Kabanata 0003

Nang araw din na iyon ay masayang umuwi si Raquel kasama ng katulong at personal driver niya. Nagtataka ang mga kasama niya sa ikinikilos ni Raquel subalit hindi sila nagtanong at wala pang nakakaalam sa pagdadalang tao ni Raquel maliban sa doctor. 

Hindi na makapaghintay si Raquel na sabihin iyon kay Nicholas dahil alam niyang magbabago lahat kapag nalaman ng asawa na buntis siya sa kanilang anak.

Pagkarating sa bahay ay kaagad siyang nagpahanda ng hapunan ni Nicholas. Alam niyang uuwi pa rin ang asawa kahit galit ito sa kaniya. Sa gabi din na iyon ay sasabihin niya ang tungkol sa kaniyang tiyan.

“Senyorita, ano pa po kaya ang kulang rito?” napalingon siya sa gawi ni Bea nang marinig niya ito. Tinitigan niya muna ang mga nakahandang pagkain sa hapag at napansin niya kung ano ang kulang.

“'Yong wine na paborito niya. Pakilagay na rin.” Nakangiting sabi ni Raquel kaya dali-daling kumuha si Bea at inilagay roon. Naghanda na rin si Raquel sa pagdating ng asawa at ilang oras pa ang kaniyang hinintay bago pa tuluyang nakarating ito.

Sinalubong niya ito sa pinto suot ang matatamis niyang ngiti subalit saglit lang iyon dahil pagbukas ng pinto ay bumungad sa kaniya ang kaibigan na si Isabella habang na sa tabi naman niya si Nicholas. Sa kanilang likuran ay nakabuntot ang mga tauhan ni Nicholas. Nagtatakang nagpalipat-lipat ang tingin ni Raquel kay Isabella at Nicholas.

“Anong ginagawa ng babaeng ito rito, Nicholas?” takang tanong niya sa asawa subalit tinitigan lang siya nito.

“Hindi na lang ako basta-bastang babae lang, Raquel. Simula sa araw na ito ay dito na rin ako titira at wala ka ng magagawa pa.” Nakataas pa ang noo ni Isabella habang sinasabi iyon sa kaniya. Napailing naman si Raquel na tila ba hindi makapaniwala sa sinasabi ng taksil niyang kaibigan.

“Hindi mangyayari 'yan, Isabella. Huwag mo na isiksik pa ang sarili mo at—”

“She's staying here. This is my house and this is my decision. You can't do anything about it.”

Pakiramdam ni Raquel ay binuhusan siya ng isang baldeng malamig na tubig dahil sa sinabi ng asawa. Hindi siya makapaniwala na ibabahay ni Nicholas ang kabit niya.

“Hindi mo pwedeng gawin ito, Nicholas. Kasal tayo at hindi ka pwedeng mag-uwi ng kabit mo. Respetuhin mo naman ang kasal natin.” 

Maiiyak na si Raquel pero pinigilan niya lang ang sarili dahil makakasama iyon sa pagdadalang tao niya. Ipinaghanda ni Raquel ang asawa para na rin sorpresahin ito sa kaniyang pagbubuntis pero tila siya pa ang nasorpresa sa pag-uwi niya ng kabit. 

“Well, nakakalimutan mo na yata na nakatira ka sa bahay ni Nicholas. Asawa ka lang niya at wala kang magagawa sa naging desisyon niya. Wala kang magagawa kung hindi tiisin ang pagmumukha ko.” Nakangising tugon ni Isabella.

Gusto na ni Raquel manugod pero pinipigilan niya ang sarili. Sa huling pagkakataon ay tinitigan niya ang asawa pero wala itong pakialam. Kaagad siyang humarap sa ibang direksyon upang itago ang luhang tumulo sa kaniyang mga mata. Naramdaman naman ni Raquel ang pag-alis ng mga ito kaya napaiyak na lamang siya.

