Kakaiba at hindi maintindihan ang lalaking ito, at ngayon, sa tuwing makakaharap niya ito, napapailing na lang siya sa inis.Ipinadlock ni Harold ang kotse gamit ang kamay niya, saka idiniretso ang tingin kay Karylle.Nakatingin din si Karylle sa kanya, malinaw na hinihintay itong magsalita. Gusto niyang makita kung ano na namang palabas ang gagawin ng lalaking ito at kung anong nakakatawang bagay ang sasabihin niya!Matapos ang ilang segundong katahimikan, sa malalim na boses ay sinabi ni Harold, “Ano ang relasyon niyo ni Christian?”Napatigil si Karylle at napatingin dito na may halong pagtataka. “At anong kinalaman mo ro’n?”Biglang nanlamig ang mukha ni Harold, saka siya napangisi nang may halong galit. “Anong kinalaman ko?!”Kumunot ang noo ni Karylle. May mali ba siyang nasabi?Nanggigigil na nagngitngit ang mga ngipin ni Harold at bigla niyang hinawakan ang pulso ni Karylle, saka ito hinila. Sa madiin na tono, sinabi niya, “Karylle, may puso ka ba talaga?!”Ano ba ang ginawa ni
Binuksan ni Harold ang pinto ng kotse at mababang tinig na nagsabi, "Bumaba ka."Bahagyang nanginig ang pilikmata ni Karylle. Ayaw niyang gumalaw, at ramdam niya ang matinding pagtutol sa loob niya.Sa totoo lang, mas gusto pa niyang manatili sa loob ng sasakyan, kahit na pagmamay-ari ito ni Harold.Nang makita niyang hindi siya gumagalaw, lumabas muna si Harold ng kotse. Ilang saglit lang, umikot siya sa kabilang gilid at binuksan ang pinto ng pasahero.Nakita niyang nananatiling nakaupo si Karylle at walang balak bumaba. Muli siyang nagsalita, "Bumaba ka."Kumunot ang noo ni Karylle at tiningnan ang lalaking nasa harapan niya nang may pagtataka. "Bakit mo ako dinala rito?""’Di mo ba gustong makita? Matagal ka nang hindi nakakabalik."May kakaibang bigat ang tono ni Harold nang sabihin niya iyon.Lalong kumunot ang noo ni Karylle at naramdaman niyang ayaw niyang manatili rito. "Hindi ko na kailangang bumalik. Hindi ko na lugar ito.""Bumaba ka."Mas mabigat ang tono ni Harold kaysa
Tahimik na tiningnan ni Karylle si Harold, hindi nagsalita, at dahan-dahang lumapit sa lugar kung saan nakalagay ang mga halaman at bulaklak. Maingat niyang sinuri ang mga ito—walang duda, ito nga ang mga itinanim at inalagaan niya noon.Maliit na mga marka, pati na rin ang hugis ng mga dahon at sanga, ay tumutugma sa mga naaalala niya.Bukod pa rito, wala namang CCTV rito at wala ring mga katulong. Imposibleng palitan ni Harold ang mga halaman ng eksaktong kapareho para lang lokohin siya.Kung may balak si Harold ngayon, bakit niya pinangasiwaang alagaan ang mga halaman kahit noon pa?Ano nga ba talaga ang gusto niyang mangyari?Sa pagkakataong ito, hinarap ni Karylle si Harold nang diretso, wala na ang galit sa kanyang mga mata, pinalitan ito ng kalmado at matatag na tingin."Ano ba talaga ang gusto mong mangyari? Alam mong kahit kailan, hindi na tayo magkakabalikan. Alam ko ring wala kang nararamdaman para sa akin, at ayokong makulong dito habang buhay. Harold, pagod na ako. Hindi
