Kabanata 3 - Ang Reyna

* Point of View ni Blair *

---

"PRYCE WINSLEY ACADEMY." Binasa ko pangalan ng eskwelahang pinagenrollan ni Marge sa akin nang makababa ako sa aking motor at tinanggal ko helmet ko.

Mukha namang maganda ang lugar na ito. At sana lang mabubuti ang mga estudyante rito, 'di tulad doon sa dati kong paaralan.

'Act like a human and be a human.' Ito lang ang dapat na lagi kong isaisip. Wala namang makakaalam na isa akong bampira kung hindi ko ibubutyag eh. Isa lang din ang sisisihin ko kung may ibang makakaalam- si Marge, wala ng iba.

"Isa na naman itong boring na school year sa buhay ng mga estudyante." Bulong ko habang naglalakad sa hallway kung saan may napakaraming maiingay na mga taong estudyante. Karamihan sa kanila ay sinusundan ako ng tingin, habang ang iba ay nagbubulong-bulungan kasama ang kanilang mga kaibigan. Well, sanay naman akong madalas titigan ng mga tao roon sa Transylvania, pero dahil yun sa takot sila sa akin, kaya hanggang tingin lang sila. Walang lumalapit o may gustong kumausap man lang. Ngunit ang mga estudyante rito ay nakatingin sa akin na para ba akong chocolate cake sa plato nila. Hindi ba nila alam na nakakatunaw ang pagtitig ng maigi?

Hindi ko nalang sila pinansin, at naglakad ako papunta sa locker area para ilagay ang aking helmet at kumuha ng mga bagay na kailangan ko sa klase.

Kinuha ko ang schedule paper sa aking notebook at nakitang English ang first subject ko. Fudge it, this going to be as tedious as hell. Minsan hindi ko alam kung bakit ko ba kailangang mag-aral. Ayon sa karamihan, para daw may maganda kang kinabukasan at magandang trabaho. Well, hindi ko pa nga alam kung ano ang gusto kong gawin sa buong buhay ko. Damn, I'm sure that's gotta be just hundreds or thousands of years. Ang hirap isipin, kaya hindi ko na lang muna iisipin. Hahayaan ko na lang na ang destiny na ang magpasya.

Tiningnan ko ang oras sa wristwatch ko, at mayroon nalang akong ten minutes para hanapin ang aking classroom. Sa schedule paper, ang nakalagay ay Room C-04. At saang banda ng mundo naman ito matatagpuan?

Para simulan ang aking room-hunting, naglakad ako habang tinitingnan ang mga label sa pinto ng mga room. At may nakita akong may tatak na A-01, so umakyat ako papuntang second floor. B-09 ang unang classroom na nakita ko.

Naman oh, ilang classroom ba meron ang building na ito? At sana naman nasa gusali na ito ang hinahanap ko. Pitong minuto nalang. 'Wag nila ako subukan, kundi mapipilitan akong gamitin ang aking mga supernatural abilities. Isang segundo lang andun na ako. Pero... Dapat bilang isang tao, kailangan kong maranasan ito. I think this is the fun part. Yung hindi ko magagamit ang mga kapangyarihan ko, kahit gaano ko ka-kailangan ang mga ito. Tiis-tiis lang muna.

Nagpatuloy ako sa paglalakad sa hallway, and as usual, nakatingin na naman ang mata ng mga nilalang rito sa akin. Alam ko na bago lang ako rito, so please lang naman sana, huwag masyado malagkit ang tingin. Don't they know that it's kind of rude? Para naman itong mga 'to hindi alam ang basic human courtesy or just minding their own business.

---

Sa aking paglalakad, narating ko ang third floor, at parang nandito na yata ang hinahanap ko. Ang unang classroom na nakita ko ay may label na C-01.

“Hey, Miss! Are you new at this academy?” Itinanong sa akin ng isang lalaki sa likuran ko, at hindi na ako tumingin pa sa kanya, pero sumagot ako, "Yeah."

At nagpatuloy ako sa paglalakad patungo sa ikaapat na classroom. Sigurado ako na iyon na ang aking hinahanap.

"What's your first class?" Tanong ulit nung lalaki habang naglalakad sya ng mabilis para makasabay sa akin.

