CHAPTER 6 - New Revelation

NAPABUNTONG-HININGANG dinampot ni Mark ang telepono, “Jade, can you come here for a minute?”

“Yes, sir,” tugon sa kabilang linya. Ibinaba na niya ang telepono at muling napatingin kay Uriel. Nagtataka siya kung bakit kailangan pang ipatawag si Jade gayong wala naman ito kinalaman sa kanya. Subalit dahil sa kagustuhan niyang malaman ang sasabihin nito, sinunod na lang niya.

“What important matter do you have to tell me about Jade?” tanong niya.

“Ipapakita ko sa’yo kung ano ang kinalaman nito sa mga katanungan mo,” seryosong tugon nito. ‘Ni minsan ay hindi niya ito nakitang ngumiti o tumawa man lang. Seryoso ito palagi at kahit sa oras ng labanan ay hindi makikitaan ng anumang kapintasan ang mukha nito. Bigla tuloy naglaro sa kanyang isipan ang isang katanungan.

“Wait, can I ask why I haven't seen any girl from your realm?” he asked mischievously. Sigurado siya kung may babae siyang makikita na kauri ni Uriel ay sobrang ganda rin nito. He frequently misidentifies them as beautiful because their faces appear feminine. Mahinang napabuga siya ng hangin at napangiti nang hindi siya sinagot nito. Kung tutuusin, ano pa nga ba ang aasahan niya? Hindi naman niya ito katulad.

“Okay, you didn't answer me, but what I want is for you to remove this burden,” itinuro niya ang gintong palaso na nakabaon sa kanyang dibdib. Naglakad ito papalapit sa kanya at umupo sa silya na nasa harap ng kanyang mesa.

“Hindi ako ang magtatanggal niyan kundi ikaw. Sinabi ko na sa’yo na may tamang panahon para matanggal ‘yan,” ang sabi nito na hindi kakikitaan ng anumang emosyon sa mukha. Hindi malaman ni Mark kung bakit sa tuwing nakatingin siya sa mga mata ni Uriel ay tila nakakaramdam siya ng kapanatagan, at kahit nararamdaman niyang may panganib, lumalakas ang kanyang loob. May mga katanungan siya sa kanyang isipan kung ano ang mayroon sa nilalang na ito.

“Why? You do have power, right? I can't even touch it; how can I get rid of it? When is the right time you’re talking about?” Nagpakawala siya ng malalim na buntong-hininga sa kawalan ng pag-asa. Kung ganoon lang sana kadali, matagal na niya itong tinanggal dahil nararamdaman niyang malaki ang kinalaman nito kung bakit naiiba siya sa mga karaniwang tao.

“May mga bagay na hindi kami puwedeng makialam. Kapag sumapit na ang ika-tatlumpong kaarawan niyo, mangyayari ang inaasam-asam mo. Subalit nakikita ko ang malaking panganib na dapat nating paghandaan,” ani Uriel.

“And what is that?” kunot-noo na tanong niya habang umayos sa pagkakasandal sa upuan.

“Ang buhay mo, kasama na ang mga taong mahal mo at mamahalin mo, pati na rin ang mga tao sa paligid mo, ay manganganib. Kaya't kailangang maghanda ka.”

Tila isang banta sa buhay niya ang nasabi ni Uriel. Ayaw na niyang marinig ang mga susunod nitong sasabihin. Masasabing ang kanyang pamilya ang kalakasan niya, subalit ito rin ang kanyang kahinaan. Hindi niya lubos maisip na baka balang araw ay madamay sila dahil sa kanyang kakaibang kakayahan. Nag-iisang anak lang siya. Ang mommy at daddy lang niya ang pinakamamahal niya sa kanyang buhay.”

“No. It can't be! They shouldn't be involved in this, not my parents. If you need someone, let it be me. Don't let them suffer, please. You have the power and can protect them, right? Don't worry about me, I can face this even if it means risking my life,” pagsusumamo niya. Kaya niyang harapin ang lahat kahit alam niyang wala naman siyang kakayahang lumaban sa mga imortal.

Muling tumingin sa kanya si Uriel, “Hindi ako ang may hawak ng kapalaran mo o kahit na sino. Limitado rin ang kapangyarihan ko sa mga kahilingan ng tao, dahil hindi ako ang nagtatakda ng mga mangyayari. Ang tungkulin ko lang ay ang protektahan ka at ang gintong palaso na nasa iyo.”

“But what about them?” nag-aalalang tanong niya sa kawalan ng solusyon sa mga nakaambang panganib na mangyayari.

“Huwag kang mag-alala, may mga nagbabantay rin sa kanila. Sa ngayon, hindi mo pa lubusang maiintindihan ang misteryo sa likod ng lahat ng ito, ngunit darating din ang araw na ikaw mismo ang makakatuklas nito.”