Ang pilikmata ni Karylle Grace ay bahagyang kumibot, at pinisil niya ang kanyang mga labi nang hindi nagsasalita.Marahil ay hindi naniwala si Harold sa sinabi ng kanyang ama at hindi ito seryosohin.Ngunit ngayon, pagkatapos ng lahat ng pinagdaanan nila, tiyak na mararamdaman niyang kakaiba ang pamilya ni Lucio.Tumingin si Harold kay Karylle, na dahan-dahang humuhupa ang emosyon, at ang kanyang boses ay bihirang naging malambing, "Ang galit ng pamilya Granle, ako ang maghihiganti para sa iyo."Tumingala si Karylle at tumingin sa kanya, "Basta't pakasalan mo ako, tama?"Walang sinabi si Harold, parang hindi niya naisip na magandang ideya iyon.Ngunit naramdaman niyang wala siyang maisasabing salungat dito.Humagikhik si Karylle, "Wala na akong kailangan, ang mga usapin ng pamilya Granle, ako na ang aayusin."Sinabi rin ni Alexander na nais siyang tulungan, pero ayaw niya.Gusto niyang buwagin ang mga taong ito gamit ang kanyang sariling mga kamay, upang malaman nila kung ano ang tuna
Naipanatag na ni Karylle ang kanyang emosyon.Nakasimangot si Harold at nagsalita sa mababang boses, "Sabi ko, magpahinga ka rito."Napatigil si Karylle at ibinaling ang tingin sa kanya. Ang kanyang mga salita ay parang utos. Hindi iyon nakapagtataka para sa isang tsundere na tulad niya, pero nagtaka si Karylle — bakit nga ba siya mananatili rito?"Alam mo naman kung anong relasyon meron tayo, hindi ba? Ano'ng kabuluhan ng pagtira natin nang ganito? Nasabi ko na rin noon, hindi na kita babalikan."Pagkasabi nito, naglakad na palabas si Karylle, nag-aalalang baka pigilan pa siya ni Harold. Kaya bago pa ito mangyari, sinabi niya nang matatag, "Tinawagan ko na ang kaibigan ko para sunduin ako."Nanatiling malamig ang tingin ni Harold habang nakamasid sa likuran niya. Nang akala ni Karylle na makakalabas na siya nang maayos, bigla na lang hinawakan ni Harold ang kanyang pulso.Napakunot-noo si Karylle, tila pagod na, at nagsalita, "Harold, ano na naman—"Hindi pa siya tapos magsalita nang
Sabay silang tumingin patungo sa pinto.Isang waiter ang nakatayo roon. Ngumiti ito at itinuro ang lalaking nasa likuran niya. "Sir, pumasok po kayo."Tumango si Keiran at pumasok, marahang humakbang gamit ang mahahaba niyang binti.Suot niya ang isang mamahaling itim na suit, may royal blue na bow tie, at ang kanyang maikling buhok ay inayos nang simple. Ang gwapo niyang mukha ay may matigas at malamig na ekspresyon, habang bahagyang nakakurba ang kanyang manipis at mapang-akit na labi sa ilalim ng matangos niyang ilong. "Matagal na tayong hindi nagkita."Ngumiti si Karylle. "Oo nga, matagal na nga."Siyempre, ang linyang iyon ay para kay Karylle.Pagkatapos ng lahat, malapit lang ang tinitirhan nina Luna at Keiran, kaya madalas silang maglaro ng video games na magkasama.Minsan, lumalabas din sila para kumain. Pero noong panahong iyon, hindi maganda ang sitwasyon ni Karylle. Hindi na rin niya gustong ipagpatuloy ang dating trabaho niya, kaya bihira na silang magkita.Umupo si Keiran
"Sigurado ka bang gusto mong tanggapin ang order na ito?" tanong ni Luna kay Karylle."Oo naman," sagot ni Karylle na may bahagyang ngiti sa labi, mukhang kampanteng-kampante siya.Nagpatuloy ang usapan ng ilan pang tao sandali bago sila tuluyang naghiwa-hiwalay.Bago umalis, pinaalalahanan pa nila si Karylle na huwag niyang akuin ang lahat mag-isa—magkakapatid silang lahat.Ngumiti lang si Karylle at tumango. "Sige."Talagang maituturing niyang mga kapatid ang dalawang iyon.Wala silang interes sa mga babae, at wala rin silang interes sa mga lalaki.Para silang mga taong walang puso at walang emosyon.Pagkaalis ng grupo, bumalik si Karylle sa opisina.Binuksan niya ang hacker interface at, nang makita ang listahan, agad niyang pinindot ang "accept."—Sa opisina ni Lucio.Nang marinig ng cellphone niya ang kumpirmasyon ng order, agad na nagliwanag ang mga mata niya!"Tinanggap nila!!" sigaw niya.Nagulat si Andrea at napatingin kay Lucio. "Tinanggap nila? Gusto mong pabagsakin ang Sa
