Agad na kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa at tinawagan ang best friend ko. Hindi naman nag tagal ay sinagot niya agad ito. Pero imbes na bati ang bumungad sakin, sigaw niya ang narinig ko, “Damn it! Hindi ba ang sabi ko, ilagay mo yan dyan? Bobo ka ba o bobo?!” I chuckled upon hearing her roaring voice.
“Hey, Kei.” I spoke
“Huh? Who the hell is c-“ I bet tinignan pa niya ang screen ng cellphone niya para malaman na may tumawag sa kaniya. “Omg! Omg! Addi! I’m sorry, hindi ko alam na nasagot ko pala ang call mo! How are you. My pretty best friend?”
Tumawa muna ako bago sumagot, “I’m good. I got another job, thanks to you.” I said, “Sabi ni tita, tawagan daw kita, bakit, ano kailangan mo?”
“Oh yes! Oo nga pala, do you want to go a vacay with me?” aya niya, kaya hindi ako nakasagot agad. “Come on, Addi. It’s been years nang huli tayong magbakasyon.” Here we go again, lagi talaga niya akong kinukulit na magbakasyon, “We can actually go on an exclusive Island! That would be fun!”
“Your invitation is quite tempting, Kei.” I heard her sigh, “Pero alam mo naman gaano kabigat ang responsibilidad ko ngayon diba? Hindi naman pwede na umalis ako at mag enjoy, habang sila maiiwan dito.”
“I understand, I’m sorry. Ang selfish ng invitation ko sa’yo.” I can really feel the sadness in her voice, pero wala naman akong magagawa, dahil hindi naman kasi talaga pwede. “Basta when you need help, don’t hesitate to ask me.”
“I’m sorry rin. Alam ko naman na gusto mo lang akong maisama sa bakasyon, I know you’re always there to help me,” I sighed, “I promise to pay you back.” Sinsero ko na sagot sa kaniya.
“Ewww! The drama, Addi! Yuck!” malakas akong tumawa dahil sa narinig kong sagot niya.
“Whatever, but hey, I might ask you for a job favor again, I’m sorry.”
“Duh! I told you, I can even give you a job! I can even triple your salary, para naman hindi ka na nag iisip araw-araw kung anong raket ang pinapasok mo.’
“Syempre, feeling ko unfair naman yon para sa iba na gusto rin ng trabaho na iyon.” I can’t accept money if I earned it that way.
“What the fuck? Unfair, Addi? Are you actually hearing yourself right now? You graduated with the highest honor, way back in college. Anong masama kung taasan ko ang sahod mo? People like you are not for every day. Kumbaga, rare ka, kakaunti ang katulad mo. I’m a businesswoman too, Addi. I’m hiring you because you have a potential, not just because you are my friend. You are a gem, and I found you.”
“I know,” kahit na hindi ko naman talaga inaasahan nag anon pala ang tingin niya sa akin, nagulat pa ko sa sinabi niya, “and thank you. Expect me one of these days, I’ll drop by.” I said, I heard her giggled.
“You can drop by, every day!” sabi niya, kaya natawa na lang ako.
I bid my goodbye before ending our call. Pumunta ako sa mall at bumili ng ilang prutas sa supermarket. Parehas mahilig sa prutas ang mga kapatid ko, kaya hindi na ko mahihirapan, nung isang araw pa kasi ubos ang mga prutas sa kwarto ni Mama.
I waited for my turn on the cashier, after paying my groceries, I made my way palabas ng mall. I sighed, trying to release my overwhelming emotions. Hanggang kalian kaya ganito? I’m tired.
Kahit pagod, pinilit kong pasiglahin ang pakiramdam ko, pupuntahan ko ang pamilya ko, hindi nila pwedeng makita na ganito ako, sakin na lang sila kumukuha ng lakas ng loob, kaya hindi maaari na pati ako maging malungkot at maging lugmok.
