไม่ใช่”เย่ฮวนเอ่อร์พูดทันที “ใช่ ฉันเป็นแฟนเขา!”เฉินจิ้น “……”เสี่ยวอู่หัวเราะ “พี่จิ้น ผมนึกว่าพี่จะขึ้นคานไปตลอดชีวิตซะแล้ว ปกติพี่ไม่สนใจผู้หญิงเลย ตอนนี้รู้แล้ว พี่ไม่ได้ไม่สนใจ แต่แค่เลือกเยอะเอง ต้องเจอสเป๊กจริงๆ แบบฮวนเอ่อร์ พี่ถึงยอม ฮวนเอ่อร์สวยกว่าพวกที่ตามจีบพี่ตั้งสิบกว่าช่วงตัวเลย”เฉินจิ้นวางตะหลิวลง มองเสี่ยวอู่ “ไปคุยกันข้างนอก”เฉินจิ้นกับเสี่ยวอู่ออกไปนอกบ้าน เฉินจิ้น “ว่ามา มีเรื่องอะไร”เสี่ยวอู่รีบบอก “พี่จิ้น คนที่พี่ตามหาอยู่นานนายท่านกุ่ยมีความเคลื่อนไหวแล้ว เขามาที่นี่”นายท่านกุ่ย ก็คือพ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่ที่เคยทำให้พ่อของเฉินจิ้นต้องปลอมตัวเป็นสายลับ แล้วสุดท้ายถูกฆ่าโดยคนของนายท่านกุ่ยตลอดหลายปีที่ผ่านมา เฉินจิ้นไม่เคยเลิกล้มการตามหาตัวมัน และต
เฉินจิ้นไม่มีปฏิกิริยาอะไร ไม่พูดอะไรออกมาเย่ฮวนเอ่อร์มองเขา เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมสั้นเปียกชื้นเล็กน้อย ใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงขายาวสีดำ เพิ่มความหล่อเหลาแบบเด็กหนุ่มขึ้นอีกหลายส่วนเขาทำอาหารเก่งด้วย ฝีมือที่ฝึกมาตั้งแต่เด็ก ผู้ชายที่ทำอาหารเก่ง แบบนี้มันหล่อเกินไปแล้วเย่ฮวนเอ่อร์ยิ่งมองยิ่งชอบ “เฉินจิ้น นายทำไมไม่สนใจฉัน ถ้าไม่สนใจอีก ฉันจะจั๊กจี้แล้วนะ”พูดจบ เย่ฮวนเอ่อร์ก็ยื่นมือเล็กๆ นุ่มนิ่มไปจั๊กจี้เอวเขามืออ่อนนุ่มตกลงบนเอวแน่นๆ ของเขา ทำเอารู้สึกชาเฉียบ เฉินจิ้นคว้าข้อมือสองข้างของเธอไว้แน่น แล้วผลักเธอไปติดกำแพง “ทำอะไร อยู่เฉยๆ หน่อย”เย่ฮวนเอ่อร์พยายามดิ้น ขยับข้อมือออก “ทำไมนายต้องดุด้วยล่ะ”เฉินจิ้นไม่ยอมปล่อยเย่ฮวนเอ่อร์เขย่งปลายเท้า กดริมฝีปากแดงนุ่มไปที่ริมฝีปากเขาอย่างรวดเร็วเฉินจิ้นตกใจเล็กน้อยเห็นเขาไม่ขัดขืน เย่ฮวนเอ่อร์เลยได้ใจ โน้มตัวไปจูบเขาอีกครั้งกลิ่นกายหอมหวานแบบเด็กสาวห่อหุ้มเฉินจิ้นทั่วทั้งตัว แตกต่างจากกลิ่นสบู่เย็นๆ ที่เขาใช้เอง กลิ่นกายของเธอเป็นกลิ่นน้ำหอมชั้นสูง หวานจนละลายใจเฉินจิ้นคลายมือ ปล่อยข้อมือเธอเย่ฮวนเอ่อร์โอบเอวเขาไว
