CHAPTER THREE

"A-Ano ho yun, Doc?" Kinakabahang tanong ni Amalia na siyang nakakatandang kapatid ng pasyente na ngayon ay nakahiga sa hospital bed at walang malay. Bakas sa tono ng boses nito ang pag-aalala para sa kapatid.

"PTSD ay isang psychological condition kung saan ang isang tao ay nagkakaroon ng matinding trauma mula sa isang matinding trahedya. Tulad ng condisyon ngayon ni Nathalie, Ms. Amalia. Maaaring nakuha niya ito sa nangyari doon sa kweninto mo kanina. Symptoms of PTSD are having traumatic flashbacks, nightmares, panic attacks and jumpy. Ito yung sa kung saan madaling magulat ang isang tao sa isang simpleng ingay lang. Natri-trigger ang isipan nila at naaalala nito ang mga nangyari." paliwanag ng doktora.

"G-Ganun po ba? Ano naman po ang maaaring gawin para gumaling ang kapatid ko?"

"May mga therapies na gagawin para sa kaniya. Cognitive Behavior Therapy. Dito ay unti-unti nating ipapaintindi sa kaniya ang mga nangyari. Unti-unti nating aalisin ang mga pangyayaring iyon para sa sununod ay hindi na ito ang mangyayari sa kaniya." mahinahong sagot ng doktora.

"S-Sige po. Gawin po natin ang lahat para bumalik na sa dating sigla ang kapatid ko." nag-aalala nitong saad. Lumapit ito sa kapatid at mahinang hinaplos ang buhok nito.

"Sana pagkatapos ng therapies niya ay bumalik na siya sa dati niyang sigla. Miss na miss ko na ang kapatid ko. Malayong malayo siya sa kung ano siya noon at ngayon. Nag-aalala ako ng sobra." tipid na ngumiti ang doktor.

"Hwag kang mag-alala, Ms. Amalia. Gagawin namin ang lahat para sa kapatid ninyo." pagpapakalma nito.

"Anyway, we have to go now. May mga iba pa akong pasyente na kailangang asikasuhin. Babalik na lang dito si Einver para sabihin sa inyo ang schedules ng session namin ng kapatid mo. Take care, Ms. Amalia. Good day!" Paalam ng doktora habang nakangiti.

"Sige. Maraming salamat." paalam din nito. Tipid na ngumiti lang ito bilang tugon at sabay silang lumabas ng room.

Rinig niya ang pagbuntong hininga nito kaya napatingin siya dito.

"Hayy.. Nakaka-awa sila. Nathalie is just 10 years old pero naranasan na niya ang ganitong trauma. I hope she will get better." malungkot nitong pahayag.

He gently tap her head. "It will be fine, Sept. Don't worry too much okay?" Pagpapakalma niya dito. Ngumiti naman ito at biglang ipinulupot ang kamay sa kaliwa niyang braso.

"Thank you. Tara na?" Tumango lang siya.

Habang naglalakad sila pabalik sa opisina ay nakasalubong nila si Dr. Salvador kasama ang assistant nurse nito.

"Hi, Israel!" Masiyahing bati ng doktora. Ngumiti ang doktor.

"Hi to you too, Sept." balik nitong tugon. Napatingin naman ito sa kaniya at bumaba ang tingin sa kamay ng doktora na nasa braso niya.

Kitang kita niya ang pagguhit ng ngisi nito sa mga labi at may halong pang-aasar na tumingin sa kanilang dalawa.

"I see.. Mukhang nagkakamabutihan na kayo ah." ngising asar nito na hindi niya binigyang pansin.

Wala siyang paki-alam sa kung ano man ang sinasabi ng ibang tao tungkol sa kanilang dalawa. They're just co-workers. Nothing more and less. At alam naman niyang ganun din ang doktora sa kaniya.

Tumawa ang kasama sa kaharap. "Ano ka ba! Mag-kaibigan lang naman kami ni Einver, diba?" Ngiting humarap ito sa kaniya.

Inalis naman niya ang kamay nito at walang ganang sumagot.

"No, we're not friends." sagot niya. Nakita niya ang gulat sa mga mukha nito dahil sa sinabi niya kaya mahinahon ngunit walang emosyon siyang nagpatuloy.

"We're just co-workers." Malamig niyang wika at nagpatuloy na sa paglakad. Iniwan niya ang mga ito na gulat na gulat sa sinabi niya.

