Chapter 6: Left behind

Pagkatapos ng usapan nila ni Zack, lumabas si Amy ng opisina.

Hindi mapakali ang kanyang kalooban, pinipilit niyang kontrolin ang emosyon. Alam niyang hindi na magtatagal bago lumabas ang katotohanan, ngunit ang tanong ay kailan niya ito sasabihin.

Habang naglalakad siya papunta sa pantry, naririnig pa rin niya ang tinig ni Zack, ang mga salitang binitiwan nito kanina: "I'm worried about you." Pakiramdam ni Amy ay lalong bumibigat ang bawat hakbang.

Nasa loob pa rin ng isip niya ang huling tagpo sa ospital kasama si Quen.

"May komplikasyon sa pagbubuntis mo," paulit-ulit na tumatakbo ang sinabi ni Quen. Hindi niya lubos maisip kung paano haharapin ito nang mag-isa. Lalo na ngayon, kailangang malaman ni Zack na siya ang ama ng kanyang anak. Ngunit paano niya sasabihin ito sa isang lalaking nasa isang masalimuot na relasyon kay Vanessa?

Biglang pumasok si Quen sa pantry. Nang makita siya ni Amy, bakas ang pag-aalala sa mukha nito.

"Amy, okay ka lang ba?" tanong ni Quen habang nilalapitan siya.

Nag-ayos ng sarili si Amy, pilit na tinatago ang nararamdamang bigat. “Oo, ayos lang ako,” mabilis niyang tugon, ngunit halata sa boses niya na kinakabahan.

"Hindi ka mukhang okay," tugon ni Quen, tila hindi kumbinsido sa sagot ni Amy. "Alam kong mahirap ito, pero kailangan mong magdesisyon. Kailangan mo nang sabihin kay Zack ang totoo."

Natigilan si Amy, alam niyang tama si Quen. Hindi na siya maaaring magtago. Kung mas matagal niyang itatago ang katotohanan, mas mahirap ito sa bandang huli. Ngunit natatakot siya sa maaaring reaksyon ni Zack—hindi lamang sa pagiging ama nito, kundi sa posibilidad na tuluyan siyang mawala sa buhay ng lalaki.

"Pero paano ko sisimulan, Quen?" tanong ni Amy, hindi maitago ang pag-aalinlangan sa kanyang tinig. "Paano kung magalit siya? O kaya'y layuan niya ako?"

Huminga ng malalim si Quen bago nagsalita. "Amy, mas mabuti nang malaman niya ngayon kaysa malaman niya sa ibang paraan. Hindi mo rin naman ito matatago habang buhay."

Tumango si Amy, pilit na iniintindi ang mga sinasabi ni Quen. Alam niyang tama ito, ngunit hindi pa rin mawala ang kaba sa kanyang dibdib. Bago pa man siya makasagot, narinig nilang may papalapit na mga yabag. Bumukas ang pinto ng pantry at pumasok si Zack, mukhang nagulat nang makita silang dalawa.

"Quen, Amy, nandito pala kayo," sabi ni Zack, pilit na ngumiti ngunit may kakaibang tensyon sa kanyang boses.

Tumayo si Quen at tumingin kay Amy, tila ipinapasa sa kanya ang desisyon. "Kailangan ko nang bumalik sa trabaho. Mag-usap muna kayo," sabi niya bago lumabas ng silid.

Naiwan sina Amy at Zack na magkatitigan, tila walang makapagsalita sa unang mga sandali. Ramdam ni Amy ang malamig na hangin sa pagitan nila, at alam niyang ito na ang tamang oras para ihayag ang lahat.

“Amy, kanina pa kita gustong tanungin. May nangyayari ba na hindi ko alam?” tanong ni Zack, seryoso ang boses.

