Kabanata 1

Rinig na rinig ang tunog nang lagaslas ng tubig na pumupuno sa buong shower room, aside from it being my own heartbeat and my plain breathing.

The water flows down on my body, cold yet refreshing, tila binubuhay ang mga dugong dumadaloy sa katawan ko.

It sent chills down my spine while my mind remained unstable and covered by clouds and shadows. No matter how hard I tried to heal myself, the scars remained visible and reaffirming. The coldness makes me feel how hard I tried, but it was never enough for me to heal.

Matapos ang ilang minuto ay in-off ko na rin ang shower at kinuha ang towel na nakasampay, saka kinuha ang mga damit at nagbihis.

Hanggang sa makarating ako sa school, ay 'di mawala sa isip ko ang mga bagay-bagay.

Ilang minuto na rin akong nakatayo sa harap ng paaralang pinapasukan ko. Ngunit hinayaan ko lang ang sarili kong malunod sa iba't ibang ingay na tila bumubuhay sa paligid.

I can hear everything.

Ang pag-uusap ng magkaibigan. Tawanan ng tropa, away ng magkarelasyon, mga tunog ng nagmamahalang mga sapatos, kahit na ang mga mumunting ingay na gawa ng mga accessories nila ay dinig na dinig ko mula sa malayo. Sumasabay pa ang ihip ng hangin at lagaslas ng mga dahon ng puno sa paligid.

And I know that even if I harm myself here, things will never go back to the way they used to be.

I flinch when someone touches my shoulder. Agad akong umiwas sa pagkakahawak niya at alam kong naramdaman niya iyon.

"Hey Reign, it's me." Alam ko, sarkastikong sagot ng utak ko sa sinabi niya.

"Well, hello Katelyn, " simpleng sagot ko without even looking at her to make her know that I am not interested.

Katelyn Ashley, my classmate, At siya lang din ang pinakamakulit na taong nakilala ko sa buong buhay ko. She keeps on talking to me like we're friends, she keeps on pestering my life. Pati pananahimik ko ay ginugulo niya and I hate it.

"You're spacing out. Kinakabahan ka ba sa reporting?" Why would I?

I shook my head as I started to walk away from her. I am not comfortable having a conversation with her or with anyone else.

I don't like someone touching me, I hate skin to skin contact, so I've always tried my very best to avoid it.

Dumaan muna ako sa library upang magbasa at manghiram ng libro. Ngunit bahagya akong napahinto nang makarinig ng usapan 'di kalayuan.

"I don't think so, pero sa tingin mo ba magagawa iyon sa kaniya ng boyfriend niya? My God! She was killed brutally! Dilat ang mata nito at tila nakatitig sa taong pumatay sa kaniya, may mga kung anong hindi maipaliwanag na sugat sa leeg niya na isa ring dahilan kung bakit sobrang daming dugo ang nawala sa kaniya."

"Pero kung hindi ang boyfriend niya, sino?"

"Who knows, kahit ang malalapit sa kaniya ay walang idea. Umalis lang daw siya isang umaga at hindi na muling nakabalik pa."

"Maybe her boyfriend is now the prime suspect, but everyone doubts it. Sobrang bait ng boyfriend nito at halos maubusan na raw ng luha sa kakaiyak nang makita 'yong babae."

It looks like the city is in chaos.

Hindi ko na tinuloy pa ang pakikinig at dumeretso sa library.

The silent and light ambiance greeted me.

Agad kong tinungo ang sulok ng library upang doon pumwesto nang mahinto ako sa harap ng desk na dapat kong p-pwestuhan at bumungad sa 'kin ang isang lalaki.

Bumakas ang pilyong ngiti sa labi niya habang nakatitig sa akin.

"Didn't expect me here, McDemort?"

Hindi ko pinansin ang sinabi niya at tumalikod na ngunit bahagya rin akong napaatras nang mabilis siyang napunta sa harapan ko.

"Trying to escape again?" Binigyan niya ako ng isang nanunuyang tingin.

"Tigilan mo na ako Frost," Mariin kong utos sa kaniya ngunit humalakhak lamang siya ng nakakaloko at biglang tiningnan ako nang masama.

Naalarma ako dahil baka mapansin kami ng librarian, ngunit mas kinabahan ako ng unti-unti na siyang humakbang palapit sa akin.

"Did you forget what you owe me? Reign Mcdemort."

"It's not what I wanted," I tried to stay calm, but the next word from him didn't let me.

"Seriously? Should I take it back? " I held my breath that moment. Nanlamig ako nang maramdaman kong pader na pala ang nasa likuran ko.

"Dead end." He uttered. Pakiramdam ko ay nablanko na lang ang isip ko lalo na nang maramdaman ko ang mainit niyang hininga na tumatama sa mukha ko.

I was really stiff in my place when he touched my neck and his finger trailed down my shoulder with his eyes intently staring at me.

Hindi nakatulong ang nakakatakot na expression sa mukha niya.

"You owe me big time, Mcdemort. Big time. I want you to accept it, but you keep on running away. Did you know how hard it is? "

I didn't answer him.

"Too hard Reign, and sooner or later, you will feel it. It will make you suffer like a poison in your blood, so if I tell you, I will go back and accept it," Mas lalo siyang yumuko at halos hindi na ako makahinga sa sobrang lapit niya, pakiramdam ko ay konting maling galaw ko lamang ay mangyayari ang ayaw kong mangyari.

Kahit na sobrang hirap ng sitwasyong kinakaharap ko ay nagawa ko pa ring magmatigas sa kaniya. I stared at him firmly to make him know that no matter what he does, I will never give him an answer that will satisfy him.

"N-No, I won't," Agad ko siyang tinulak at tumakbo palabas without even looking back at him.

'You can never run away forever, Reign. You'll come back to me. You need my help as much as I need you to accept it. Accept the life contract.'

Hindi ko alam kung paano iyon pumasok lahat sa isip ko, he's talking to me using my mind and what he just said made me stop and screamed in frustration.

Bullshit! Paano ko tatanggapin lahat ng ito ha?! Sige! Paano!? Hindi ito ang ginusto ko! Ginusto kong mabuhay pero hindi para maging ganito!

'Ano ka ba sa tingin mo, Reign?'

Bullshit! Do I really have to answer that fucking question, Frost?!

'Ano ba tayo sa tingin mo?'

His voice becomes more venomous.

'I am waiting, say it.'

Vampires

Halos bulong ko sa isip ko.

'Again! Say it! '

Vampires! Freaking vampires!

'Good. You know where to go to find me, Reign. I am waiting, always waiting. '

And after that, tila may kung anong nawala sa akin, para akong nakahinga at nakalabas sa isang klase ng plastic na bumalot sa 'kin kanina.

Agad akong nanghina at napasandal sa pader, pilit na pinapakalma ang sarili.

Yes, it's true. I am a vampire, and this is my second life. Yes, I'd wanted to die so that I could escape... but a minute before I died, I wished I could live longer. I didn't expect that in my second life, things aren't the same anymore, even me.

I am Reign Riley Mcdemort, and this is the new me, not the same person from three years ago.

I've died, and now I am alive like a newborn baby. And that is all because of the life contract.