Babysitting the Billionaire's Twin

Autumn

Ilang oras na akong pabalik-balik sa salamin, tinitingnan kung ayos lang ang desisyon ko na magsuot ng skirt at long sleeve para sa interview ko ngayon sa Parker Company. Ilang araw na ang nakalipas simula nang matanggal ako sa trabaho ko bilang waitress sa restaurant na pinapasukan ko. 

Mabuti na lang at natanggal na rin ako roon. Hindi ko na rin kayang tantiyahin ang galit at utos sa akin ng chef doon kapag wala siya sa mood. At isa pa, masakit na rin ang aking likod kahihiga sa couch nina Lea. 

Sinimulan kong iladlad ang buhok ko sa harapan. Tuyo na ito dahil b-in-lower ko na ito kanina pa. Nag-spray ako ng kaunting pabango at lumabas para mag-abang ng tricycle patungo roon. 

“Tricycle!” sigaw ko. Huminto naman sa tapat ko ang isang lalaki na tantiya ko ay kasing-edad ko lang. 

“Saan ho tayo paparo’n, Ms. Ganda?” tanong niya. Hindi ko na pinansin ang sinabi niya dahil hindi ako sanay na pinupuri ako, lalo na kapag tungkol sa pisikal kong anyo. Para sa akin, mas lamang pa rin ang tunay na kaanyuan ng kalooban at nilalaman ng puso. 

Matagal na akong nagtatrabaho para sa sarili ko simula nang mamamatay ang mga doktor na nag-alaga sa akin. Sila ang tumulong sa akin noong wala akong maalala ni ultimo tungkol sa nakaraan ko. Ang sabi pa nga nila, nakita nila ako sa Europe na mag-isa lang. Walang handang magbayad para makalabas ako ng hospital kaya naawa silang mag-asawa sa akin. 

“Sa Parker Company ho tayo, kuya,” sagot ko habang pinakikinggan ang mga ingay sa labas. 

Mga ilang minuto pa ay tumigil kami sa isang napakataas na building. Napakataas nito kumpara sa nakikita ko sa telebisyon. Siguradong napakayaman ng may-ari nito. Agad akong nag-abot ng bente sa tricycle driver.  

“Aba, miss, trenta ang bayad, hindi bente,’ reklamo niya kaya napairap ako sa kawalan. Parang saglit lang kami bumiyahe, nag-o-overprice pa siya.  

Inabutan ko siya ng sampu upang hindi na siya gumawa ng gulo. Agad naman siyang umalis. Ang mga paa ko’y hinihila papasok sa loob ng building na ito. 

Agad sumalubong sa akin ang isang lalaki na may blonde na buhok. Maganda rin ang features niya. Siguro, kung hindi dahil sa uniform niya ay mapagkakamalan siyang isang modelo. 

“Good morning, ma’am. Welcome to Parker Company!” masiglang bati niya sa akin. Bumati naman ako sa kaniya pabalik. 

“Good morning din. Nasaan po si Ma’am Sherlyn?” tanong ko sa kaniya. Naalarma naman siya sa sinabi ko. 

“Ikaw pala ’yong bagong mag-a-apply as receptionist? Nasa Room 316. Mag-ingat ka lang dahil malapit ang office niya sa office ng boss namin—este boss natin kung makapapasa ka,” paalala niya sa akin. Agad ko naman siyang nginitian at nagpasalamat. 

Mabuti na lang ay sinabi niya na malapit lang din ang room ng boss nila roon kaya mas mabuting maging tahimik ako patungo roon. Sana ay hindi pa ako huli sa interview ko. Kung hindi ay mawawala ang oportunidad na hinihintay ko. 

Pinindot ko ang elevator. Habang papataas ito ay kinakabahan ako para sa mangyayaring interview. Sana ay matanggap ako. 

Nang tumunog ang elevator ay agad akong bumaba. Hinanap ko ang sinasabi niyang Room 316. Nang makita ko ito ay kumatok ako, pero walang sumasagot. 

Nakita ko sa upuan ang isang tabloid. Jaxon Parker. Sa litrato pa lang ay napakaguwapo na niya. Paano pa kaya sa personal? Marahil ay pagtatawanan ako ng kaibigan ko kapag nalaman nilang nandito ako sa Parker Company para mag-apply. 

Mr. Parker is known as the youngest businessman from the Philippines, with over 20 top-selling businesses and more than 50 partnerships worldwide. He is frequently featured in the news due to his inspiring story of how he became successful. He transformed a simple apartment he once owned into one of the largest hotels you can find anywhere in the world.

Napakagaling naman pala niya. Sa simpleng apartment niya noon, ngayon ang hotel na niya ang pinakamalaki sa buong mundo. Sobrang dami niyang achievements.