เย่ฮวนเอ่อร์เอ่ยทัก “สวัสดีค่ะคุณน้า เหมียวเหมี่ยว”แม่เฉินยิ้มแย้มอย่างดีใจ “อาจิ้น ฮวนเอ่อร์มาถึงทั้งที ทำไมไม่บอกก่อน จะได้เตรียมกับข้าวเพิ่มอีกสักหน่อย”เฉินจิ้นอยากจะบอกว่าเย่ฮวนเอ่อร์ไม่ได้ตั้งใจมากินข้าวที่นี่ แต่เย่ฮวนเอ่อร์รีบพูดเองก่อน “คุณน้า ฉันไม่เรื่องมากค่ะ แค่ได้กินอิ่มก็พอแล้ว”แม่เฉินหัวเราะ “รับรองว่ากินอิ่มแน่นอน”ทุกคนหัวเราะกันอย่างมีความสุขเฉินจิ้นพูด “ฉันขอไปอาบน้ำก่อน”เขากลับเข้าไปในห้อง เปิดฝักบัว ใช้น้ำเย็นสาดล้างตัวเองยาที่พี่หลี่วางไว้แรงมาก เฉินจิ้นที่เคยใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกมาก่อน เคยเห็นกลอุบายแบบนี้มาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังเป็นผู้ชาย ยานี้รุนแรงจนไม่อาจข่มได้ในทันทีสายน้ำเย็นเฉียบกระแทกลงบนกล้ามเนื้อแน่นตึงแล้วกระเซ็นกระจายไปทั่ว เขาหลับตาลงอย่างอดกลั้นตอนนั้นเอง ประตูห้องน้ำก็ถูกผลักเปิดออก เสียงนุ่มนวลของเย่ฮวนเอ่อร์ดังขึ้น “เฉินจิ้น”เฉินจิ้นไม่เงยหน้า “หืม?”เย่ฮวนเอ่อร์ว่า “คุณน้าให้ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้”เฉินจิ้น “วางไว้ข้างในได้เลย”เย่ฮวนเอ่อร์เดินเข้ามา มีประตูแก้วฝ้าอยู่กั้น เธอไม่ได้มองเข้าไป “เสื้อผ้าวางไว้ตรงไหนคะ”เฉิน
เฉินจิ้นหยุดลงเย่ฮวนเอ่อร์กะพริบตาคู่งามมองเขา “เฉินจิ้น ตอนนี้ฉันเป็นแฟนนายแล้วใช่ไหม”เฉินจิ้นชะงักเย่ฮวนเอ่อร์พูดต่อ “ก็มีแค่คนที่เป็นแฟนกันเท่านั้นถึงจะทำแบบนี้ได้ ตอนนี้ฉันเป็นแฟนนายแล้ว นายเป็นแฟนฉันแล้วใช่ไหม”เหมือนมีน้ำเย็นถังใหญ่สาดราดลงมากลางหัว ดับเปลวเพลิงทั้งหมดของเฉินจิ้น เขาค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกจากตัวเย่ฮวนเอ่อร์ ตั้งใจจะยืนตัวตรงแต่เย่ฮวนเอ่อร์กลับโอบคอเขาไว้แน่น ดึงเขากลับไป เธอเม้มริมฝีปากสีแดงพูดเสียงงอน “หมายความว่าไง นายไม่อยากคบกับฉัน แต่จูบฉัน นายจะเอาเปรียบฟรีๆ หรือไง”เฉินจิ้นกลืนน้ำลาย ควบคุมตัวเองไม่ให้สูดกลิ่นหอมหวานจากร่างเธอเข้าไปอีก “ขอโทษ”เขาพูดเพียงคำว่า ขอโทษเย่ฮวนเอ่อร์แทบจะโมโหตาย ความหมายชัดเจนว่า เขาไม่อยากคบกับเธอเย่ฮวนเอ่อร์ถาม “นายไม่ชอบฉันเหรอ”เฉินจิ้นไม่ตอบเย่ฮวนเอ่อร์เอาใบหน้าเล็กๆ รูปไข่ไปใกล้เขา จ้องตาเขาด้วยดวงตากลมโตทั้งใสทั้งนุ่ม “ทำไมถึงไม่ชอบฉัน ฉันไม่สวยเหรอ ไม่น่ารักเหรอ ไม่ว่าง่ายเหรอ นายพูดมา ฉันจะลองปรับปรุงดูได้ไหม”เฉินจิ้นอยากเอามือที่เธอเกี่ยวอยู่ที่คอเขาออกแต่เย่ฮวนเอ่อร์ยังคงกอดเขาแน่น “เฉินจิ้น ฉันชอบน
