Chapter 2- Ania

I was busy doing with my work when I saw Axcl. Nakasandal siya sa dingding habang nakatingin sa akin.

Gusto ko siyang balewalain pero hindi pwede. Magtataka ang mga tao sa paligid.

Wala silang alam sa nangyari sa amin. Wala kahit ang pamilya ko.

"Coffee?" aya niya. Gusto kong tumanggi ngunit ayaw kong mahalata niya na may naaalala na ako.

"S-Sige," sabi ko na hindi pa rin makatingin sa kaniya.

"Are you writing a novel?" humigpit ang hawak ko sa mouse. He knew me. He knew me too well.

"Y-Yes,"

"I see. I guess totoo nga ang sinasabi nila na mahirap kalimutan kapag hobby mo."

Tumingin ako sa kaniya at nakita ang mariin nitong titig sa akin.

"Balita ko na coma ka raw," nakagat ko ang pang ibabang labi ko at tumango.

"Saan mo narinig?" tanong ko. Inilihim ng pamilya ko ang aksidente na nangyari sa akin. Only few people knows the truth.

"Fatima," aniya at humigop sa kape niya.

"You look familiar," aniya kaya napatingin ako sa kaniya.

"Ania." Halos kapusin ako ng hininga nang marinig ang sinabi niya. Ania. Ania ang lagi kong naririnig sa kaniya noon pa man.

Ania. Ania na siyang pangalan ko na siya lang ang tanging tumatawag.

Gusto kong umiyak. Gusto gusto kong umiyak. Bumalik lahat. Bumalik pati na ang sakit na nararamdaman ko ngayon.

Pero magtataka siya kung bakit ako umiiyak. Pinigilan ko ang luha ko. This is not happening. Ayaw ko.

"S-Stop calling me that."

He smirk at tila ay naaaliw sa reaction ko ngayon.

"Why? It's your name. Andania."

Bakit ganoon? Bakit iba ang tonog ng pangalan ko sa mga labi niya? Bakit ganito? Bakit kahit alam kong mali tumitibok pa rin ng ganito kalakas ang puso ko?

Tanda ko noong una naming pagkikita sa bahay na ito, para siyang nakakita ng multo ng makita ako.

Galit ang kasunod no'n. Ramdam ko ang galit sa mga mata niya na halos ayaw ko ng tumingin sa kaniya.

Wala siyang sinasabi ngunit ramdam kong may malaki siyang galit sa 'kin.

No'ng una hindi ko alam bakit pero ngayon ay alam ko na.

Ngunit hindi ko maintindihan bakit siya pa ang may ganang magalit. Hindi ba niya alam na na aksidente ako? Mga tanong na naglalaro sa isipan ko noon.

May bagay pa na hindi ko matandaan. Mga bagay patungkol sa mga panahon bago nangyari ang aksidente.

Bakit at anong dahilan kung bakit naaksidente ako.

"Mas s-sanay ako sa Anda." Sabi ko.

"Balita ko may amnesia ka raw,"

Pinagkunutan ko siya ng noo. "Bakit ba ang dami mong tanong?" naiinis na sabi ko.

Itinaas niya ang kamay niya na tila ba sumusuko. "I mean no harm in asking. I'm just curious. After all, magkapamilya na tayo." Aniya.

Sinamaan ko siya ng tingin. Hindi ko alam anong dahilan at iniwan niya ako. Dapat ako ang may ganang magalit sa kaniya. Pero saan pa ang galit ko?

Kakalimutan ko na iyon. Wala ng saysay pa. Hindi bale ng alam niya na wala akong maalala para wala ng gulo pa.

But I know myself. Nakahinga ako ng malaman niya na may amnesia ako para malaman niya na hindi ko siya iniwan. And I'm so pathetic in that part. 

"Excuse me," kinuha ko ang notepad ko at tumayo ako. Pero para akong na kuryente ng  bigla niya akong hawakan sa kamay.

Napa atras ako bigla kaya mas humigpit ang hawak niya sa akin para hindi ako matumba.

Nagkatitigan kami sandali. Ayaw kong mag assume pero iyong mata niya ay puno ng emosyon. Tila nangungulila sa isang bagay na ayaw kong maalala ko.

"Ania," kahit iyong tinig niya ay puno ng lungkot. Kinuha ko ang kamay ko sa kaniya at tumalikod na.

Dumiretso ako sa kwarto at doon nagkulong at hinayaan ang luha kong umiyak.

"Ania, baby, wait for me. Aalis ako at magkikita tayo." Ang mga luha sa mata ko ay mas lalong naluha nang maalala ko ang sinabi niya.

Hinintay kita Axcl. Hindi ko alam anong nangyari at ako ang hindi mo hinintay.

Ang unfair mo. Ang unfair unfair ng mundo. Bakit pa ako pinaalala sa isang bagay na hindi na pwede?

Nakatulugan ko na lahat ng sakit. Hapon na nang magising ako. Wala pa si Bil. Nang bumaba ako, nakita ko si mama nanonood ng TV.

Dumiretso ako sa labas dahil balak kong bumili sa convenience store. Umaambon ngayon.

"Hindi ka makakauwi? Ilang araw ka diyan? Alright. Sige. Yeah. Bye." Rinig kong sabi ni Axcl sa kausap niya na obviously ay si Fatima.

Isang guro si Fatima at marahil ay hindi ito makakauwi.

Ayaw ko ng pansinin siya pero malabo yata dahil lumingon na siya sa gawi ko.

"Ania," 

Pilit kong pinorma ang ngiti sa labi ko. Wala yata siyang plano na sundin ako sa sinabi kong huwag ako tawaging Ania. 

"Saan punta mo?" 

"Convenience store," 

"Hatid na kita. May bibilhin rin ako e." Sabi niya sa akin na agad kong tinaggihan. 

"Huwag na A-Axcl," nakita ko ang gulat sa mga mata niya ng tawagin ko ang pangalan niya. 

Ngayon ko lang naalala. Hindi ko pa pala siya natatawag sa pangalan niya mula ng magkita kami.

Nakita kong pumungay ang mga mata niya. Nag-iwas ako ng tingin. I'm delusional. I should stop thinking this way. 

He's not looking at you the same way kung paano ka niya tignan noon. What are you seeing now, it's just an illusion. Kastigo ko sa sarili. 

"Baby," agad akong naglakad paalis. Mahina ang pagkakasabi niya no'n kaya nag patay malisya ako na hindi ko marinig. 

Stop it Axcl. Please stop. Ayaw ko nito. This is so wrong. 

"Hey," hinabol niya ako at ng maabutan, marahan niyang hinawakan ang kamay ko. 

"Huwag mo 'kong hawakan. You're not my husband." 

There, I said it. Nakita ko ang gulat sa mukha niya. Laglag ang panga at tila ba hindi inaasahan ang sinabi kong ganoon sa kaniya. 

I took the chance para makawala sa kaniya. Naglakad ako habang sinusubukang pakalmahin ang sarili ko. 

Heto na naman kasi ang luha sa mga mata ko. Day by day, it's getting worse. 

Ayos ako no'ng hindi niya ako pinapansin. Pero pakiramdam ko, mula ng malaman niya ang tungkol sa aksidente, nagbago siya. 

Kinakausap na niya ako at pinapansin. Pero alam kong noon pa man, bagong salta ko palang, alam kong tinitititigan niya ako ng mariin na kahit nahuhuli ko siya ay hindi man lang siya nag-iiwas tingin. 

But aminin ko man o sa hindi, that baby from him, halos gusto ko ng lumuhod kanina at yakapin nalang siya cause God knows how much I longed for him and it's so wrong because he's now off limits.