A Billionaire’s Hidden Affection

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งย่านxx

สาวน้อยในวัย9ขวบเธอมีนามว่า ฮาน่า ลุค ใบหน้าอันงดงามของเธอกำลังเปื้อนคราบน้ำตาแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความสวยบนใบหน้าเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย เธอกำลังเปิดกระเป๋าล้วงเอารูปภาพใบใหญ่ออกมาดู สีหน้าของเธอหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด

"ฮาน่า...หยุดร้องไห้ได้แล้วเด็กดี แม่เขาจากเราไปแล้ว"

"พ่อคะ ทำไมแม่ถึงทิ้งหนูไป ไหนแม่บอกว่าจะมาอยู่ที่นี่กับเรา" เธอร้องไห้เข้าโผกอดผู้เป็นพ่อ งานศพเพิ่งจะผ่านมาได้ไม่นานนัก ทำให้ฮาน่าที่ต้องอยู่กับผู้เป็นพ่อเพียงลำพังยังทำใจไม่ได้มากนัก บางคืนเธอยังนอนละเมอฝันว่ามารดามาหา จนสะดุ้งตื่น แต่กลับเจอเพียงความว่างเปล่า หลายครั้งที่เธอแอบผู้เป็นบิดาไปร้องไห้ในสวนหลังบ้านอยู่บ่อยๆ

"โถ่ลูก แม่ของลูกเขาไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ในนี้...ข้างๆลูก" บิดาชี้ไปที่หน้าอกด้านซ้ายของลูกสาว

"แม่จะอยู่ข้างๆหนูใช่ไหมคะ"

"เป็นเช่นนั้น" อนาทา ยิ้มรับและพยักหน้าให้ลูกสาวก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆ

'อนาทา' ชายวัย40ปี เขาเพิ่งสูญเสียภรรยาสุดที่รักอย่าง "ฮันน่า" ก่อนที่จะย้ายมาอยู่ที่นี่ เขาสัญญากับเธอไว้ว่าถ้าเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย เขาจะพาเธอและลูกมาใช้ชีวิตในอยู่ที่นี่ บ้านหลังนี้เคยเป็นของคุณปู่ของเขาเอง คุณปู่ท่านรักอนาทามากจึงยกให้เป็นของขวัญวันแต่งงาน

หลังจากที่ทั้งสองช่วยกันจัดของเข้าบ้านหลังใหม่เสร็จ อนาทาจึงอยากคุยเรื่องสำคัญที่ปู่ของเขาเคยกำชับไว้ว่า ถ้าวันใดเข้ามาอยู่ที่นี่ให้บอกเรื่องนี้กับฮาน่า

"ฮาน่าลูก"

"มีอะไรหรือเปล่าคะ? ทำไมพ่อทำหน้าแบบนั้น" เสียงใสเอ่ยถามบิดา เมื่อเห็นเขามีสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

"พ่อมีเรื่องสำคัญจะบอก พ่อรู้ว่าเราคงไม่เชื่อ แต่จงฟังพ่อสักครั้งนะลูก"

"ค่ะพ่อ" สาวน้อยยิ้มตาหยีให้ผู้เป็นพ่อ ก่อนจะทำท่าฟังบิดาอย่างตั้งใจ

"คุณปู่เคยเล่าให้พ่อฟังว่า......ในป่าด้านโน้นมีสัตว์อันตรายอาศัยอยู่ ลูกห้ามเข้าใกล้เป็นอันขาดนะ"

" " เธอขำสีหน้าจริงจังของผู้เป็นพ่อ

"ฮาน่า พ่อพูดเรื่องจริงนะลูก อยู่ห่างๆไว้ถ้าไม่อยากให้พ่อเป็นห่วง"

"รับทราบค่ะ"

ผ่านไปหลายวันแล้วที่สองพ่อลูกอาศัยอยู่ที่นี่ พวกเขาช่วยกันทำสวนอยู่หลังบ้าน ฮาน่าเธอก็ช่วยพ่อโดยไม่ปริปากบ่น

"พ่อคะ เราปลูกแตงโมด้วยได้ไหมคะ?"เธอถาม

"เอาสิลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะเข้าเมืองไปซื้อเมล็ดพันธุ์ให้"

"พ่อน่ารักที่สุดเลยค่ะ" เธอกระโดดหยอยๆ ด้วยความดีใจ

เช้าวันต่อมา......