เย่ฮวนเอ่อร์กับเฉินจิ้นเดินอยู่ตามทางเดิน เย่ฮวนเอ่อร์ถาม “เฉินจิ้น คนเมื่อกี้เป็นใคร เธอพานายเข้าไปในห้องโรงแรมทำไม”เฉินจิ้นดึงแขนตัวเองออกจากมือเย่ฮวนเอ่อร์ “ฉันไม่มีหน้าที่ต้องตอบคำถามเธอ”ตอนนั้นเอง เย่ฮวนเอ่อร์ยื่นมือไปแตะหน้าผากเขา “เฉินจิ้น ตัวนายทำไมร้อนขนาดนี้ เป็นไข้เหรอ”มือเล็กๆ อ่อนนุ่มของเธอแตะลงมา พร้อมกลิ่นหอมหวานจากร่างกายของเด็กสาวที่ใกล้ชิด ทำให้หางตาของเฉินจิ้นแดงวาบขึ้นมา เขาปัดมือของเธอออกอย่างแรง “อย่าแตะต้องฉัน!”น้ำเสียงเย็นชาและห่างเหินแบบนั้น ฟังแล้วเหมือนแฝงด้วยความรังเกียจ เย่ฮวนเอ่อร์ตาแดง น้ำตาเอ่อขึ้นมาคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ราวกับดอกไม้ในเรือนกระจก ไม่เคยโดนเมินแบบนี้มาก่อนเย่ฮวนเอ่อร์มองเขาอย่างเจ็บปวด เขาเกลียดเธอขนาดนั้นเลยเหรอทั้งที่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยแววตาเศร้าของเธอทำให้เฉินจิ้นชะงักไปนิด แต่เขาก็ไม่พูดอะไร แล้วหันหลังเดินจากไปแต่เย่ฮวนเอ่อร์ก็ยังตามเขาเหมือนหางตามติด ตัดไม่ขาดสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์คนละฝั่ง ไม่มีใครพูดอะไรทันใดนั้น ลิฟต์สั่นสะเทือนสองครั้ง แล้วตกลงมาอย่างรวดเร็ว เย่ฮวนเอ่อร์ตกใจจนกรี๊ดออกมา ร่างเธอเ
เฉินจิ้นมองพี่หลี่อย่างไร้อารมณ์ “มีธุระอะไรกับฉัน”พี่หลี่เดินเข้ามาหาเฉินจิ้น เธอเอานิ้วมือที่ทาเล็บสีแดงสดจิ้มไปที่กล้ามเนื้อบริเวณเอวของเขา “แน่นดีจัง”เฉินจิ้นพูดเสียงเย็น “เอามือออกไป”พี่หลี่ไม่โกรธ กลับยิ้มหวาน “จุดประสงค์ที่เรียกนายมาก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว พวกเราเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว ต่อไปนี้นายก็ตามฉัน ฉันจะเลี้ยงดูนายเอง ขอแค่บนเตียงนายทำให้ฉันพอใจ เรื่องเงินอยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา นายจะได้ไม่ต้องไปเต้นถอดเสื้อให้ใครดูอีก”เฉินจิ้นมองเธอ “คุณน่าจะมีสามีแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่กลัวสามีรู้เหรอ”“ไม่ต้องห่วง