Kabanata 5

NAKANGITI kong kinuha sa kanila isa-isa ang mga bulaklak. "Salamat, mga bata, nag-abala pa kayo." Marahan kong hinimas ang mga ulo nila.

Tumango ako kay Hurisa nang hawakan niya ang balikat ko upang magpaalam.

"Maliit na bagay lamang iyan kumpara sa pag-aalaga mo amin, Binibini. Kung hindi dahil sayo ay baka patuloy pa rin kaming naghihirap para lamang makakain," wika ng pinakamatanda sa kanila sa edad na walo. Bahagya akong nagtaka dahil hindi naman siya ganoong magsalita dati. 

"Ang bata mo pa para sa mga isiping iyan, ang dapat ninyong gawin sa edad ninyo ay maglaro at huwag isipin ang mga komplikadong bagay," nakangiti kong wika sa kanila. Tumango naman sila na tila ba naintindihan ang aking sinabi.

"Mabuti na rin iyon upang maging mulat sila habang bata pa, Aliara," wika ni Adrina na biglang sumulpot sa tabi ko. Gusto ko siyang batukan dahil sa kaniyang sinabi ngunit sinamaan ko lang siya ng tingin. Ang batang ito talaga, dalawang araw pa lamang ang inilalagi dito ngunit tila komportable na at alam na ang lahat ng bagay.

"Ikaw ba ang nagturo sa kanilang magsalita na tila may gulang na, Adrina?" nanliliit ang mata kong wika.

"Sinabi ko lamang sa kanila na hindi katulad ng iniisip nila ang mundong ito. Hindi lamang tungkol sa paglalaro ang buhay, hindi laging masaya," walang emosyong aniya.

Bumuntong hininga ako at marahan siyang hinila palapit sa akin. "Maglaro na ulit kayo mga bata. Salamat muli sa mga bulaklak na ibinigay ninyo, nagustuhan ko." Matamis ang ngiting ibinigay ko sa kanila.

Nakangiti silang nagtakbuhan palayo sa amin.

"Hindi mo dapat sinasabi sa kanila ang mga ganoong bagay, Adrina. Masyado pa silang bata para mamulat sa reyalidad ng mundong ito," malumanay kong wika. Tumitig lang siya sa akin kaya umiling ako, inakbay ko ang braso sa kanyang balikat. "Alam mo bang masyado kang seryoso, Adrina? Dapat ay makisali ka nalang sa paglalaro nila katulad ng kapatid mo." Itinuro ko ang kapatid niya na sinusubukang makisabay sa paglalaro ng mga bata.

"Hindi na ako bata para makipaglaro sa kanila." Inismiran niya ako kaya nangunot ang noo ko.

"Ilang taon ka na ba, Adrina?" nanunuya kong tanong.

"Sampung taong gulang na ako, Aliara. Hindi na ako bata." Seryoso niyang itinuon ang tingin sa kapatid.

"Ngunit bata pa ang gulang na sampu, Adrina," gulat kong wika. Nais ipaintindi sa kaniya ang sinabi. Gusto kong tumawa at asarin siya ngunit masyado siyang seryoso. Ang akala ko ay pitong taon pa lamang siya dahil mas maliit siya sa kaniyang edad.

"Para sa akin ay hindi na bata ang gulang na sampu, Aliara," masungit niyang wika. Umiling-iling lamang ako.

"Napakaganda mo talaga, Binibining Aliara." Napatingin ako sa batang babaeng nagsalita na sa tingin ko ay nasa edad na apat, mukhang kanina pa nakatitig sa akin, ngayon ko lang napansin.

Kinalas ko ang pagkakaakbay kay Adrina at lumapit sa bata, umupo ako sa harap niya upang magpantay ang aming paningin.

"Di hamak na mas maganda ka sa akin." Marahan kong hinaplos ang mukha niya, kinuha ko ang isa sa mga bulaklak na hawak ko at pinutol ang mahabang tangkay nito pagkatapos ay inipit ko sa tainga niya.

