Chapter 1:

Ang malakas na ugong ng tren ang nagpagising sa aking malalim na tulog. Kinusot ko ang aking mga mata at tumingala para hanapin si Papa. Kasalukuyan niyang inaabot ang dalawang malaking bag namin sa compartment upang ibaba ito. I yawned and stretched a little before I finally stood up to help him.

“Nandito na tayo, Pa?” tanong ko at sinubok pang kuhanin ang bag mula sa kaniya ngunit binawi niya ito agad sa akin. Instead, he puckered his lips and used it to point the medium sized box on the floor to tell me to carry that as a replacement. Hindi na ako nagreklamo at mabilis iyong dinampot lalo na’t pinagmamadali na kami ng conductor. 

My eyes squinted as the fiery heat from the sun confounded my eyes the moment I stepped outside the train. I quickly placed down the box on the platform of the station before I hurriedly ran back to Papa to help him carry the rest of our belongings.

“Ako na rito, anak.”

Sumimangot lang ako at hindi siya sinunod. Sa halip ay inagaw ko sa kaniya ang isa pang malaking bag bago ko siya inalalayan sa paglalakad.

Nang makabalik kami sa shed ay noon ko lang napansin ang maalikabok nitong wooden platform. Lumibot ang aking mapanuring tingin sa train station at hindi ako makapaniwalang ito nga iyon! The galvanized roof was about to fall off, the walls and flanks were roughly uneven, and the grimy platform is engulfed with lush bushes and towering fields of grass. A drowning feeling vented from the abyss of my stomach. I am having a hard time believing that we arrived at the right address. Hindi kaya mali ang baba sa amin ng tren?

“Rouze, ‘wag kang mag bilad sa araw,” si Papa.

I turned to him and saw him sitting on a seemingly fragile cement bench. Kumunot ang noo ko bago ako sumilong na nang tuluyan. Ngunit muli akong umikot at inilibot ang paningin sa paligid. 

“Pa, mukhang na mali po tayo ng baba,” I voiced out my concern.

“Bakit?”

Walang katao-tao at tanging kami lamang ni Papa ang nandito. Something about it gave me an eerie feeling that I had faint goosebumps. Napahaplos tuloy ako sa aking braso at malumanay na yinapos ang sarili.

“Tama po ba ang pinagbabaan natin?”

Marahang tumawa si Papa. “Nasa Arrazola na tayo, Rouze.”

Nakamaang kong inilipat ang tingin sa kabilang side ng riles sa tapat ko at nakitang bukana iyon ng isang kakahuyan. I approached the pillar that I saw just beside the pathway when I noticed an old signage attached to it, the letters that are written on it were almost wiped out from its patriarchal status.

Station 9: Town of Arrazola

Ibig sabihin… nandito na talaga kami? Nasinghap ako. I didn’t know that it was located in the middle of nowhere! Mas iisipin ko pa itong ghost town, kung tutuusin. 

I almost shrieked in fright when I heard a car approaching so I immediately turned from where it was coming from. I peered my eyes when I saw an old and gray SUV heading towards the station. Nakita kong kumaway si Papa kaya’t gumaya ako para makita kami at hindi malagpasan.

I grimaced when I noticed how the clouds of dust are quickly comprising the vehicle's tires. I coughed and flapped my hands in front of me because of the smoke and specks of dirt that flew when the car stopped. Bumukas ang pintuan ng sasakyan at lumabas ang isang lalaking medyo may katandaan na, malapad na nakangiti at nakalahad na agad ang braso kay Papa.

“Simone, kaibigan!” masayang bungad nito. “Maligayang pagbabalik!”

I watched how the man raced to welcome my father, quickly wrapping his arms on his shoulders for a manly hug. I didn't realize that I was already smiling when I heard Papa's delighted laughs. Humiwalay sa yakap ang lalaki at tinapik-tapik siya, paulit-ulit na nangangamusta at pinupuri ang kakisigan pa rin daw ni Papa kahit may edad na. I giggled when I heard his jokes. Napalingon sila parehas sa akin dahil doon.

“Oh! Nanatili ka pala bilang Suvau sa batang ito,” aniya. “Nakakamanghang hindi tumutol si Seraphine sa kahilingan mo.”

Suvau? 

Ngumiti si Papa at pabirong binatukan siya. “Ika’y madaldal pa rin, Yael.”

Ilang saglit pa ay yinakag na rin kami ni Tito Yael na sumakay sa kaniyang SUV at tinulungan pa kaming magbuhat ng mga gamit. Nang makita ko ang katuldok na nunal sa gitna ng kaniyang ilong ay noon ko lang rin natandaan ang mga kwento sa akin ni Papa noon tungkol sa matalik niyang kaibigan sa bayan na ito. It's wondrous how even though he left this place for a long time, they still remained as close friends.

The Town of Arrazola is my father’s birthplace. He grew up and finished his studies here with a business-related course. I am constantly in the shadow of blame whenever I am told of the reason why he had to move away. When he decided to shelter and keep me as his child, he fancied living somewhere else and fled this town. Even though he continuously assures me that he moved away because he was admitted for a proposition in Javan, I am furthermore aware that I am the main reason why he had to leave.