สามีฉันไม่มีทางรู้ ฉันมีประสบการณ์เยอะ เรื่องแบบนี้ไม่เคยโป๊ะแตก รับรองปลอดภัย” พี่หลี่พูดด้วยความมั่นใจเฉินจิ้นกระตุกมุมปาก หัวเราะเย็นๆ “ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกสามีคุณล่ะ”พี่หลี่ “สามีฉันไม่มีทางเชื่อหรอก”ขณะนั้นเอง เฉินจิ้นหยิบเครื่องอัดเสียงออกมาจากกระเป๋า “เสียดายหน่อยนะ ที่คุณพูดเมื่อกี้ ผมอัดไว้หมดแล้ว”สีหน้าพี่หลี่เปลี่ยนทันที เธอไม่คิดว่าเฉินจิ้นจะมีเครื่องอัดเสียงพี่หลี่ใบหน้าเย็นชาขึ้น “นายนี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ ฉันทั้งรวย ทั้งสวย ทั้งหุ่นดี ยังยอ
ฮั่วซือหานไม่มีทางยอมให้เย่ฮวนเอ่อร์คบกับเฉินจิ้นเด็ดขาดฉือหว่านว่า “ประธานฮั่ว คุณยุ่งเรื่องชาวบ้านเกินไปแล้ว เรื่องของฮวนเอ่อร์มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”ฮั่วซือหานมองฉือหว่าน “เล่นพอหรือยัง ถ้าพอแล้ว ฉันจะพาเธอกลับ”พูดจบ ฮั่วซือหานก็คว้าข้อมือเรียวของฉือหว่านแล้วลากเธอไปซูเสี่ยวฝูร้องเรียกตามหลังสองครั้ง “หวานหว่าน! ประธานฮั่ว!”…………เฉินจิ้นกลับไปที่ห้องพักหลังเวทีเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก แต่ที่นี่ได้เงินเยอะจริงๆเฉินจิ้นถอดเสื้อกล้ามขาวที่ขาดยับออก กำลังจะสวมเสื้อฮู้ดสีดำ แต่จู่ๆ ประตูก็เปิดออก เฉินจิ้นหันสายตาคมกริบไปทางประตู “ใคร”เย่ฮวนเอ่อร์แอบตามมา ไม่คิดว่าจะได้เห็นร่างท่อนบนเปลือยเปล่าของเฉินจิ้นเข้าหน้าเล็กๆ รูปไข่ของเธอขึ้นสีแดงก่ำทันที รีบยกมือสองข้างปิดหน้าตัวเอง “อ๊า!”เฉินจิ้นรีบสวมเสื้อฮู้ดสีดำ จากนั้นคว้ากระเป๋าเตรียมออกไปเขาไม่มีความตั้งใจจะพูดกับเย่ฮวนเอ่อร์เลย ทำเหมือนเธอเป็นอากาศไปเย่ฮวนเอ่อร์รีบขวางหน้าเขา “เฉินจิ้น นายจะทำเหมือนไม่รู้จักฉันเหรอ”เฉินจิ้นหยุดก้าว “หลบไป”แต่เย่ฮวนเอ่อร์ไม่ยอมหลบเฉินจิ้นเลี้ยวซ้าย เธอก็เ