Uupo na sana ako nang makarinig ako ng tunog mula sa gilid ng second floor. Umalis ako para imbestigahan kung ano ang nandoon nang makita ko ang dalawang kambal na tantiya ko ay three years old pa lang. Agad akong lumapit sa kanila dahil baka kung ano ang mangyari sa mga ito. 

Sino kaya ang magulang na nakaiwan dito? Sana naman ay maisip niya kung saan niya naiwan ang anak niya. 

Tatayo na sana ako nang biglang lumapit ang isang kambal sa isang vase na sanhi ng pagkabasag nito. Pupulutin ko na sana ito, ngunit napakalayo niya at hawak ko ang isang kambal nang sumigaw ako ng “Tulong!” na gumulat sa dalawang kambal. Umiiyak sila ngayon kaya agad kong pinuntahan ang isa at pinakalma. 

Nakita ko naman na kumalma silang dalawa. Sigurado ako na magaganda rin ang magulang nila dahil kahit ang bata-bata pa nitong dalawa ay napakaganda at guwapo na. 

Binuhat ko silang dalawa pababa para dalhin sa receptionist. Baka hinahanap na sila ng magulang nila. Pagkababa ko ay tumatakbo naman ang isa kaya agad ko itong hinabol hanggang sa mabuhat ko ito. 

“What do you think you’re doing with my children?”

Isang malamig na boses ang nagmula sa likuran ko sanhi ng pagkagulat ko. Dahan-dahan akong lumingon at nakita ang isang napakaguwapong nilalang na nakalalaglag ng panty. 

Siya rin ang nasa tabloids. Huwag mong sabihing ito si Mr. Parker? Ang may-ari ng kompanya na ito? 

“Can you stop staring at me? What are you doing to my children?” ulit niyang tanong. Agad naman akong nanumbalik sa sarili ko. Pagkaharap ko sa kaniya ng baby ay bigla siya nitong tinawag. 

“Da-da,” wika nito habang pumapalakpak pa. Sumunod rin ang isa. Bakas sa mukha niya ang pag-alala sa mga bata. Agad niya itong nilapitan at kinuha sa akin. 

“Don’t worry, dada is here.” Tinapik niya nang mahina ang bata na hawak niya. Halatang mahal na mahal niya ang mga anak. 

Napakalambot ng puso niya pagdating sa mga anak niya. Ang layo sa pagiging cold niya sa akin. 

“How did they end up with you? Where’s Janice? She’s their watcher, f*ck,” mura niya. Nakatingin pa rin ako sa kaniya. Ano ba ang akala niya sa akin? Masamang tao? 

“Excuse me, sir, I want to defend myself. Nakita ko po kasi ang kambal sa gilid kaya kinuha ko sila para ibalik sa magulang nila, pero ikaw po pala ito. Ipagpaumanhin po ninyo,” nakangiting sagot ko. Hindi naman niya ako pinansin. Nagulat ako nang bigla akong hawakan sa binti ng isa at nagsalita, “Ma-ma.”

Ramdam ko ang titig niya habang kinukuha ko ang isa at kinarga. Pumapalakpak pa ito sa tuwa nang ito’y kunin ko. “Da-da,” wika nito kaya agad akong napatingin sa kaniya. 

“Sir, nawawala po ang kamb—” Naputol ang sasabihin ng isa nang tingnan kung nasaan ang tinutukoy niya. 

“You’re late, what was my order to you?” asik ni Sir Jaxon sa kaniya. Agad naman siyang napayuko. 

“Sorry, sir,” paghingi niya ng paumanhin. Hindi ko siya kilala, pero mas mabuti sigurong siguraduhin ko na wala siyang kasalanan sa nangyari. 

“Sir, huwag n’yo po siyang sisihin. Sigurado akong mahirap i-handle ang dalawang bata kaya nawala ito sa paningin niya. Ayos naman po silang dalawa, walang gasgas na kahit ano,” wika ko sa kaniya. Hindi siya kumbinsido. Tumango lamang ito. 

Nakita ko ang pag-irap sa akin ng Janice. Ano kaya ang nasabi kong masama? 

“Uhm, hindi ko po alam na kasal na po pala kayo,” nahihiyang sabi ko. Kumawala naman ang mahinang tawa sa kaniya. Pati ang pagtawa niya ay napakaguwapong tingnan. 

“You don't read the tabloids, do you?" tanong niya sa akin kaya napatango na lang ako. "I'm not married. I just have two children to take care of," sambit niya. Agad naman akong napatango. Nang tingnan ko ang relo ay sobrang late na ako. 