Matapos tapusin ang unang layer, agad na ipinadala ni Karylle ang isang sertipikasyon kay Lucio.Sa sobrang tuwa ni Lucio, agad siyang nagbayad para sa pangalawang layer gamit ang link na ibinigay ni Karylle.Matapos ang halos isang oras na paghihintay, natapos din ang pangalawang layer. Dahil sa sobrang saya, hindi na siya nagdalawang-isip na magbayad muli para sa pangatlong layer!Sa hapon pa lang, nakapagbigay na si Lucio ng kabuuang 500 milyon kay Karylle!Samantalang si Karylle naman ay relaks lang. Sa totoo lang, hindi niya kailangang magtagal sa pag-crack ng mga security layers, pero sinadya niyang patagalin ito. Una, para pahirapan si Lucio at pangalawa, para hindi niya maramdaman kung gaano kadali ang prosesong ito para kay Karylle.
Ngayon, wala pa ring alam si Adeliya. At kahit pa gusto niyang malaman ang totoo, hindi rin siya makakatiyak kung makikita niya ang sagot sa kumpanya.Lalong lumalalim ang gabi.Ngunit may ilang tao na hindi pa rin natutulog.Sa loob ng kanyang kwarto, kakaligo lang ni Harold. Bagama’t presko na ang pakiramdam niya, hindi pa rin naaalis ang inis niya kay Karylle. Tahimik ang ekspresyon ng mukha niya, pero halatang may galit pa rin sa loob.Tumunog ang cellphone niya. Isang numerong walang pangalan ang lumitaw sa screen.Gaya ni Karylle, hindi rin siya nagse-save ng mga contact. Pareho silang may photographic memory at kabisado ang mga numero ng taong mahalaga sa kanila. Kaya agad niyang nakilala kung sino ang tumatawag—si Bobbie.“Mr. Sanbuelgo,” ani Bobbie sa kabilang linya, “pinasilip ko na ang sitwasyon. Medyo malalim ang pinagtataguan ng mga taong ‘yon. Mahirap silang ma-trace ngayon.”Malamig ang tono ni Harold nang sumagot. “'Yan na ba ang sagot mo sa akin?”Napalunok si Bobbie.
Hindi maipaliwanag ni Lolita ang lahat sa ngayon, kaya’t malamig niyang sinabi sa tawag, “Hindi ko pa puwedeng sabihin sa’yo ngayon. Pero malalaman mo rin. Buhay pa si Karylle.”Maganda ang boses ni Lolita, malambing at banayad, pero may kasamang malamig na hangin sa tono nito—tila ba sapat para palamigin ang likod ng sinumang makarinig.Pero si Adeliya ay wala nang pakialam sa ganoong mga pakiramdam. Hindi na niya pinansin ang tono, dahil mas nangingibabaw ang inis at pagkabahala niya. Mahigpit niyang hinawakan ang cellphone at mariing sinabi, “Kailan pa siya mamamatay?!”Sandaling natahimik ang kausap, bago sumagot sa malamig ngunit walang pakialam na tinig, “Hindi na magtatagal. Hindi kita paghihintayin nang matagal.”At pagkatapos niyon, binaba na ang tawag.Nainis si Adeliya habang ibinababa ang telepono. Napakunot ang noo niya, halatang puno ng pangamba at pagkadismaya.“Bakit ba pakiramdam ko ay hindi talaga mapagkakatiwalaan ang taong ‘yon?” bulong niya sa sarili habang patulo