Mahina na lamang siyang napa-ismid at winaksi sa isipan anang nangyari.

Nagtuloy tuloy siya sa pagpasok at dumiretso kaagad sa lamesa. Inabot niya ang ipod at napagdesisyunang ituon ang pansin sa kung ano man ang nangyari kanina.

She's really a professional. Aminin man niya o hindi ay talagang napahanga siya sa galing nitong kumilatis ng isang tao. Alam na alam nito kung ano nga ba ang sinasabi at tinatanong sa kausap. Kakaiba rin ang talaga ang pamamaraan nito at napapahanga na lang siya kapag napapakinggan ito.

"Hmm.." Umangat ang tingin niya sa pintuan ng marinig ang pagbukas nito at ng isang tinig.

Nakabalik na rin ito. At kagaya ng inaasahan niya ay akala niya'y lalapit ito upang yumakap ngunit dire-diretso lang ito sa paglakad at umupo na sa desk nito. Hindi rin ito tumitingin sa kaniya na parang hindi siya nakitang naka-upo. Which is very unusual, usually ay lumalapit talaga ito para panandaliang yumakap sa kaniya at binibigyan pa siya ng isang malapad na ngiti.

He sigh. Na-offend ko ba siya? Yan ang katanungang pumasok kaagad sa isipan niya ng maalala ang sinabi kanina. Co-workers.. Yan naman talaga ang estado nilang dalawa, diba? Well.. Para sa kaniya, Oo pero mukhang iba para sa doktora.

He sigh. But he don't care at all. Ano naman ngayon kung yun nga? Wala siyang paki-alam kung nagalit ito o ano man. Kung hindi siya nito papansinin ay ayos lang sa kaniya. Wala naman siyang balak makipag-kaibigan sa kung sino mang narito sa hospital.

And they might just pretending as if they don't know me. He smirk at that thought. Yun nga naman diba? Klarong klaro na sa pangalan kung sino nga ba siya. Baka nga ito lang ang dahilan kung bakit ito naging ganiyan sa kaniya eh. Who is he? He won't discuss it anyway.

"Na-set mo na ba ang schedule ni Nathalie?" Mahina siyang nagitla ng marinig ang doktora.

"Hindi pa." sagot niya. Tumango ito habang nasa folder ang tingin.

"Then do it now. Baka magising na siya. Kailangan mo ng ipaalam ang schedule para maayos na din nila. Naghihintay rin sila dun sa room." saad nito. He just nod and look at his ipod.

He then set the schedule. Tumayo siya pagkatapos at lumapit dito.

"Friday, 3:00 P.M. and Monday, 10:00 A.M. That's her schedule. Ayos na ba yun?" Tanong niya. Tumango lang ito at mukhang abala pa sa pagbasa sa kung ano yung nasa folder.

He sigh. "I'll go ahead." muli na naman itong tumango bilang tugon kaya wala na siyang nagawa kundi ang tumalikod na para umalis.

Nasa tapat na siya ng pintuan at aakmang lalabas na para umalis ng marinig ang tili nito.

"OMO!" Mabilis siyang humarap at nakita itong mahinang nagtatalon. Malapadang ngiti nito sa mukha at mukhang masayang masaya pa. Kumunot ang noo niya.

"Anong--"

"Yes! I need a happy hug now!" Masigla nitong sambit at bitbit ang folder na biglang tumakbo.

He sigh. He expected her to hug him but to his shock was she just pass him like he's just an air. Kumaripas ito ng takbo palabas at narinig na niya ang masaya nitong tili.

"Israel, My Friend! I need a hug because I have good news!"

Naiwan naman siya sa loob at medyo napaawang pa ang labi sa gulat. What was that?

LUMIPAS ANG DALAWANG ORAS ay muli itong bumalik sa loob ng opisina kasama si Dr. Salvador. Napansin naman niyang nakangiti parin ito ng malapad. Mukhang masayang masaya ito and yeah, he's damn curious.

"Congrats, Sept!" Masayang sambit ni Dr. Salvador na siyang ikinagulo niya. Congrats? Why? Naitanong niya sa sarili.

"Congrats agad? Hindi pa nga eh. May isa pa akong assignment na kailangang gawin bago mangyari yun, Is!" Natatawang tugon naman nito. Tumawa rin ang doktor.