Palabas na sana ako ng mall nang may madaanan akong boutique. This boutique used to be the place where I buy my stuffs, hindi ko inalis ang tingin ko sa naka display na dress sa gitna ng boutique. I wanted to touch it, but I’m afraid I might ruin it, at sa estado ko ngayon, wala akong ibabayad kung sakali na masira ko ito.
“Addi?” nag angat ako ng tingin nang makita ang isang pamilyar na mukha. Purple hair, purple eyelashes, purple lipstick, purple eye shadow, purple neck chains, purple dress, purple denim blazer, purple five inches stilettos, and not to mention her purple branded purse, with her gold loops and five shinning bracelets, “OMG! I knew it! Sabi ko na nga ba at ikaw yan!”
Bahagya akong ngumiti, “Violet.” Bati ko sa kaniya.
“I did not expect to see you here!” ang ngiti ko ay nauwi sa ngiwi. Hindi pa rin sya nagbabago.
“Yeah, ako rin.” Maikling sagot ko.
“Oh, how did you get in here?” nag angat ako ng tingin dahil sa sinabi niya, “I mean, don’t get me wrong, okay?” tumigil siya nang parang may narealized, “Oh! Are you with Keith? I mean, between you too, she’s the only one who can afford to come here and buy stuffs from here. This mall do not have cheap items, that you can actually,” she looked at me from head to toe with a fake smile, plastered in her lips, “Purchase.”
I gave her my most casual smile, ignoring the words she just stabbed in my heart, “Yeah, as you can see,” iniangat ko ang paper bag na hawak ko, na nag lalaman ng mga prutas na binili ko sa mall na ito, “I can actually buy stuffs for me, I mean, I used my talent and skills in singing to earn money to make a living, without using my body as my leverage, I mean, don’t get me wrong, okay? It’s just that, I did not know, your sugar daddies don’t have taste on choosing whom to pampered.”
Gustong gusto ko talaga ilabas ang cellphone ko to take a picture of her, kitang kita ko kung paano pumula ang mukha niya, at lumabas ang mga invisible na usok mula sa ilong at tainga niya. My best friend, Kei, hates her so much, I mean, I don’t have to explain it myself, she just has to talk and prove herself, that she is, indeed, a bitch and a sugar baby.
I mean wala naman masama don, but you can just shut up there, hindi mo kailangan ipagyabang sa lahat na ginagamit ka ng ilang matatanda ng sabay sabay. That’s not something you should be proud of. Your body, in exchange of money.
Jeez.
I hate when I see her purple hair.
Matapos na hindi makasagot si Violet, nag paalam na ko, kahit halos hindi niya pa ata naaabsorb ang sinabi ko. She’s always been vicious towards me. hindi ko alam kung ano problema niya pag dating sa akin.Kaklase namin siya ni Kei way back in college. She’s not the prettiest nor the wealthiest, nor the most famous student, she was well known for being a bitch, and a slut, not my word, theirs. Hindi sya nag eexcel sa anumang subjects, pero lagi siyang may bagong gamit at damit na ipagyayabang, she knows how to work her way out using the money that isn’t hers, and I never heard from her anymore after we graduated in college, and I’m glad.Ngayon lang ako nakakilala ng tao na ipapagyayabang ang pagkakaroon niya ng papa de asukal. I mean, I’m not against it, dahil baka mahal naman talaga nila ang isa’t isa. Pero bakit kailangan niya mang maliit at mang mata ng mga tao, lalo na ng mga estudyante?Tumambay muna ako sa malapit na coffee shop para pababain ang inis ko. Hindi naman ako nagkam
