บทที่ 2

"รักษาผม จนกว่าผมจะหาย ทำให้ผมหลับนอนกับผู้หญิงได้เหมือนผู้ชายปกติ"

"เออ ก็จะรักษาอยู่เนี่ย" คุณหมอสาวคนสวยหน้าบอกบุญไม่รับ

" ผมไม่เรียกพี่หรือหมอนะ เรียกได้แค่สองอย่าง เมียหรือรักษา เลือกเอาจะให้เรียกแบบไหน"

ดูจากตัวเลือกคงเห็นว่าเธอมีตัวเลือกซะที่ไหน 

"เรียกรักษาก็ได้" เธอกระแทกเสียงใส่

"ปริ้นส์ เรียกผมว่าปริ้นส์" คนที่เป็นคนไข้ยิ้มอย่างผู้ชนะ ..

 ‘รักษาผมไม่ปล่อยคุณแน่’

ตอนที่ 3: ก็ รักษาอยู่นี่ไง

คุณหมอสาวมองหน้าคนไข้ซึ่งตอนนี้ไม่ใช่เด็กหนุ่มอายุ

สิบเจ็ดปีแล้ว แต่เป็นชายหนุ่มเต็มตัว อีกทั้งยังมีเสน่ห์มากด้วย เสียแต่เพี้ยนไปหน่อย เหอะ ทำไงได้ ตอนนี้เขาต้องการให้เธอทำอะไรก็ต้องยอมไว้ก่อนถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง..เพราะหากมีคนรู้ว่าเธอซื้อบริการเด็กต่ำกว่าสิบแปดปีคงได้งามไส้กันแน่

"ค่ะ ปริ้นส์" เสียงรับปากเบาๆ ของคุณหมอ หลังจากใช้เวลาคุยกันอีกไม่นาน คุณหมอและคนไข้ก็นัดตรวจซ้ำและดูอาการอีก 1 สัปดาห์ข้างหน้า ก่อนจะกลับคนไข้หนุ่มหันไปหาคุณหมอสาวสวย

"ขอเบอร์โทรหน่อย"

"ติดอยู่หน้าคลินิกไง"

"เอาเบอร์รักษา ไม่ใช่เบอร์คลินิก"

คนโดนขอเบอร์ถึงจะหน้างอ ก็ต้องยอมบอกเบอร์โทรไป ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเขาก็ขู่เธออีก..ดูเหมือนคนขู่จะสุขใจอยู่ไม่น้อย

ตกเย็นหลังจากที่ปิดคลินิกและแจ้งพนักงานให้จัดการต่อ

ให้เรียบร้อย คุณหมอสาวสวยก็เดินออกจากประตูคลินิกมาเจอคนยืนพิงรถยุโรปคันหรู ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนก็คนไข้เมื่อตอนบ่ายนั่นเอง

รักษาขมวดคิ้วเพราะเธอจำได้ว่านัดกับเขาอีกทีสัปดาห์หน้าไม่ใช่เย็นนี้

"ปริ้นส์ กลับมาทำไมอีกหรือว่าลืมอะไรไว้เหรอ" คุณหมอสาวถาม เผื่อว่าคนไข้ของเธอจะลืมของไว้ที่คลินิก 

"ลืมเมียไว้" 

"ไอ้เด็กบ้า" 

"คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก ตอนนี้ไม่เด็กแล้วนะ เนี่ยอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว" 

"ก็เด็กกว่าฉันอยู่ดี" 

"หึ ..สูงกว่าหลักกิโลนิดหนึ่ง.."  คนที่มองหลักกิโลตาเป็นมัน เพิ่งรู้ว่าเขามีความอยากกอดหลักกิโลก็ตอนนี้แหละ

"นี่…หลักกิโลบ้านนายสิ จะหุ่นนางแบบขนาดนี้" 

คนฟังไล่สายตาจากบนลงล่าง และจากล่างขึ้นบน อือ..หุ่นนางแบบ ..ถามว่าเซี้ยะไหม

ก็ถือว่าเด็ด...จากที่เคยลอง

"มองอะไรยะ" 

"มองหุ่นนางแบบไง" คนหุ่นนางแบบได้ยินแค่นั้นก็หน้าร้อนขึ้นทันที 

"ตกลงมาทำไม" 