“Kung ganoon tulungan mo ako—” Natigilan siya at kapwa sila napatingin sa may pintuan nang may kumatok dito.

“Nandito na siya, pagmasdan mo siya,” ani Uriel na tumayo sa kinauupuan at pumuwesto malapit sa kanyang tabi.

“And what are you going to do? Are you going to reveal who you are?” tanong niya.

“Huwag mo akong alalahanin, nandito lang ako pero hindi ako makikita ni Jade. Ipapakita ko sa iyo at bubuksan ko ang mga mata mo sa mas malawak na kaalaman.”

“Yes, sir. Ano po iyon?” bungad na tanong ni Jade sa kanya. Nakangiti ito at tila napakaaliwalas ng mukha. Wala na ang bakas ng takot nito kanina noong nasa elevator sila. Ewan ba niya kung bakit kakaiba ang hatid ng mga ngiti nito sa kanya. Ayaw niyang isiping nagkakagusto na siya sa kanyang sekretarya dahil ‘pag nagkataon siya mismo ang susuway sa ginawa niyang rules. Hindi, hindi maari.

            “May ipag-uutos po ba kayo sa akin?” tanong nito, subalit ang mga mata niya ay nakatuon lang sa babae. Ito ba ang gustong ipakita sa kanya ni Uriel? Alam naman niyang maganda si Jade pero pangkaraniwan lang naman ang ganda nito kumpara sa iba.

            “What do you want me to see? I can’t see anything unusual,” sabi niya kay Uriel.

            “Po?” tanong ni Jade na akala nito ay siya ang sinasabihan.

            “Not you, I mean—”

            “Pagmasdan mo siya,” sabi ni Uriel sa pangalawang pagkakataon. Napalunok siya dahil alam niyang hindi siya namamalikmata. Kitang-kita niya ang naputol na palaso na nakabaon sa braso ni Jade na dati naman ay hindi niya nakikita. Ngayon lang niya naisip ang sinabi ni Uriel na bubuksan pa nito ang kanyang sixth sense sa mas malawak na kaalaman.

“Oh my God! It can’t be…” bulong niya sa kanyang sarili habang napapailing. Ibig sabihin ay hindi lang pala siya ang may kakaibang kakayahan kundi pati rin si Jade. Pero hindi niya maunawaan kung matutuwa ba siya dahil may makakaintindi na sa kanya, o malulungkot dahil malamang ay nanganganib din ang buhay nito tulad niya.

            “Isa si Jade sa mga natamaan ng piraso ng gintong palaso kagaya mo,” ang sabi ni Uriel habang nakatingin sila pareho kay Jade. Hindi niya pinansin si Uriel dahil gusto niyang kausapin si Jade at marami siyang gustong itanong dito.

            “Nakikita mo rin ba sila?” agad na tanong niya kay Jade.

“Sino pong sila? Or files po ba ang tinutukoy niyo, sir?” bahagyang kumunot ang noo ng babae.

“It’s not the files, I mean the things that are not ordinary,” paglilinaw niya kay Jade.

“Sorry, sir, hindi ko po maintindihan,” hinging paumanhin nito na may kalituhan. Wala naman kasi siyang pinapahanap dito. Sa katunayan, ibinilin pa niyang huwag muna siyang iistorbohin.

“I mean, do you also see things that are not ordinary?” ulit na tanong niya habang sinulyapan si Uriel sa kanyang tabi.

“H-hindi po, sir,” alanganing tugon nito na may pagtataka. Napabuntong-hininga siya dahil mukhang nagkamali siya ng akala.

            “Hindi bukas ang kanyang pang-anim na pandama kagaya sa’yo. Nakikita at nakakasalamuha niya minsan ang mga nilalang na kagaya namin, ngunit hindi niya alam. Sa ngayon, hindi niya ako nakikita ‘ni marinig,” paliwanag ni Uriel sa kanya.

“Sir, ano po ulit 'yong ipapahanap niyo?” ang tanong ni Jade sa kanya na may halong pag-aalala sa mukha nito na baka magalit siya.”

“Never mind.” Pinaupo muna niya si Jade sa upuan sa harap ng kanyang mesa at ibinigay ang nakatambak na mga files mula sa kanyang drawer.

“Could you please keep this?” aniyang niluluwagan ang kanyang nektie, “Also remind me of my appointments for tomorrow.” Pagdadahilan niya upang hindi magtaka ang babae.

“Yes, sir. Ako na po ang bahala. Kukunin ko lang po ang appointment calendar,” ang sabi nito na tumayo sa kinauupuan para kuhanin ang tinutukoy. Nang tumalikod si Jade at naglakad patungong pintuan, nakita niya ang lalaking minsang nakasagupa ni Uriel, si Nikita. Nakatayo ito sa may pintuan at sinundan nito ng tingin si Jade. Agad na napatayo siya para pigilan si Jade dahil nararamdaman niyang mayroong hindi magandang mangyayari.