“Okay, so ito ang next event mo, bukas ng tanghali yan, don’t worry, I recommended you, and kahit wala ako sa event, nandon naman si Liza, you knew her, right?” tumango lang ako sa sinasabi ni Kei.“Then, I’ll see you later?” ngumiti sya at tumango bago humalik sa pisngi ko, “I’ll call you when I got to the venue tomorrow,”Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pagtaas ng kilay nya, “Why would you call me tomorrow? Call me when you got to the hospital, bitch.” Tumawa lang ako at marahan siyang itinulak, ngumisi lang sya at nag wave bago tuluyan sumakay sa sasakyan niya. Naiwan ako sa restaurant kung saan kami nagkita, I sip on my glass of wine before grabbing the envelope.“Now, what do we have here,” binuksan ko ang envelope na binigay ni Kei, nandito ang list ng songs, kung saan part ko sya dapat kantahin, at kung gaano katagal ko ito dapat kantahin, sa nexrt page nakalagay ang mismong event, para siguro masabayan ko rin, nine am ang call time para sa amin, kahit one o’clock pa ang mi
“Jane, ikaw muna ang bahala kay Macoy at kay mama,” hindi ko alam kung ilang beses ko nang inuulit sabihin sa kanya iyon, pero hindi lang ako mapakali, pero naawa rin ako, first year college si Jane, at alam ko na hindi madali ang college, pero siya ang maiiwan ngayon para mag bantay sa bunso namin na kapatid at kay mama na nasa ospital.“Ate naman, four days mo na sinasabi yan, oo ako na bahala sa kanila, mag focus ka lang sa work mo, tsaka hindi na baby si Macoy, hindi sya kailangan bantayan 24/7, si mama naman, alam ko kahit di sya gising anririnig ka non, kaya don’t worry, okay?”“Nag aalala lang naman kasi ako, paano naman kung may mangyari habang wala ako?”“Ate,” tinignan ako ni Jane, “Mag trabaho at mag enjoy ka, ako nang bahala dito, pag uwi mo ganon pa rin, okay pa rin kami, at excuse me, three days ka lang mawawala, wag ka over dyan,” sabi niya at inirapan ako kaya natawa na lang din ako, maldita talaga minsan ang kapatid ko.“Basta, tawagan mo ko pag may problema,” inirapa
“Pose like this, Addi!” hindi ko alam kung ano plano gawin ni Kei sakin, pero ginawa ko na lang din, trip nya yon, walang makakapigil sa kanya, “Last one na, tapos we’ll eat na! come on!” I tried wearing my sweetest smile, nang makuha na niya ang gusto niyang pose, lumapit na agad sya sakin at pinakita ang mga nakuhanan niyang pictures. So far, maganda naman lahat, gaya nang ineexpect ko, “Can we eat already, Kei? I’m famished,” konti na lang talaga, mangangagat na ko ng tao, nag sisimula na rin ako mainis, nagugutom na ko, hindi pa ko kumain simula nang umalis kami, seventeen hours ang byahe namin, sino ang hindi magugutom? “Okay, okay,” sabi niya habang tinitignan pa rin ang camera na hawak niya, ilang minute pa siya na nagtagal sa pwesto niya bago ako tinignan, at mabilis na inangkla ang kamay sa braso ko, “Let’s go, you want to eat seafoods, right? I know a good one!” Alam na alam niya talaga kung paano ako pakakalmahin, umirap na lang ako at nagpahila sa kanya, hindi ko naman
“You sure, you can go by yourself?” hindi ko alam kung ilang beses na tinanong ni Kei yon, simula nang sabihin ko sa kanya na gusto ko mag ikot, gusto nya sumama pero inaatake sya ng migraine nya.“Oo nga, ako bahala, tsaka ang laki ng hotel na to,” tukoy ko sa hotel na pinag iistayan namin, “Hanggang sa dulo ng isla, kita to, kaya hindi ako maliligaw,” pangungumbinsi ko sa kanya, kasi gusto ko talaga mag ikot, kasal na kasi bukas at huling gabi na rin ng bakasyon ko.“Okay, I’m sorry I can’t come with you,” tinawanan ko lang sya nang marinig ko ang mahina niyang mura dahil sa sakit ng ulo niya, “Call me when anything happen, kahit ano pa yan, I’ll go running for you, alright?”Sumaludo pa ako sa kanya, dahilan para bahagya siyang tumawa, “Yes, ma’am!”Umiling pa sya at marahan akong itinulak, “Go and have fun, call me,”Tumango ako at nagsimula nang maglakad, ginusto ko na rin na mag isa mamasyal, sanay naman kasi ako na ganito, hindi rin uso sakin ang nagsasabi ng problema, nasanay