Huminga nang malalim si Amy, iniipon ang lahat ng lakas ng loob na mayroon siya. "Zack, may kailangan akong sabihin sa'yo. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan, pero..." Napatigil siya, dinama ang bigat ng mga salitang gusto niyang bitawan. "Zack, buntis ako at ikaw ang ama ng dinadala ko."

Napatitig si Zack kay Amy, tila hindi agad makapaniwala sa kanyang narinig. Ilang saglit ang lumipas bago siya nakapagsalita. "What do you mean?" tanong niya, bakas sa mukha ang pagkagulat.

"Pangako, hindi ko balak itago ito sayo ng matagal," pahayag ni Amy, nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. "Hindi ko lang alam kung paano sasabihin sa'yo, lalo na't may relasyon ka kay Vanessa."

Tumahimik si Zack, tila pinag-iisipan ang lahat ng sinabi ni Amy. Ramdam ni Amy ang tensyon sa pagitan nila, at ang kaba sa kanyang dibdib ay tila sumasabog na. Ngunit kailangan niyang harapin ito—ito na ang simula ng isang mas malaking laban.

"I need some time to process this," sabi ni Zack, malamig ang tinig ngunit halata ang bigat ng mga salitang iyon. Tumayo siya at walang salitang lumabas ng silid, iniwan si Amy na luhaan at nag-iisa.

Habang nakaupo sa isang sulok, dama ni Amy ang bigat ng kanyang desisyon. Hindi niya alam kung ano ang magiging kahihinatnan ng lahat ng ito. Ngunit sa kabila ng lahat, alam niyang tama ang ginawa niyang pagbubunyag ng katotohanan.

Lumipas ang mga araw matapos ang masakit na pag-uusap nina Amy at Zack. Unti-unting tinanggap ni Amy ang katotohanang kailangan niyang harapin ang kanyang pagbubuntis nang mag-isa. Sa bawat araw na nagdaraan, nararamdaman niya ang paglago ng buhay sa kanyang sinapupunan—ang batang magbibigay ng bagong liwanag sa kanyang mundo, kahit pa tinalikuran na sila ng ama nito.

Sa opisina, tahimik lang si Amy, tinutukan ang trabaho upang mailayo ang isip sa sakit na nararamdaman. Ramdam niya ang mga matang tumitingin sa kanya, lalo na tuwing magkasalubong sila ni Zack. Sa kabila ng kanilang sitwasyon, professional pa rin sila sa kanilang mga trabaho, ngunit hindi na maiiwasang mabawasan ang dati nilang pagiging malapit.

Si Zack ay tila palaging abala, iniwasan siyang tingnan o kausapin nang matagal. Ang dating init at pag-aalaga sa pagitan nila ay napalitan ng malamig na distansya.

Minsan, habang abala si Amy sa pagre-review ng mga papeles, lumapit sa kanya si Quen. Bakas sa mukha nito ang pag-aalala at malasakit.

"Amy, kumusta ka na?" tanong ni Quen, binigyan siya ng malumanay na ngiti.

Sumagot si Amy ng isang pilit na ngiti. "Okay lang naman. Medyo mahirap, pero kinakaya."

Umupo si Quen sa upuang katapat niya, seryoso ang mukha. "Alam kong mahirap 'yung nangyari sa inyo ni Zack, pero tandaan mo, nandito lang ako para sa'yo. Kung kailangan mo ng tulong o kahit simpleng kausap, hindi ka nag-iisa."

Napatingin si Amy kay Quen, damang-dama ang sinseridad sa mga mata nito. Hindi siya makapaniwala sa kabutihan ng kaibigan, lalo na sa mga panahong tila siya'y nasa pinakamababang punto ng kanyang buhay. "Salamat, Quen. Malaking bagay ang presensya mo. Hindi ko alam kung paano ako makakabangon kung wala ka."

Napangiti si Quen at inabot ang kamay ni Amy. "Alam mo, kahit anong mangyari, kaya mong harapin 'to. Malakas ka, Amy. At kahit anong desisyon ang gawin mo, susuportahan kita."