"เดี๋ยวพ่อกลับมานะลูก ล็อคบ้านดีๆ แล้วก็ห้ามไปซนที่ไหนนะ" เขากำชับเธออีกครั้ง

"ตกลงค่ะ รีบกลับมานะค้าาาาา" เด็กหญิงตะโกนไล่หลังบิดา ก่อนที่เขาจะโบกมือให้เธอแล้วขับรถเคลื่อนตัวออกไป

ฮาน่าเดินมาหยุดอยู่ในสวนหลังบ้าน เธอเดินเล่นเพลินๆพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทว่าทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะกุกตะกักหลังพุ่มไม้ เธอจึงเดินเข้าไปเห็นเหยี่ยวตัวใหญ่กำลังตะครุบอะไรบางอย่าง ขณะที่ฮาน่าเองก็เริ่มย่องเข้าไปใกล้เรื่อยๆ เธอเห็นในกรงเล็บของมันมีงูสีน้ำเงินตัวเล็กๆ เมื่อเห็นดังนั้นเธอก็นึกสงสารเจ้างูตัวนั้น เธอจึงตะโกนออกไป

"ปล่อยเขานะ!!!" เธอตะโกนเสียงดังก่อนจะคว้าท่อนไม้ที่อยู่ใกล้ๆคว้างออกไปสุดแรง หวังจะขู่ให้มันยอมปล่อยเจ้างูตัวนั้น และได้ผลมันยอมปล่อยแล้วกระพือปีกบินหนีไป แต่สภาพของเจ้างูตัวนั้นก็แทบจะไม่รอด เธอจะเข้าไปช่วยก็กลัวมันจะทำร้าย เลยได้แต่คอยเฝ้าอยู่ห่างๆ ไม่นานเจ้างูมันก็ค่อยๆเลื้อยหายเข้าไปในป่า

โล่งอกไปทีนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว เธอคิดในใจ โชคดีนะเจ้างูน้อย

หลังจากที่อนาทากลับมาเธอก็ไม่ได้เล่าเรื่องที่เจอเมื่อกลางวันให้เขาฟัง เพราะกลัวว่าบิดาจะเป็นห่วง

อีกด้านของป่า...

"มาคิน! พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเข้าไปในป่าด้านโน้น ทำไมถึงไม่ฟังพ่อบ้าง แล้วก็กลับมาสภาพแบบนี้"

"โถ่พ่อ แค่นี้เอง พ่อก็ใช้เวทมนตร์รักษาผมแค่นี้ก็สิ้นเรื่อง"

"ถึงอย่างงั้นก็เถอะ พ่อก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี หากเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงเจ้ารู้ใช่ไหมว่ามันใช้เวทมนตร์ไม่ได้" เขาย้ำ

"ผมรู้ครับพ่อ แต่ผมคงไม่ซวยแบบนั้นหรอกใช่ไหมล่ะ"

"ดื้อแบบนี้ไง ได้ใครมาวะ"

"ก็พ่อไง ฮ่าๆ"

ด้านของฮาน่า...

เด็กหญิงนอนกลิ้งไปกลิ้งมา เธอเข้านอนแต่หัวค่ำแล้วแต่ก็นอนไม่หลับสักที นึกถึงแต่เหตุการณ์เมื่อกลางวัน ถ้าเธอเข้าไปช่วยไม่ทันป่านนี้งูตัวนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ

ขอให้โชคดีนะงูน้อย เธอขอพรพระเจ้าให้มันมีชีวิตรอดปลอดภัย

อาทิตย์ต่อมา...