"English." Maikli kong sagot sabay tingin sa schedule paper na hawak ko at sa label ng classroom. Heto na nga hinahanap ko. Natagpuan ko rin.

“Oh, so you will be in my class. I'm Mr. Bernard Colton, by the way.” Sabi nung lalaki at tumigil din siya sa harap ng classroom na hinahanap ko. So... Siya ang English teacher? Mukha na siyang forty years old at medyo kalbo.

"Okay, that's so cool. My name's Blair." Sagot ko habang papasok na sa silid-aralan, pero nagsalita ulit sya, "Next time, I should be the last one to arrive in the classroom, Ms. Blair. But don't worry, you're just new here, so, I will let this pass.”

At binuksan n'ya ang pintuan at pinauna n'ya ako sa pagpasok. Ewan ko ba kung anong ibig niyang sabihin. Unang araw pa lang naman ng klase ah, at saka unang araw ko lang din sa academy na ito. Pero at least alam niyang mag consider at pinagbuksan pa ako ng pinto, so I guess hindi naman rude yung approach n'ya. At bilang nakababata, dapat akong magbigay respeto sa mga nakatatanda.

Eksaktong tumunog ang bell nang nakapasok kami sa silid, at heto ako, nakatayo sa harapan ng mga kaklase ko. Mga mahigit-kumulang bente yata kami rito. Sabi ni Marge sa akin na first section raw 'to sa strand namin. So meaning... Mga matatalino ang mga taong nandito. Ba't nga ba ako nandito? Oh, akala siguro ni Marge na matalino ako. Hehe. Hindi n'ya lang alam. Takot sa'kin mga teacher ko noon kaya malaki mga grado ko. Pang-valedictorian. Mabait naman ako sa loob ng classroom, pero sa labas... 'Wag nalang nating pagusapan.

Tumingin-tingin ako sa paligid para maghanap ng bakanteng upuan, ngunit bago pa ako makahanap, nagsalita si Mr. Colton, "Well, there will be no more seat for you, Ms. Blair, but if--” hindi s'ya nakatapos nang may nagsalita sa bandang likod.

"She can sit here, Mr. Colton." Sabi ng babae na may wavy blonde ang buhok habang hindi man lang n'ya tinignan ang teacher o ako.

“Well, Ms. Blair, you can sit beside Ms. Winsley.” Sabi ng teacher sa akin at itinuro n'ya ang bakanteng upuan sa likuran.

"Okay." Tugon ko at naglakad na papunta sa likod habang ang mga kaklase ko ay nakatingin sa akin na para bang takot o nagaalala sila o curious lang na makita ang mukha ko, habang ang iba naman ay nakangiti sa akin.

Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa nakarating ako sa area na kung saan ko igugugol ang buong taong kaboringan sa paaralan na ito.

Then, I cleared my throat to say something nice to my seatmate-to-be. Iaapply ko ang aking natutunan kung paano makisalamuha ng tama at maging friendly sa mga tao. That is one of my goal here. Make friends. Kasi naman, wala talaga akong kaibigan doon sa lugar namin. Takot talaga silang lahat sa akin ma-tao man o supernatural. Hindi naman ako nangangagat, like, literal.

Nang sa wakas tumingin sa akin ang babae mula sa pagsusulat sa kanyang notebook, nanlaki mga mata ko dahil sa panic at hindi ako makapaniwala sa nakikita ko. Sa dami ba naman ng tao at sa lawak ng mundo, bakit at bakit ba na ang bruhildang may blue na mata ang magiging seatmate ko? Bakit? Naku, po! Yari na ang buhay tao ko neto.

At nakita ko rin sa reaksyon n'ya na nagulat din s'ya, at parang mas nagulat pa siya kaysa sa akin.

Nagpatuloy ako na maglakad para umupo na lang sa tabi n'ya, at nagsalita s'ya na para bang hindi makapaniwala pero medyo kalmado, "Ano ang ginagawa mo dito sa academy ko?"

"Academy mo? Hmm... Sounds fun." Sagot ko at ngumiti ng napakasweet, at umupo na sa upuan ko.