Hindi niya lubos maisip na magagawa ni Nicholas ito sa kaniya. Handa na sana siyang sabihin sa asawa ang pagbubuntis niya pero nagbago na ang kaniyang isipan. Para sa kaniya ay wala nang dahilan pa para nalaman ni Nicholas ang tungkol dito.

“Senyorita, paano na po itong mga pagkaing inihanda natin?” tanong ni Bea sa kaniya at huminga siya nang malalim bago ito sagutin.

“Ikaw na ang bahala. Pakainin mo lahat ng mga kasambahay. Wala ng kakain diyan.” 

Tumango na lang si Bea habang siya ay naglakad na paalis papunta sa kwarto nila ni Nicholas. Halos lumuwa ang kaniyang mata nang makita ang mga gamit niya sa labas ng kwarto nila ni Nicholas pagkarating niya roon. Dali-dali siyang pumasok sa loob at nakita ang mga ginawa ni Isabella.

“What are you doing?” tanong niya kaya nag-angat ng ulo ang babae.

“Nililigpit ko lang ang mga kalat mo. Ang sabi sa akin ni Nicholas ay hindi na siya tatabi sa 'yo. Ako na ang tatabi sa kaniya kaya pakikuha lahat ng mga basura mo.”

Napakuyom ang mga kamao ni Raquel dahil sa sinabi ni Isabella kaya hindi na siya nakapagtimpi pa at sinampal niya ang dating kaibigan.

“Nagsisisi akong naging kaibigan pa kita. Isa kang ahas at ngayon ang kapal na ng mukha mo? Ako pa rin ang asawa niya kaya wala kang karapatang paalisin ako rito!” sigaw niya pero ngumisi lang si Isabella na tila ba hindi natatakot sa ginawa niya.

“Kasalanan mo iyon dahil tatanga-tanga ka. Pero hindi naman ako magtataka dahil tanga ka talaga. Ayaw nga ni Nicholas sa 'yo pero pinagpipilitan mo pa rin ang sarili mo. Kung ako sa 'yo ay sumuko ka na. Hindi ka mamahalin ni Nicholas at malabong mangyari iyon.”

“Wala akong pakialam dahil darating ang araw matutunan niya rin akong mahalin at kung sa tingin mo ay kaya mo akong palitan bilang asawa niya hindi mangyayari iyon. Kasal kami at sa mata ng batas ako ang asawa niya.”

Pagkatapos sabihin iyon ni Raquel ay lumabas na siya ng kwarto at hindi na hinintay pang makapagsalita si Isabella. Masama ang loob niya dahil hinayaan lang ni Nicholas ang babaeng iyon na pakialaman ang mga gamit niya pero dahil ayaw niya ng gulo ay siya na lang ang lalayo.

Inilipat ni Raquel ang mga gamit niya sa kabilang kwarto at kaagad na nagpahinga. 

Humiga siya sa kama at hindi namalayang tumulo na naman ang mga luha sa kaniyang mata. Maraming nangyari sa araw na ito kaya kailangan niya ng mahabang pahinga dahil bukas alam niya na marami na naman ang mangyayari lalo na at na sa puder na nila si Isabella,.ang kabit ng asawa niya.

Hanggang ngayon hindi pa rin alam ni Raquel kung saan siya nagkulang para tratuhin siya ni Nicholas nang ganito. Minahal niya naman ito, inalagaan, at pinagsilbihan pero bakit kailangan pang umabot sa ganito. 

Napahimas siya sa kaniyang tiyan at kasabay no'n ang muling paglandas ng mga luha sa kaniyang mata.

“Pinapangako ko sa 'yo, anak, na hangga't kaya ko ay hindi ko susukuan ang ama mo. Tulungan mo akong palambutin ang puso niya para matanggap niya tayong dalawa. Mahal na mahal ko ang ama mo sa kabila ng lahat na ginawa niya sa akin. Hindi magbabago iyon.” Umiiyak na sabi ni Raquel habang dahan-dahang nawawalan na ng pag-asa.