Nang mapansing gising na si Karylle, ngumiti si Nicole. "Ayan, alam kong gising ka na. Sakto talaga timing ko, oh! Come on, baby, inumin mo na 'tong sabaw. Pampalakas!"Tatayo sana si Karylle at inangat ang kumot niya, pero agad siyang pinigilan ni Nicole. "Ay, huwag! Hintayin mo ako, tutulungan kita! May sakit ka ngayon, dapat paalaga ka naman kahit minsan!"Tahimik lang si Karylle. Napakunot ang noo niya habang pinagmamasdan si Nicole.Ngunit bago pa man makalapit si Nicole, nauna nang bumangon si Karylle at umupo ng normal, parang walang nararamdamang sakit.Napatingin si Nicole, halatang hindi makapaniwala. "Ano 'to? Nagkunwari ka lang na masakit kanina para kaawaan kita? Akala ko pa naman hirap ka gumalaw!"Napatawa si Karylle. "Hindi ah."Napabuntong-hininga si Nicole, sabay iling. "Hay naku... ikaw talaga. Sobra kang matatag. Minsan, dapat nagpapakita ka rin ng kahinaan."Habang sinasabi ito ni Nicole, bumalik na si Harold sa unit. Nasa loob pa rin ng kwarto sina Karylle at Nic
Medyo lumamig ang ekspresyon ni Harold. "Hanggang kailan ka magmamatigas?" tanong niya, may halong inis sa tinig.Napatingin si Karylle sa kanya, halatang nabigla. "Anong problema mo?"Napakunot agad ang noo ni Harold. Sa totoo lang, ni hindi rin niya maintindihan kung ano bang problema niya.Walang nakitang mali si Karylle sa sinabi niya, kaya kalmado niyang tugon, "Kaya ko naman. Sige na, lumabas ka na."Tumayo na siya habang nagsasalita, at kahit may sugat ang balikat, maayos at mahinahon ang kilos niya. Kung hindi lang nakita ni Harold ang dugo sa dating maputing balikat ni Karylle, iisipin niyang hindi ito nasugatan.Kaya niyang kumain gamit ang isang kamay, at mukhang walang balak humingi ng tulong. Ramdam ni Harold na kung mananatili pa siya roon, baka hindi na siya umalis kaya tumalikod na siya, tahimik.Pero sa totoo lang, punong-puno siya ng inis at inip sa sarili.Sinundan siya ng tingin ni Karylle. Kahit hindi na siya nasorpresa sa pabago-bago ng ugali ni Harold, napansin
Karaniwan, kapag ang ibang babae ay nasugatan, umiiyak sila sa sakit o kaya’y nagpapaka-dramatiko. Pero si Karylle, hindi gano’n.Wala siyang reklamo. Para sa kanya, parang wala lang nangyari. Wala ring kahit katiting na pagdepende sa iba.Pagkatapos gamutin ang sugat niya, tumayo siyang mag-isa—parang hindi siya nasaktan.Napatingin ang doktor sa kanya na may gulat sa mukha. “Miss Granle, kayo na yata ang pinakamalakas na pasyente na nakita ko.”Ngumiti si Karylle. “Thank you.”“Walang anuman. Gawin n’yo lang po ang mga paalala: huwag basain ang sugat, palitan ang benda araw-araw, iwasan ang mga mabibigat na galaw, at huwag muna kumain ng maanghang. Dapat balanseng pagkain lang.”Tumango si Karylle. “Okay po.”Sabay-sabay silang lumabas ng clinic. Nang lalapit na sana si Harold para buhatin siya, agad nagsalita si Karylle. “Okay lang ako, kaya kong maglakad.”Napatingin si Harold sa suot niyang mataas na takong—halos sampung sentimetro. Hindi na siya nag-abala pang magsalita. Basta’t