“Ma’am, water muna po kayo and bread,” I muttered my thank you to one of the staffs na nag abot sakin nang tubig, naka tatlong kanta na ko, para sa mga guests, forty minutes pa bago simula ang wedding ceremony, mukhang live talaga ang gusto nila. Fifteen songs ang kakantahin ko buong araw, kaya kailangan ko mag ready, dala ko ang mga gamit ko, pati na rin ang minti ko pati spray para hindi ako matuyuan ng lalamunan, mahirap na, baka hindi pa ko makakanta ng ayos, Maganda ang venue, sobrang ganda I mean, puno ng bulaklak ang aisle, puti ang mga cover ng upuan at mga mesa, nag serve muna ng kaunting foods para sa mga guests sa naghihintay, hindi magutom sa buong ceremony, may white carpet din nap uno ng iba’t ibang klase at kulay petals, hindi mo aakalainna tao lang ang may gawa nito, ang galing talaga ng mga event designer. Hindi ko pa nakikita si Kei buong araw, pero tumawag sya at sinabi na galingan ko daw, may kailangan sya i-meet na investor at kasalukuyan itong nandito sa isla,
“Tapos alam mo ba, sobrang natuwa yung investors sa mga designs na nakita nila, and they actually ask for the contract kahit hindi pa tapos ang presentation ko, and you kn- hello? Hello? On earth, Addi?”Napatingin ako kay Kei nang hawakan niya ang kamay ko na nakapatong table namin, tapos na ang ceremony, tapos na rin ang kanta ko, at kasalukuyan na kami na nasa reception venue, pero yung sinabi ni Jani, dala ko pa rin hanggang ngayon.Ganon na ba talaga ko? Nag aasam na ba ko nang masyado, kaya ba hindi ako tumatanggi kapag may nag aay sakin, lalo na kung alam ko na Malaki ang pwedeng kitain ko don? Masyado na ba ko nagiging oportunista? Hindi na lang ba talaga pamilya ko ang dahilan kung bakit ako nagtatrabaho, para na lang ba talaga sa sarili ko?“Kei,” tawag ko sa kanya, pero hindi ko na kailangan agawin ang atensyon niya dahil kunot noo na siyang nakatingin sa akin, “Oportunista ba ko?”“What the fvck? Where the hell did you get that fvcking idea, Addi?” halata sa mukha at boses
Aww, sht. Para akong mamamatay sa sakit ng ulo, taragis na to, bakit ba kasi ako uminom? Wait, nalasing ako? Bakit wala ako matandaan? Ugh! Tatayo na sana ako nang mapansin ko na wala ako sa kwarto ko, hindi rin ako pamilyar dito, paano ko nakabalik? Wait, pota, hindi ko ng apala kwarto to, gumalaw ako, pero mali ang desisyon ko, nagulantang ako nang maramdaman ang sakit ng katawan at kalamnan ko, lalo na ang perlas ko. Napalunok ako, habang pinipilit alalahanin kung ano ba ang nangyari kagabi, kasi, lintek talaga, wala akong maalala na kahit ano kundi ang mag isa akong uminom, kaso napasarap, kaya nahilo ako, kaya umupo ako, pagkatapos…. Hindi ko na maalala! Kahit masakit ay pinilit ko pa rin bumangon, pero napatigil ako, sinong hindi, may nakita akong braso na nakapatong sa bewang ko! At hindi lang basta braso, braso ng lalaki ang nakapatong! What the fvck! Anong nangyari kagabi?! Ang kaninang dahan dahan ko na pagtayo ay nauwi sa mabilisan nap ag alis nang kama, kasabay nito