"หิว ไปหาอะไร กินกัน เถอะ" คนไข้หนุ่มชวนคุณหมอสาวสวยไปหาอะไรกินกัน ...แต่เธอคิดไปเองไหม ทำไมคำว่า หิว กับ กิน มันถึงได้ชัดเจนจนเธอหน้าร้อนผ่าว แค่เขามองเธอก็ทำหน้าเธอร้อนผ่าวขนาดนี้

"จะกินอะไรล่ะ" 

"ขึ้นรถ เดี๋ยวพาไปกินอะไรอร่อยๆ" 

"รักษาเอารถมานะปริ้นส์" 

"ทิ้งไว้นี่แหละ เดี๋ยวให้คนมาขับกลับให้" พูดยังไม่ทันขาดคำ

ก็มีหนุ่มบอดี้การ์ดมาดเข้ม โค้งคำนับให้ทั้งเธอและเขา จากนั้นจึงขอกุญแจจากเธอไป 

เขาคงไม่ได้จะขโมยรถเธอใช่ไหม 

"ผมไม่ขโมยรถคุณหรอก" คนรู้ทันเอ่ยขึ้นทันที ...ใช่สิ รถเธอเก่าและถูกกว่ารถที่เขาขับเกือบห้าเท่าตัว 

"ง่วงแล้วไม่หิว"  คุณหมอสาวปฏิเสธ

"งั้นก็ไปคอนโดฯ รักษา แต่ปริ้นส์ไม่รับปากนะว่าจะจบแค่

กินข้าวไหม" 

"บ้า" 

คุณหมอสาวไม่อยากจะยืนเถียงกับเขาให้ลูกน้องได้ยินจึง ยอมขึ้นรถไปกับเขาเพื่อตัดปัญหา แต่ก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงไม่เคยรู้สึกกลัวเขาเลย ทำไมถึงกล้าไปกับเขา ..คงเพราะดวงตาคู่นั้นที่เธอคุ้นเคยตั้งแต่เมื่อ สิบปีที่แล้ว

สิบปีที่แล้ว...ตอนนั้น....

ตอนที่ 4: ความหลัง

ปริ้นส์นั่งมองผู้หญิงตรงหน้าเพราะไม่อยากเชื่อว่าเขายังจำเรื่องวันแรกที่เจอเธอได้ติดตาทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเป็นสิบปี เรื่องราว

ในคืนนั้น เธอมานั่งดื่มที่บาร์ของโรงแรม ส่วนเขาเกิดพิเรนทร์

อยากลองเป็นบาร์เทนเดอร์ดูบ้าง กะไว้ว่าจะไปลองเล่น ๆ สักไม่กี่นาทีแต่ใครจะคิดว่าแขกที่มานั่งดื่มกลับเป็นรุ่นพี่สาวสวยแถมยังคุยถูกคอ จนเผลอเมาไปด้วยกันทั้งคู่

"คืนนี้เลิกงานกี่ทุ่ม" เธอถามน้ำเสียงไหลรื่น

"อีกครึ่งชั่วโมงครับ"

"ไปต่อกันไหม ขายรึเปล่า" เด็กหนุ่มตกใจกับคำถามของเธอเล็กน้อย หน้าเหมือนเด็กขายน้ำหรือไงวะ…ในใจเขาคิด แต่ปากเจ้ากรรมตอบ 

"อือ" 

ตอนนั้นเขาเพิ่งอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปดปี ความอยากลองยังมีอยู่เต็มเปี่ยม หลังจากที่โลกสวยด้วยมือตัวเองมาหลายหน ดังนั้นพอครึ่งชั่วโมงผ่านไปเขาก็ตัดสินใจถามเธอว่าจะไปต่อที่ไหน เธอบอกข้างบน คำว่าข้างบนคือโรงแรมที่พวกเขานั่งดื่มกันอยู่ 

ครั้งแรกของผู้ชายคงไม่จำเป็นต้องทำกับคนที่รัก ...แต่ 

"เออ...เราไม่เคยนะ" หญิงสาวกระซิบเสียงเบา เขาฟังแล้ว

ลมแทบจับกับผู้หญิงที่ต้องการซื้อผู้ชายนี่นะ แต่เธอดันไม่เคย ...ปัญหาคือเขาก็ไม่เคยเหมือนกันนี่สิ…