Chapter 5: Ang Muling Pagbukas ng Puso

   Ang malamig na hangin ng umaga ay sumalubong kay Allie nang lumabas siya ng kanyang apartment. Bitbit ang isang maliit na bag, naglakad siya patungo sa café kung saan siya at si Blake nagkasundong magkikita.

Sa kanyang bawat hakbang, hindi maiwasang bumalik sa kanyang isipan ang mga nakaraang linggo. Ang presensya ni Blake ay naging parang liwanag na gumagabay sa kanya sa kabila ng madilim na bahagi ng kanyang buhay.

Ngunit sa kabila ng lahat, nananatili pa rin ang kanyang mga takot.

“Handa na ba talaga ako?” tanong niya sa sarili habang pumapasok sa café.

Pagpasok niya, agad niyang nakita si Blake na nakaupo sa sulok. Nakasuot ito ng simpleng dark blue na sweater at black jeans, ngunit sa bawat simpleng kilos nito, mayroong isang bagay na tila humihila kay Allie palapit.

“Allie,” bati ni Blake, sabay tayo upang salubungin siya.

“Sorry kung late ako,” sabi niya habang naupo.

“Hindi ka naman late,” sagot ni Blake, ngumiti. “I just got here.”

Nag-order sila ng kape, at habang naghihintay, nagsimula silang mag-usap tungkol sa mga simpleng bagay—trabaho, mga plano sa weekend, at iba pa. Ngunit sa ilalim ng kanilang mga kaswal na pag-uusap, naramdaman ni Allie na tila may gustong sabihin si Blake.

“Allie,” simula nito, “I’ve been meaning to ask you something.”

Tumingin si Allie sa kanya, naghihintay.

“Do you think you’ll ever give someone a chance again? To get close to you?” tanong ni Blake, seryoso ang tono.

Nagulat si Allie sa tanong, ngunit hindi niya maiwasang mapaisip.

“Honestly, Blake, I don’t know. Takot pa rin akong masaktan. It’s not easy to trust again after everything that happened.”

Tumango si Blake, halatang naiintindihan ang nararamdaman niya. “That’s fair. Pero sana alam mo na hindi lahat ng tao ay pareho. Sometimes, you just have to take the risk.”

Habang naglalakad sila palabas ng café, dinala ni Blake si Allie sa isang parkeng malapit. Sa kanilang pag-upo sa isang bench, ramdam ni Allie ang katahimikan ng paligid—isang bagay na noon pa niya hinahanap.

“May kwento ako,” sabi ni Blake bigla.

Tumingin si Allie sa kanya, interesado.

“Noong bata pa ako,” simula ni Blake, “may nangyari sa pamilya namin na sobrang nakaapekto sa akin. My dad... he left us. And for the longest time, galit ako sa kanya. I thought I’d never forgive him.”

“Paano mo nagawa?” tanong ni Allie, ramdam ang bigat ng kwento ni Blake.

“Hindi madali,” sagot nito.

“Pero na-realize ko na ang galit ay parang tanikala. Kapag hinayaan mong manatili, ikaw ang nakakulong, hindi siya. Kaya kahit mahirap, natutunan kong bitawan ang galit. It’s freeing, Allie.”

Napaisip si Allie sa sinabi ni Blake. Parang siya rin, nakakulong sa mga alaala ng kanyang nakaraan. Ngunit kaya ba niyang gawin ang ginawa ni Blake?

Sa paglipas ng mga araw, mas naging madalas ang pag-uusap nila ni Blake. Hindi man laging seryoso ang kanilang mga usapan, palaging may lalim ang bawat pagkakataong magkasama sila. Sa tuwing magkasama sila, pakiramdam ni Allie ay unti-unti siyang nakakabangon mula sa pagkakalugmok.

Ngunit hindi lahat ay madali. Isang gabi, habang tahimik siyang nanonood ng pelikula sa kanyang sala, tumunog ang kanyang cellphone. Isang hindi inaasahang pangalan ang lumitaw sa screen—si Jimpson.

Natigilan siya. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang tinititigan ang pangalan. Sa wakas, pinindot niya ang “decline.” Ngunit ang simpleng tawag na iyon ay sapat na upang guluhin ang kanyang isipan.

Bakit siya tumatawag? Ano ang gusto niya?

Kinabukasan, nagpasya si Allie na ibahagi ito kay Blake.

“Tumawag siya kagabi,” sabi niya habang nagkakape sila.

“Si Jimpson?” tanong ni Blake, halatang nag-aalala.

Tumango si Allie. “Hindi ko alam kung bakit. Hindi ko sinagot.”

“Well, you don’t have to if you’re not ready,” sabi ni Blake.

“Pero kung gusto mong harapin, nandito ako para suportahan ka.”

Ramdam ni Allie ang sinseridad sa boses ni Blake. Sa sandaling iyon, naramdaman niyang hindi na siya nag-iisa.

Makalipas ang ilang araw, muling tumawag si Jimpson. Sa pagkakataong ito, nagpasya si Allie na sagutin ang tawag.

“Allie,” simula ni Jimpson, halatang kinakabahan.

“Anong kailangan mo?” tanong ni Allie, malamig ang tono.

“Gusto lang kitang makita. May mga bagay akong gustong linawin,” sabi ni Jimpson.

Nag-isip si Allie. Alam niyang hindi magiging madali, ngunit naisip niyang baka ito na ang pagkakataon upang tuluyang isara ang kabanata ng kanyang nakaraan.

Nagkita sila sa isang neutral na lugar—isang tahimik na café sa gilid ng bayan. Nang makita niya si Jimpson, hindi niya maiwasang maramdaman ang sakit at galit na matagal niyang tinago. Ngunit sa kabila ng lahat, nanatili siyang kalmado.

“Allie,” simula ni Jimpson, “I’m sorry. Alam kong wala akong karapatang humingi ng tawad, pero gusto kong malaman mo na nagsisisi ako.”

Hindi agad nakasagot si Allie. Ramdam niya ang bigat ng bawat salita ni Jimpson, ngunit hindi niya alam kung sapat na iyon upang mapatawad siya.

“Jimpson,” sagot niya sa wakas, “hindi ko alam kung kaya kitang patawarin. Pero alam kong kailangan kong bitawan ang galit, hindi para sa’yo, kundi para sa akin.”

Tumango si Jimpson, halatang naiintindihan ang ibig niyang sabihin.

“Salamat, Allie. At sana, balang araw, makita mo ulit ang sarili mong maging masaya.”

Pag-uwi ni Allie, naramdaman niya ang kakaibang gaan sa kanyang dibdib. Bagamat hindi pa lubos ang kanyang pagpapatawad, alam niyang nasa tamang landas na siya.

Sa mga sumunod na araw, mas naging malinaw kay Allie ang mga bagay. Unti-unti, natutunan niyang tanggapin ang kanyang nakaraan at buksan ang kanyang puso sa posibilidad ng pagmamahal muli.