"ฮาน่า" ผู้เป็นพ่อเรียกหา

"ค่ะพ่อ" ตึก ตึก ตึก เธอจึงรีบวิ่งลงบันไดมาหาทันที

"เบาๆก็ได้"

"มีอะไรเหรอคะ?"

"พ่อจะเข้าไปในเมืองหน่อย ค่ำๆถึงจะกลับนะลูก พ่อพาลูกไปด้วยไม่ได้ เพื่อนพ่อเขาจะแนะนำให้รู้จักเจ้าของตลาดใหญ่ของที่นี้ อาจจะคุยกันนาน เผื่อว่าเราจะต้องค้าขายกับเขาในวันข้างหน้า"

"อ๋อ พ่อเคยบอกว่าอยากปลูกผักส่งออกนี่คะ หนูจำได้ค่ะ ด้วยเกียรติของลูกเสือหนูจะช่วยพ่อเอง" เธอทำท่าสองชูนิ้ว

"กับข้าวอยู่ในครัว หิวก็กินนะลูก"

"ค่ะ" เธอเข้าไปกอดบิดาก่อนจะรีบปล่อยให้เขาเป็นอิสระ

แม้ฮาน่าจะอายุเพียง9ขวบแต่เธอก็ไม่ได้ถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนู ฮันน่าแม่ของเธอสอนให้เธอทำอะไรด้วยตัวเองมาตั้งแต่ห้าขวบ การอยู่บ้านเพียงลำพังจึงไม่มีปัญหากับเธอมากนัก

สาวน้อย'ฮาน่า'วันนี้อยู่ในชุดเดรสยาวๆผ้าพริ้วสบายๆ เธอเลือกที่จะมานั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวนหลังบ้าน หนังสือที่เธออ่านเกี่ยวกับความลึกลับของป่า เธอแอบเอามาจากห้องหนังสือของบิดาเมื่อหลายวันก่อนเพิ่งได้มีโอกาสเอาออกมาอ่าน

เอ๋? ในป่ามีงูบริวารคุ้มครองอยู่ด้วยหรอเนี่ย?

เธอเปิดเจอบทความข้างใน พลันก็คิดถึงเจ้างูตัวนั้นที่เธอเคยช่วยชีวิตเอาไว้ เจ้าก็คงเป็นงูบริวารด้วยสินะ จู่ๆเธอก็นึกเป็นห่วงเจ้างูตัวนั้นขึ้นมา

หลังต้นไม้ใหญ่.......

มีอะไรบางอย่างกำลังแอบดูเธอที่กำลังหลับพริ้มอยู่ไกลๆ ยัยเด็กนี่เป็นใครนะ วันก่อนเธอช่วยเราจากกรงเล็บเหยี่ยวดำตัวนั้น เขาอยากมาขอบใจเธอที่ช่วยเขา แต่จะให้เข้าไปตอนนี้แล้วบอกว่าขอบคุณที่ช่วยเขาเอาไว้เธอก็คงจะตกใจจนช็อคตายแน่ๆ

เขาคิดออกแล้ว...เขาเลื้อยหายเข้าไปในป่าไม่นานก็กลับมาพร้อมกับดอกไม้ที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง เอาวะใช้นี่แทนแล้วกัน...

เขาเอาบางสิ่งวางไว้ใกล้ๆเธอ ก่อนจะเคลื่อนตัวจากไป

"งึมม หลับไปตอนไหนเนี่ย" ก่อนจะเห็นว่ามีดอกไม้อะไรไม่รู้วางอยู่ตรงหน้าเธอ เป็นดอกลักษณะสีม่วงอ่อนๆ คล้ายกับดอกกล้วยไม้แต่มีลำต้นที่ตรงและแข็งแรงมาก เอ๋? นี่มันดอกอะไรไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ใครเอามาวางไว้ให้เรากันนะ