สองคนสบตากันเฉินจิ้นสวมหน้ากากอยู่ มองไม่เห็นสีหน้า แต่สายตาของเขายังคงเย็นชา มองเย่ฮวนเอ่อร์เหมือนมองคนแปลกหน้าพิธีกรพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณผู้หญิงทุกท่าน อย่าเพิ่งตื่นเต้นกันนะ เอาแบบนี้ละกัน วันนี้อนุญาตให้แค่หนึ่งคนขึ้นเวทีไปสัมผัสตัวดาวเด่นของเราได้ ใครอยากได้ เชิญประมูล ใครให้ราคาสูงสุดได้สิทธิ์ไป”บรรดาสาวใหญ่สายเปย์เริ่มประมูลกันทันที “หนึ่งหมื่น!”“สามหมื่น!”“ห้าหมื่น!”“แสนหนึ่ง!”ราคาถูกไล่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ซูเสี่ยวฝูถึงกับตะลึง “แค่แตะตัวครั้งเดียวก็ให้ตั้งแสนหนึ่ง กล้ามท้องนั่นทำจากทองรึไง ทุกคนบ้าไปแล้วเหรอ”ตอนนั้นเอง เย่ฮวนเอ่อร์ยกมือขึ้น “ฉันให้สองแสน!”เย่ฮวนเอ่อร์เสนอราคาสองแสนฉือหว่านกับซูเสี่ยวฝูหันไปมองเย่ฮวนเอ่อร์ ซูเสี่ยวฝูรีบกระซิบลากแขนเธอเบาๆ “ฮวนเอ่อร์ เธอจะเล่นอะไรน่ะ”เย่ฮวนเอ่อร์มองเฉินจิ้นบนเวทีด้วยแววตาจริงจัง “ฉันให้สองแสน ฉันจะขึ้นไปแตะเขา”เฉินจิ้นมองลงมา เห็นเย่ฮวนเอ่อร์พูดด้วยท่าทีเอาแต่ใจ เธอกดราคาข่มสาวใหญ่สายเปย์คนอื่นอย่างไม่เกรงใจ เพื่อจะได้สัมผัสตัวเขาฉือหว่านมองดูเฉินจิ้นบนเวที เธอเดาออกทันทีว่าคนที่ทำให้เย่ฮวนเอ่อร์หลุดคอนโทรลไ
ฉือหว่าน ซูเสี่ยวฝู และเย่ฮวนเอ่อร์หยุดยืน ซูเสี่ยวฝูกล่าวว่า “บาร์ของร้านอาหารนี้ดังมากนะ ได้ยินว่ามีตัวท็อปที่ดึงดูดบรรดาสาวใหญ่สายเปย์สุดๆ เขาขึ้นเวทีเต้นระบำถอดเสื้อทีไร สาวๆ ก็ทุ่มทิปไม่หยุดเลย”เย่ฮวนเอ่อร์เสริม “ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน ได้ข่าวว่าพนักงานที่นี่ทุกคนเป็นหนุ่มหุ่นล่ำซิกซ์แพ็กหมดเลย เข้าไปดูหน่อยไหม เปิดหูเปิดตา”ฉือหว่านไม่มีความเห็น “ได้ เข้าไปกัน”ทั้งสามคนเบียดเข้าไปในบาร์ ด้านในแน่นขนัดไปด้วยผู้คน มุงกันอยู่หน้าเวทีบนเวทีมีนายแบบกล้ามล่ำหลายคน กำลังเต้นไปกับเพลงที่เปิดซ้ำๆ ว่า “ถอด ถอด ถอด” พวกเขาเริ่มถอดเสื้อออกตามจังหวะเพลงตรงกลางเวทีคือดาวเด่นของบาร์ ใส่เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงขายาวสีดำ ใบหน้ามองไม่ชัดเพราะเขาสวมหน้ากากแบบเย็นชาซูเสี่ยวฝู “คนนั้นแหละตัวท็อป สมคำร่ำลือจริงๆ หุ่นสุดยอดมาก”ฉือหว่าน “หุ่นก็ดี ฮวนเอ่อร์? ฮวนเอ่อร์!”ฉือหว่านเรียกเย่ฮวนเอ่อร์ เพราะเห็นว่าเธอเอาแต่เหม่อมองไปที่ดาวเด่นบนเวทีเย่ฮวนเอ่อร์จำได้ทันที ชายหนุ่มบนเวทีนั่นไม่ใช่ใครอื่น แต่คือเฉินจิ้นแม้ว่าเฉินจิ้นจะสวมหน้ากากปิดหน้า แต่กลิ่นอายเย็นชาและป่าเถื่อนเฉพาะตัวของเขา เ