Chapter 2

I faced my head down right away. Kung kanina pisngi lang namumula saakin ngayon buong mukha ko na. Ano ba naman kamalasan ito?! Sa dami-rami na pwede kong makausap at masabihan ng kalokohan ko bakit sa boss ko pa?! Boss ko parin ba siya? Malamang, papaalisin na niya ako agad dito sa kompanya niya! Ang tanga mo, Iris!

Sumilip ako ng bahagya, his eyes still on me so I looked down. Hiyang-hiya ako sa ginawa ko. Hindi ko naman din kasi alam. Akala ko lang  may nakasabay akong gwapo sa elevator na makakatrabaho ko. Bakit ba hindi ko naisip iyon? Damn this hangover kasi!

Hindi ko mabasa iyong ekspresyon sa mukha niya. Was he having second thought? No! I would do anything for him to forgive me. I desperately need this job. Kailangan ko ng pera para sa pamilya ko. Madi-disappoint nanaman ang pamilya ko saakin tapos pagtinanong kung bakit, ano sasabihin ko? I told my boss every lies I said in my interview?!

"I've received a news that someone here lied on their interview."

His voice was real serious. Wala na iyong pagka-friendly na pag-uusap namin kanina. Lord, why niyo naman hinayaan ito saakin? Kung pwede lang maglaho ngayon oras, ginawa ko na. Gusto ko nalang magpalamon sa lupa at maging kamote. Lilipat sana ako sa likod para mawala saakin ang atensyon niya pero wala akong lakas na loob igalaw ang mga paa ko.

I could hear everyone murmuring from one another. I know I can do this. I can survive this. Just go with the flow or beg if there's no option left. I thought to myself.

I sat still, trying to pay attention and act as if I didn't know who it was.

"We've to re-run the interview result and will do a strict background check once we sort it out," Zach announced.

My heart skipped a beat. The blood in my ear was trumping so bad it's like everyone was slowly being muted and all I could hear was his voice.

"You are here with one reason; We are entrusting our company to you. Each of you are part of it, so I expect everyone's honesty. Integrity is a must all the time," he said then raised his brow to my direction.

I nodded silently, smiling awkwardly.

"I don't want the opportunities we granted turn into waste because this company invest on their people as well. I encourage you to think outside of the box, exceed my expectation and do hard work as it pays off."

"Sir?" tanong ng isa sa likuran ko.

Tumingin muna si Romeo at iyong isang babae kay Zach. Tumango naman ito pero seryoso parin ang mukha.

"If you don't mind, paano namin malalaman kung pasado parin kami?"

"My assistant, Mira, will check throughly your informations. You have to wait for the call again for the the second result. That's it. Have a good day, everyone."

I unconciously clapped my hands. Everyone freezed and stared in my direction, shocked. Napatigil ako sa ginagawa ko. Minsan talaga kapag kabado ako may mga bagay akong nagagawa na hindi ko gusto. Tumingin ako kay Romeo para humingi ng tulong but he look so scared too.

"You have anything to say?" asked Zach, his face intimidating me.

"I've a question."

"A question,' he repeated in between his lips. "Say it."

I bit my lip and looked around. "Hmm... C-can I say it outside?" nanginginig na sabi ko. "Just us two?"

I heard Romeo coughed. "Iris, you can ask your question here. Mr. Esqueza's time is important. Let's not waste it."

"Saglit lang, promise."

Zach's bodygurad were about to halt me when Zach raised his hand. "I'd like to hear what's bugging her, shall we?"

I stood up nervously. Mas lalong nanlaki ang mata ni Romeo, kung wala lang tao sigurado ako na makakatikim ako ng sabunot. Lahat padin nakatingin saamin, iyong iba nakanganga sa gulat. I followed him outside and stopped walking when we were far enough from the orientation room.

Humarap siya saakin at napahinto ako. My knees were shaking. 

"I'm sorry, Mr. Esqueza." Ang unang katagang lumabas sa bibig ko. "Sorry, really. I didn't mean it, iyong pagsisinungaling ko kanina. Believe me, iyon lang talaga ang sinabi ko."

He raised his brow, studying me. "Lying is a foul to me. I've trust issue, Ms. Villafuente."

Ms. Villafuente... Mas lalong kumabog ang d****b ko sa pagkakabanggit niya ng last name ko.

"I'll do everything. Please forgive me. Kaya kong ipakita na worth it ako dito, na hindi masasayang iyong tsansa na ibinigay niyo. Nagawa ko lang naman iyon dahil sobrang desperada na ako. I really really need this job."

He was silent. He was still eyeing me, weighing my words. His eyes danced in amusement pero nawala rin iyon agad. Bibigyan niya ba ako ng isa pang chance?

"Mr. Esqueza, please?" I pled again.

"I'll call," he cut me off.

"Call?"

"Yes, a call, from me," he said seriously. "I've to think about it and set my terms once I've decided. For now you have to push your luck and pray more."

He then left me speechless.

All my life I hated waiting. Kaya nga lagi akong huli kapag kailangan makipagkita sa mga kaibigan ko, lagi akong last minute dumadating dahil ayoko naghihintay sakanila. Lalo na't Pilipino time pa sila. Pero itong paghihintay sa resulta, it was like a suspense part in a movie for me. I kept praying each day that he would let me work in his company.