Nagsimula na ang teacher na magpakilala sa sarili n'ya, at nakangiti uli ako nang maisip ko ang kasalukuyang sitwasyon ko.

Ang swerte ko yata, pagkat alam ko na hindi ako mabobored sa buong school year na ito. Tingnan mo nga naman ang tadhana.

Pagkatapos magpakilala ni Mr. Colton ay nag-instruct siya sa amin, "I want you all to introduce yourselves so that we will know each other. Some of you might have been classmates last school year, but we have new students. We will, of course, start at the back.”

At lahat sila ay nabaling ang tingin sa likod kung saan ako nakaupo. Nandito kaming dalawa sa pinakahuling row, ngunit nasa ikalawa sa tatlong column. Mula rito, makikita mo talaga ang halos lahat ng kilos estudyante, pero naririnig naman kung ano ang sinasabi ng guro sa may harapan. Napakatahimik rin ng mga estudyante, at ito ay talagang ibang-iba kumpara sa dati kong paaralan.

Agad na tumayo ang may kagandahan kong katabi at nagpakilala, “My name is Pryce Winsley. And, for those who do not know me yet, better know your places or you will know where you should be placed. There is a handbook that says everything you need to know as a student here in my academy."

Iyon lang ang sinabi niya at napalunok ako nung tiningnan niya ako gamit ang kanyang malamig na medyo authoritative na tingin. So, meaning... Siya ang may-ari ng paaralan na ito. Pangalan talaga, eh noh? Ang yaman naman. May bookstore na, may bonggang school pa. Ano nga ulit ginawa ko sa babaeng ito? Para yatang ramdam na ramdam ko na ang kapahamakang darating pa sa buhay ko rito. Sana lang ay nakalimutan na n'ya yun. Pero imposible yata. Magkatabi pa kami. Ewan ko lang kung swerte ba iyong maituturing o kamalasan?

“You're next, Ms. Blair,” Sabi ni Mr. Colton nang nakaupo na ang katabi ko, at tumayo ako dahil ang spotlight ay na sa akin na.

“Alright, my name's Blair, Blair Kendall. Just call me Blair, because I don't want to sound like the science teacher.” Yun lang ang sinabi ko, sapagkat wala na akong iba pang masasabi tungkol sa sarili ko. Hindi ko naman pwedeng sabihin na isa akong bampira. Mababaliw siguro sila sa takot o iisipin nilang ako ay baliw. Tingin ko, yung huli. Kaya umupo ulit ako sabay lingon sa katabi ko.

Hindi n'ya ako pinansin, sa halip ay may iniabot siyang maliit na piraso ng papel. Ooh, ano kaya ang nakasulat dito?

Binasa ko ang nakasulat sa papel, at isang ngiti ang gumuhit sa aking mukha. 'What a small world we have, Freak. Remember me?'

Oh, so gusto n'ya makipag usap sa akin gamit ang written comms. Then, I'll give it to her.

'Well, yeah! So, you did miss me, huh?' Sinulat ko ang sagot ko na nakangiti ng malawak at palihim itong ibinigay sa kanya, ngunit tinawag ni Mr. Colton ang atensyon ko, at lahat ng ulo ay umikot para tignan ako. “Ms. Blair, is there something funny?”

"Umm... Nothing, sir." Sagot ko, at pagtingin ko sa mesa, may isang papel na naman doon mula sa bruha.

'Never in your freaking dreams!' ang nakasulat dito, at pinulot ko ang papel habang nakangiti ng maliit.

Nagdesisyon ako na huwag na siyang replyan. Ang tanging gagawin ko lang ay i-ignore ang mala-dyosa sa gandang nilalang na katabi ko para malayo ako sa anumang gulo. Damn it! Pagmamay-ari niya ang lugar na ito, at sigurado na na siya ang Reyna dito. Pero hindi ako takot o nagaalala sa kapakanan ko, sapagkat kung susunod lang ako sa mga policy dito, hindi ko kailangang mamroblema. Sana nga lang ay maka survive ako.

Lumipas ang mga minuto, at itinuon ko na lang ang atensyon ko sa pakikinig sa mga kaklase ko na nagpapakilala ng kanilang mga sarili. Ang tagal pa yata ng lunch break.