"Nah! That assignment is just easy. Siguradong malalampasan mo din yun then viola! You'll be promoted!" Muli namang nagtawanan ang dalawa kaya mas lalo siyang naguluhan ngunit ng marinig ang mga salitang assignment and promoted ay alam na niya ang ibig sabihin nun.

Lumapit ang doktora sa kasamahan ay yumakap ito.

"Thank you, Is!" Masayang saad nito kaya umiwas na lang siya ng tingin at ibinalik ang tingin sa ipod.

"Anyway, how about dinner? Gusto mo? Para mapag-usapan na rin natin yung tungkol sa assignment mo at matulungan kita. My treat." rinig niyang sabi ng lalaking doktor.

"Dinner? Hmm.. Sige!" Payag ng doktora.

"Then see you later, September. Take care." umangat ang tingin niya at sakto namang nakitang magkayakap parin ang dalawa. Humalik pa ang lalaking doktor sa noo ng doktora kaya wala sa sariling naibagsak niya ang hawak.

Sandaling tumingin ang dalawa sa kaniya dahil sa lumikha ito ng tunog pero kalauna'y hindi na siya pinansin.

"See you, Is!" Paalam ng doktora na hinatid pa ito sa may pintuan. Nang tuluyan ng naka-alis ang doktor ay muli itong bumalik sa desk at binasa ulit ang folder.

Huminga naman siya ng malalim at tumayo. Nagtimpla siya ng isang cold chocolate drink na may maraming marshmallows sa ibabaw at inilapag iyon sa harap.

Napatigil naman ito at napatingin sa drink bago sa kaniya. Tipid itong ngumiti.

"Thanks." Simpleng sabi nito at ininom na ang tinimpla niya.

Sandali siyang naghintay sa susunod nitong gagawin at ng mapansing wala itong balak ay napabuga siya ng hangin at tumalikod na. I guess hindi ko na--

Stilled. He stilled when he felt a soft arms that suddenly envelope him. Bumaba ang tingin niya dito at nakitang nakayakap na ito sa kaniya galing sa likod.

"Sept.."

Ngunit sandali lang ito at kaagad humiwalay sa kaniya. Hinarap naman niya ito at nakita ang mukha nitong mukhang na-iilang.

"Ahm, I'm sorry for that. Old habbit dies hard." ilang nitong sabi.

"Why said sorry, Sept?" Taka niyang tanong.

"Ahm, naisip ko kasi na hindi talagang tama na mangyayakap na lang ako ng kung sino." lumalim ang gatla sa noo niya.

"Ng kung sino?" Mahina itong tumango.

"Yes, lalo na kung hindi ko naman kaibigan." natigilan naman siya sa sinabi nito.

"W-What?"

"I'm really sorry if I'm clingy to you, Mr. Cruz. Nakasanayan ko na talaga kasing yumakap eh. I'm the Hugging Monster Doctor, right? But I realize that it was wrong so I'm very sorry." paumanhin nito.

"But don't worry anyway. Hindi ko na yun uulitin. Ahm, sa iba maybe pero sa'yo talagang hindi na." ngiti nito at itinaas pa ang isang kamay na parang nanunumpa.

"Bakit sa akin lang?" Hind niya maiwasang itanong dito.

"Cause we are just co-workers. That word is equivalent to stranger to me, Mr. Cruz." direktang sagot nito. Hindi naman siya makasagot sa sinabi nito. Natahimik siya.

"But I want to say thank you." napatitig siya dito.

"Why?"

"That was an eye opener. Thank you for saying that kasi may natutunan ako. Dapat pala may label ang lahat para alam mo kung ano yung dapat gawin. Like limitations. So yeah, thanks for that.. Einver." ngumiti ulit ito at naglakad na paalis.

Napatitig naman siya dito at sa hindi malamang kadahilanan ay nilapitan niya ito at hinawakan ang braso. He deeply sigh.

"Let's be friends, September." napatigil ito at gulat na tumingin sa kaniya.

"What?"

"Let's be friends.." Nakita niyang magsasalita sana ito ngunit agad niya itong pinigilan.

"AND! No questions why, okay?" Kaagad na tumikom ang bibig nito. Natahimik sila sandali kaya siya na ang unang kumilos.

Lumapit siya dito at kaagad na yumakap. Naramdaman niyang natigilan ito ngunit agad ding yumakap pabalik ng mahigpit sa kaniya.

"Thank you.." Bulong nito na ikinangiti niya ng palihim.

It's settled then, September Sobejana. We are now officially friends.. Thank you.