It had been two weeks, no call nor text from him. Kahit si Romeo rin hindi makapaniwala sa nangyari. Ilan beses nga ako pinagalitan n'on dahil muntikan na siya mapahamak dahil kinausap daw siya ng assistant ni Zach ng ilan beses tungkol saakin. Pero buti nalang hindi nila tinanggal ang kaibigan ko dahil kasalanan ko naman iyon eh.

"Kung hindi dahil sa pagpapabaya mo, hindi mawawala saatin ang business na iyon, Romy!" rinig kong sigaw ni mama.

Napahinga ako ng malalim. Nag-aaway nanaman kasi sila ni daddy dahil sa business namin na nalugi. Gusto kong makatulong pero kapag nagtatanong naman ako anong problema o anong pwede kong maitulong hindi naman sinasabi ni daddy saakin.

"Mas mabuti na ibenta natin kaysa naman malubog tayo sa utang, Joy."

"Matagal na tayong lubog sa utang dahil sa'yo! Sinabi ko na sa'yo, hindi ba? Tumigil kana sa kasusugal! Tingnan mo nangyari!"

"Nagsisisi nanaman ako, hindi mo na kailangan paulit-ulit ipaalala saakin ang pagkakamali ko."

"Araw-araw kong maaalala ang lahat, Romy!"

"Sorry, sweethear..."

My dad's voice broke. Gusto ko na takpan ng unan ang tainga ko. Naiiyak ako dahil wala akong magawa. Ako pa man din ang panganay pero hindi rin ako makatulong. Ngayon lang din ako nagsisimulang magtrabaho para sa sarili ko at para sa pamilya ko. Hindi ko alam dati kung gaano kaimportante ang pera sa buhay namin. Ang alam ko lang gumastos ng gumastos.

"May tumatawag sa'yo, Iris." Hinagis ni Anya ang cellphone ko sa kama ko na katabi lang ng kanya.

"Sinong tumatawag, Ate Anya?" I asked her sarcastically. 

"Hindi naman akin iyan, bakit ako tinatanong mo?" she rolled her eyes.

"Very good ka talaga."

Tumayo na ako at kinuha ang cellphone. Pumasok ako sa bathroom sa kwarto namin para hindi maingay. I sat in the toilet bowl.

"Hello?" sagot ko sa cellphone.

"Hi."

"Irisian Marie Villafuente."

"Wow. Buong-buo ah. Sino ka? Wala naman akong order sa shopee."

I heard the other line chuckled. "You're hired."

"Hired? H'wag ka mang-prank."

"I'm not," maikling tugo ng kabilang linya.

Unting-unti na ako kinakabahan. "Is this..."

"Your boss, Zach," he answered.

Napatuop ako sa bibig ko para pigilan sa pagsigaw. I was jumping in the bathroom. Shit. May trabaho na ako. Goodnews ito sa mga magulang ko! Finally. Thank you, Lord! Inilagay ko ulit ang cellphone sa tainga ko.

"Mr. Esqueza, thank you so much!"

"You'll start this monday."

He then hang up. Okay, wala na akong pakialam. Basta ang alam ko magsisimula na ako magtrabaho. Tumakbo ako papunta kay Anya, I was hugging her but she kept on shooing me.

"May trabaho na ako, girl!"

"Anong gusto mong gawin ko?"

Hinampas ko siya ng marahan at umirap. Sa kwarto nalang nila mama ako pupunta. Baka sakaling gumaan ang tensyon sa pagitan nila kapag narinig nila ang balita na mayroon ako. I knocked, pumasok na ako nang walang sumagot. Nagtatahi si mama ng damit habang si daddy naman nag-aayos ng mga papel sa lamesa.

"Yes, anak?" Daddy forced a smile.

Ngumiti ako sakanya at lumapit. "May trabaho na ako."

"Wow. Ang galing naman ng anak ko. Saan ka nakapasa ulit?" tanong nito.

"Esqueza's Corporation, Daddy."

Napahinto si daddy at nagkatinginan sila ni mama. There were hope in their eyes. Sabi na nga ba, kahit papaano mapapagaan ko ang loob nila sa balita ko.

"Congratulations, anak ko!" he kissed my hair.

"Kailangan pa ba natin mag-celebrate?" tanong ni Mama.

Umiling ako at lumapit sakanya. I hugged her. Namumugto pa kasi ang mata niya. "Hindi na kailangan, Mama. Alam kong may pinagdadaanan tayo ngayon. Pero kapit lang, kaya ko kayong iahon sa problema niyo."

Napahingang malalim si Mama. Pumaikot naman ang kamay niya para yakapin ako. "Iris, may sasabihin kami sa'yo..."

"Po?"

"Napagpasyahan namin na ibenta na ang bahay at doon na sa probinsya ni Daddy mo tumira..."

Huminto ang mundo ko sa sinabi niya saakin. Just when I thought I've somehow figure out some things, life had a unique way to turn your happiness down.

"Kailangan mo na matutunan mamuhay muna ng mag-isa, kailangan ka namin iwan... I'm sorry..."