"Talaga, Binibini?" kumikislap ang mata niyang tanong, hinawakan niya ang bulaklak na nilagay ko.

Napakainosente niyang tingnan, sana ay ganito rin si Adrina.

"Oo naman, ikaw ang pinakamagandang bata dito," nakangiti kong wika. Lalong kuminang ang mga mata niya at matamis na ngumiti.

"Sasabihin ko ito sa aking mga kalaro." Mabilis siyang humalik sa pisngi ko at tumakbo patungo sa mga bata. Tinanaw ko siya na masayang ibinibida sa mga kalaro ang aking sinabi.

"Unti-unti ko talagang napapatunayan na mabuti ang iyong puso, Aliara," wika ni Adrina na siyang nakaagaw nang atensyon ko.

"At patutunayan ko naman na bata ka pa sa gulang mong iyan." Tumayo ako at ginulo ang kaniyang buhok ngunit umismid siya at iniwas ang sarili.

"Mapapatuyan mo ba kung iluluto ko ang iyong alagang ibon?" aniya.

Agad na nanlaki ang mata ko, ang batang ito talaga.

"Huwag na huwag mong gagalawin si Vivi," banta ko sa kanya. "Vivi!" tawag ko sa aking alaga na nagpapahinga sa malapit na puno, agad itong dumapo sa balikat ko.

"Mahal kong binibini. Mahal kong binibini."

Masama akong tumingin kay Adrina na hindi naman mababakasan ng emosyon ang mukha. Kalaunan ay inirapan ko siya at naglakad na patungo sa aking silid upang magpahinga.

UMALINGAWNGAW ang kalansing ng aking espada nang tumama iyon sa braso ni Matias, ang kasalukuyan kong katunggali bilang parte ng aming pagsasanay ngayong araw.

"Mandaraya," nanliliit ang mata kong wika.

Napagkasunduan naming hindi maaaring gumamit ng kapangyarihan habang nag-eensayo ngunit ginamit niya ang kaniya, mabilis na naging bato ang braso niya nang isalag niya iyon mula sa atake ko. Iyon ang kaniyang kapangyarihan, kaya niyang gawing bato ang kaniyang sarili anumang oras na gustuhin niya na siyang madalas na nakakapagpanalo sa kaniya sa laban.

"Patas lamang ako dahil ginagamit mo ang iyong taglay na bilis." Ngumisi siya at muling sumugod sa akin.

Tumalim ang tingin ko sa kaniya, gamit ang taglay kong bilis ay agad akong nakarating sa likod niya at itinutok sa leeg niya ang talim ng aking espada.

"Kung ginagamit ko ang aking kapangyarihan ay kanina pa sana kita nagapi, Matias," wika ko. Lalo pang inilapit ang talim sa kaniya nang akma siyang gagalaw ngunit mabilis na naging bato ang parteng iyon ng katawan niya kaya hindi siya nasugatan.

Sinalag niya gamit ang dulo ng kaniyang espada ang akin dahilan upang mawala ito sa pagkakatutok sa kaniya. Umigting ang panga ko at muling sumugod sa kaniya, agad siyang yumuko upang maiwasan iyon.

Siya naman ang naunang sumugod, muling kumalansing ang aming espada nang magtama iyon.

"Walang patutunguhan ang laban ninyong dalawa. Kanina ko pa kayo pinagmamasdan ngunit walang nananalo, puro na lamang pagsangga at pag-iwas."

Sabay kaming napatingin ni Matias sa nilalang na nagsalita sa gilid namin, si Adrina. Seryoso siyang nakatingin sa amin, nasa likod ang dalawang kamay. Natawa ang iilang mga nagsasanay sa paligid dahil sa pagpuna niya ngunit agad ding nagsipagbalikan sa ginagawa.

Nagkatinginan kami ni Matias, sabay na napailing at parehong binawi ang mga espada. Ang batang ito talaga, nasasanay na sa pagsali sa ginagawa ng mga matatanda.