Ang mga umatake kay Karylle, halatang wala nang ibang pakay kundi ang kunin ang buhay niya."Be careful!!" sigaw ni Harold, ang boses niya puno ng pag-aalala.Pero bago pa man siya makalapit, kumilos na si Karylle. Nang sumugod ang unang lalaki, mabilis siyang umiwas sa gilid, dalawang kamay na hinawakan ang braso ng lalaki, at mabilis na itinulak ito pababa habang itinaas niya ang kanyang tuhod, diretso sa maselang bahagi ng lalaki.Sa pagkakataong iyon, hindi na nag-atubili si Karylle. Maririnig ang matinis na sigaw ng lalaki habang bumaluktot ito sa sakit.Dahil dito, bahagyang napatigil ang ibang mga umatake; naramdaman nilang may kakaiba sa babaeng ito, kaya't naging mas maingat ang kilos nila.Hindi pa doon nagtapos — habang nakaluhod sa harap niya ang lalaki, mabilis na tinapakan ni Karylle ang kamay nitong may hawak ng patalim gamit ang matulis na takong ng sapatos niya. Dumiretso ang manipis na takong sa litid sa likod ng kamay ng lalaki, dahilan para manginig ito sa sakit ha
Tahimik lang na nakaupo si Karylle sa kanyang pwesto, walang kahit anong salita na binitiwan para kay Harold.Yung lalaking nasa passenger seat, si Mr. Gomez, hindi rin naman 'yung tipong pakialamero. May tamang distansya siya at alam niyang medyo komplikado ang relasyon nina Karylle at Harold, kaya hindi na rin siya nangahas makipag-usap pa kay Karylle.Habang nasa biyahe, kinuha na lang ni Karylle ang kanyang cellphone at nagsimulang mag-scroll. Kahit apat sila sa loob ng sasakyan, napakatahimik na parang wala ni isang tao.Hindi nagtagal, nakarating na sila sa site.Pagkababa nila, magalang na binalingan ni Mr. Gomez sina Harold at Karylle at sinabi, "Maganda talaga ang progreso ng project dito, pero medyo magulo rin sa lugar na 'to. Hindi ganun kapayapa. Kaya ingat p
"Hoy, sa ganitong oras, hindi pwedeng ikaw lang ang malungkot. Dapat sabay tayong nasasaktan para masabing tunay tayong magkaibigan," sabi ni Roy habang tumatawa, sabay tagay kay Harold.Pero si Harold, tila walang narinig. Tahimik lang itong umiinom at hindi umiimik.Hindi pa rin sumusuko si Roy. Nagpatuloy siya, "Sa tingin ko, tuluyan nang nawala si Karylle sa'yo."Sa marahang pagliwanag ng mga mata ni Harold, lalong naengganyo si Roy na asarin siya."Sa totoo lang," dugtong pa niya, "magkasama pa sila ni Alexander sa isang banquet. Doon mismo, humingi siya ng divorce sa'yo, sa harap ng lahat. Wala na, Harold. Binitiwan ka na niya, matagal na."Tahimik pa rin si Harold. Umikot ang alak sa kanyang baso bago niya ito tinungga ng tuluyan.Nakangiting itinaas ni Roy ang kanyang baso para mag-toast ulit. "Tapos, sunod-sunod niyang ginawa ang mga bagay na hindi ka na isinama. Hindi ka niya nilapitan, ni hindi ka niya hinanap. Kung hindi ka pa siguro ang lumapit, baka kusa na siyang mawala
Walang naka-pansin na halos hatinggabi na pala habang abala pa rin sina Karylle at Harold sa pagtatrabaho.Samantala, sa kabilang suite, malayo ang atmosphere—hindi man lang magkasundo sina Nicole at Roy.Pagbalik ni Nicole sa kwarto, mabigat ang ekspresyon ng kanyang mukha. Ramdam niya na may hindi magandang balak si Roy sa mga kilos nito.Lintek na lalaki ‘to, inis niyang bulong sa sarili. Araw-araw nalang naghahanap ng paraan para mapalapit sa akin, para lang makuha ang bagay na iyon. Hindi ko hahayaan! Akin ‘yon, at walang sinuman ang makakakuha nun!Punô ng galit ang dibdib niya habang pinagmamasdan si Roy na nakasimangot sa sofa. Hindi na napigilan ni Roy at bigla na lang sumigaw, "Ikaw talagang babae ka, hindi mo man lang ako tinawag nung kumain ka? Hindi mo ba alam na hinihintay kita?!"Napailing si Nicole, ubos na ang pasensya niya sa mga pinagsasabi ni Roy."Excuse me?!" sigaw niya pabalik. "Sinabi ko bang kailangan mo akong hintayin?! Kailan pa naging normal na magkasalo ta