"Pasensiya na po, kailangan ko na talagang umalis. Magandang umaga po, Sir Jaxon at Ma'am Janice," wika ko at nagmamadaling sumakay ng elevator. 

Siguradong mahuhuli na ako sa interview. 

Tama nga ang kutob ko nang makita ko ang nakalagay sa signage na closed. Napasalampak ako sa sahig upang umiyak nang may magsalita sa likod ko. 

"Sir Jaxon wants you to meet him in his office. Room 318," wika niya. Agad naman akong napatayo dahil wala namang rason para makipagkita ako sa kaniya. 

Umirap ulit ito sa akin. Bumabagabag pa rin sa isip ko kung paano ako hahanap ulit ng trabaho. Pagkarating namin sa office ay nagsalita ulit ito. 

"Don't try to do a thing that you will regret," paalala nito sa akin. Iniwan ako sa office nito upang maghintay. Napahanga ako dahil sa napakagandang dekorasyon. Nakaagaw ng atensyon ko ang view rito mula sa taas. 

Marahil mahal din nito ang bansang kinagisnan niya, ngunit hindi ako katulad hindi niya na naranasang tumira sa isang lugar na napakaingay. Paghanga ang nararamdaman ko habang pinagmamasdan ang parang langgam sa liit na sasakyan. 

"Ahem.” May isang boses na nagmula sa likuran ko ang ikinagulat ko. Agad naman akong napaharap at nakita si Sir Jaxon na prenteng nakasandal malapit sa pintuan. Ang isa sa mga butones nito ay nagsusumigaw ng ka-sexy-han niya. 

“Sir, bakit n'yo ho ako pinatawag?” tanong ko sa kaniya. 

Nginitian niya lamang ako at sumagot, “To interview you.” 

“Ano ho?” tanong ko dahil hindi ko masyadong narinig ang sinabi nya. 

“Puwede po bang pakiulit?” dugtong ko pa, ngunit agad naman siyang tumingin sa akin at kaagad na nagsalita. 

“Is that the way to talk to your soon-to-be boss?” cold na tanong niya kaya agad akong humingi ng pasensya dahil sa inasal ko. Sabagay, ano ba ang karapatan ko para magtanong? Baka sabihin niya ay hindi ako marunong makinig. 

“A, pasensiya na po, Sir Jaxon, hindi ko po sinasadya na hindi marinig ang huling sinabi mo po. Masyado po kasi akong nadala sa ganda ng view rito sa taas,” masiglang paumanhin ko sa kaniya. Tiningnan niya lang ako na parang binabasa ang mga mata ko. 

“Oh, well, is this your first time to be here in my hotel? ” tanong niya sa akin. Ang totoo niyan ay ngayon lang talaga ako nakapunta rito sa hotel na pagmamay-ari at sa mismong office pa niya sa kompanya ng Parker Company. This was such an honor for me, siguradong hindi maniniwala sa akin si Lea kapag sinabi ko sa ito sa kaniya.

“Opo, sadyang napakaganda po ng office ninyo. Pasensya na ho, ano nga po pala ang gagawin natin dito?” balik kong tanong sa kaniya. Huli na nang ma-realize ko ang sinabi ko na parang may gagawin kami rito sa office niya. 

Napailing ako sa ideyang naiisip ko. Hindi dapat ako mag-isip ng kung ano-ano. Nandito ako para kunin ang oportunidad na makapagtrabaho rito, pero sa isang iglap lang ay nawala na ito. 

“Oh, yes, I’m the one who will interview you for the position,” wika niya. Nabuhayan ang loob ko sa sinabi niya. Ibig sabihin kaya nito ay open pa ang position sa pagiging receptionist? At siya pa mismo ang mag-i-interview sa akin. 

“Why do you want to be a receptionist?” tanong niya sa akin. Agad naman akong napaisip sa tanong na iyon. Ang totoo niyan, gusto ko maging receptionist dahil nagsasawa na ako sa ingay sa trabaho namin, and I wanted a permanent job so I could earn money. Balak kong magpatayo ng flower shop na talagang pangarap ko. 

“I want to get this position because I know I will be good at it. I’m a very organized person, can manage my patience, and I can  talk to others in a comfortable way,” sagot ko na sapat na para masabi ko na magagawa ko nang mabuti ang trabaho na gusto kong kunin. 

“Do you have any experience on being a receptionist?” dugtong niya sa sagot ko. Mukhang wala sa kaniya ang isinagot ko kanina. 

“Sir, I don’t have any experience on being a receptionist, but I know how to handle my patience and I can also—” Pinutol niya ang sasabihin ko nang magsalita siya. 

“Don’t repeat the same answer from my first question. Can you skip the part of what was written in your resume? I want to hear a real answer,” wika niya. Ganito ba talaga siya mag-interview? Hindi ko napaghandaan ang ganitong sitwasyon. Ang akala ko, kung ano ’yong nasa resume ay iyon lang ang itatanong niya. 

“So, you’re a waitress before. Why should I entrust you this position?” sambit niya. Hindi ko alam ang isasagot ko. 

“Just like what I said—” Sasagutin ko na sana ang tanong nya nang bigla niya itong putulin. 

“Tut-tut, If you’re just going to repeat your answer, I don’t want to hear it.” 

Pilit kong kinalma ang sarili. Hindi ako makapag-concentrate sa mga sagot ko. 

“May nakasama po akong mga propesyonal na doktor kaya—” Hindi pa niya tapos ang sasabihin ko nang agad siyang tumayo sa kinauupuan niya at inilapit ang mukha sa ’kin. 

“Can you stop saying what’s in your resume and give me something real?” wika niya sa seryosong tono. Hindi ko naman maalis ang titig ko sa mga mata niya. 

Sadyang napakaganda ng mga mata niya, pero paano ako makapagsasalita kung ayaw niya akong patapusin? 

Napakunot ang noo ko na nakita niya kaya agad niya akong binigyan ng isang tango na hindi ko maintindihan. 

Mukhang kailangan kong sumubok ulit. Sinusubukan niya marahil ang pasensiya ko kung kaya kong tumagal. 

Kung gusto niya ng totoo, ibibigay ko ito sa kaniya. 

Agad naman siyang umayos ng upo kaya nagsimula na akong magsalita, “Ang totoo niyan, Mr. Parker, nagtatrabaho lang ako bilang waitress simula nang mamatay sa isang aksidente ang tinuturing kong mga magulang. Tatlong taon na akong walang maalala kung sino ako, kaya hindi ko alam kung sino ang mga tunay kong magulang. Ang alam ko lang ay kailangan kong kumayod para may pera ako sa araw-araw. Wala akong experience sa pagiging receptionist, hindi katulad ng ibang nag-a-apply sa position. Nakikitira lang ako sa kaibigan ko at ang totoo niyan, sa iskwater area lang ako nakatira na kailangan mo ng mahabang pasensiya sa mga taong nandoon,” mahabang salaysay ko. Ramdam ko ang tingin niya sa bawat salita ko. Hindi ko na alam ang sasabihin at nakaramdam na ako ng hiya.

“Sapat na ba sa ’yo ang sagot ko?” tanong ko nang hindi tumitingin sa mga mata niya. 

“Ms. Saunders,” tawag niya sa pangalan ko. Nanaig ang hiya ko sa lahat ng mga sinabi ko sa kaniya na para akong nasa MMK habang isinasalaysay ang tunay na buhay ko. “You’re so brave,” papuri niya sa akin. Hindi ko alam, pero nakararamdam pa rin ako ng bigat. Bigat sa dibdib ko na hindi ko nailalabas kahit sa malalapit kong kaibigan. 

“Nilagay ako marahil ni God sa sitwasyong alam niyang kakayanin ko,” sabi ko na lang at pilit na ngumiti sa kaniya. Ano pa’ng mukhang ihaharap ko sa kaniya? 

“You’re so brave to let me know what you have been through and I don’t want to waste the opportunity to have you as the caretaker of my twins,” wika niya. Hindi pumapasok sa utak ko ang mga sinasabi niya. Ano raw? 

“Tell me, do you like children?” tanong niya sa akin. Gustong-gusto ko ang mga bata lalo na kapag nakangiti sila. 

“A, ano po ba’ng magagawa ng children sa pagiging receptionist ko?” sagot ko sa kaniya. Agad naman siyang napatingin sa akin. Hindi alam kung paano magsasalita. 

“The position was already taken because you didn’t show up in the interview a while ago. They already hired someone,” wika niya. Agad naman akong nakaramdam ng lungkot. Marahil kanina iyon noong busy ako makipag-usap sa kanila.

Tatayo na sana ako nang hawakan niya ang kamay ko. “You didn’t understand what I was saying?” tanong niya sa akin. Nagtataka man ay agad niya akong pinaupo. “The interview is for being the caretaker of my children. I could say that you have the qualities that I was looking for.” 

Nakatingin lang ako sa kaniya habang nagsasalita siya. Ngayon lang nag-sink in sa akin ang lahat ng sinasabi niya. Ang interview na muntik na ako sumuko ay hindi para maging receptionist, kundi para sa maging caretaker? 

“Well, if you accept my offer, what do you think about living in my mansion?” dugtong niya pa. Hindi ko alam ang isasagot ko. Para akong nasa posisyon na niyayaya akong mag-live in ng isang kasintahan.