Sinusundan ng mga mata ko ang nadaraanang mga kabahayan sa gilid ng daan. I came to noticed that most of the houses are ensured and barred by overlooking gates. Additionally, almost all of them also have plants near their panes and entrances. I gasped in astonishment when we passed the flower field, currently full of various types of flowers that made the colors even more vivid and pleasant to the naked eyes. Bumagal lamang ang takbo ng sasakyan noong dumaan na kami sa downtown, mukhang ito na ang sentro ng bayan. 

“Unang beses mo pa lang dito sa Arrazola, hija, diba?” biglang tanong ni Tito Yael. 

Nakangiti akong tumango sa kaniya. “O-Opo, sa mga kwento lang po ni Papa ko na-iimagine ang itsura ng bayan na ‘to.”

Ang Arrazola ang pangalawa sa pinakamaliit na bayan sa distrito ng Anatol. Kung hindi ako nagkakamali ay mas maliit pa ito sa Javan kung saan kami nanggaling. Kakaunti lang rin ang bilang ng tao rito kumpara sa kinalakihan kong lugar. Paniguradong maninibago ako.

“Siguradong magugustuhan mo rito, hija. Dito lumaki ang Papa mo at nakapagtapos ng pag-aaral. Isa nga ako sa mga nalungkot noong sabihin niya biglang aalis na siya at lilipat ng lugar.”

Umismid si Papa. “Huwag kang mag drama sa anak ko, Yael. Hindi bagay sa pilyo mong ugali.”

“Huwag ka rin umaktong sobrang tino, Simone. Lalo na’t natatandaan ko pa noon na kasama kita na naninilip sa Baliol—”

Binato siya ni Papa ng wrapper mula sa sandwich na kinain namin kaya’t natatawang inilagan ‘yon ni Tito Yael. 

“Matagal na ‘yon!” dipensa pa ni Papa sa sarili.

“Natatandaan ko pa rin ang pagsampal sa iyo ng isang aniela noong mahuli ka.”

“Tarantado ka talaga.”

Umawang ang labi ko at namimilog ang matang napabaling kay Papa, gulat dahil sa pagmumura nito! Buong buhay ko ay hindi ko napakinggan si Papa na nauubusan ng pasensya o hindi kaya ay magsabi ng bad words, kaya’t nakakapanibago sa pandinig!

Bumungad sa amin ang isang maluwang at mababang burol nang makalagpas na kami ng downtown. Tumigil ang sasakyan sa isang lumang bahay na katamtaman lamang ang laki, siguro'y lagpas ulo ko ang mataas na asul na gate nito. Ang pader ay tuluyan nang inakyatan ng mga ligaw na halaman at sumisilip rin sa likod ang nagtataasang puno mula sa kagubatan.

Saglit silang bumaba upang pagtulungan na buksan ang gate saka muling bumalik sa sasakyan upang ipasok ito sa loob.

“Sinabi ko naman kasi sa ‘yo noon na kumuha ka ng tagalinis, hindi tuloy na bantayan ang bahay mo,” ani Tito Yael kay Papa.

Huminto kami sa tapat ng wooden door at mabilis silang umibis sa sasakyan kaya’t sumunod ako agad. Akma akong tutulong sa pagbubuhat ng gamit ngunit sabay lang nila akong sinenyasan na ayos na kaya’t pinanood ko na lamang sila sa pagbubuhat.

“Anak, pakikuha ng susi sa bulsa ng bag ko at buksan mo ang bahay.”

Maybe it was because I was excited myself too and a bit honored that I’ll be the one to open the house that I immediately obliged his request. Noong tuluyan ko na nga itong nabuksan, ang una kong napansin ay ang madilim na paligid. Tinatakpan nang malalaking puting tela ang mga bintana kaya’t nagmistulang walang liwanag ang buong bahay. Napakaluwang sa loob at tila walang mga gamit. Mangilan-ngilan ang mga muwebles at ang iba pa ay natatakpan din ng mga puting tela. Nakamaang ko pang pinagmamasdan ang paligid, iniisip na rito na ako titira simula ngayon. 

Napakislot ako sa gulat at naningkit ang mga mata noong hawiin nila Papa ang tela sa bintana upang papasukin ang liwanag sa loob.

“Nagtawag ka na ba ng mga katulong para tulungan kang maglinis dito?” si Tito Yael.

“Hindi ko kailangan ng mga katulong, Yael,” umiiling na tugon ni Papa. “Maliit lang naman ang bahay at dalawa ang palapag. Kayang-kaya na namin ni Rouze ito.”

Pinili ko na lamang na itikom ang bibig at hindi na naghangad pang tumutol sa sinabi ni Papa. Nag-iwas ako ng tingin at pasimpleng sumimangot dahil sa pagkakadismaya. 

Tumawa si Tito Yael. “Baka nakakalimutan mong isa akong osorio! Kayang-kaya kong linisin ang buong lugar sa isang pitik lamang ng daliri, Simone.”

“Ilugar mo ang yabang mo, Yael. Baka palayasin kita sa pamamahay ko sa isang kisapmata lamang.”

“Pagkatapos ko kayong sunduin?!” nagdaramdam na pahayag nito, nakadapo pa ang kamay sa dibdib sa aktong nasasaktan. 

I chuckled and decided to leave them behind as I roam around the house more. Napadpad ako sa hagdanan at dahan-dahang umakyat papunta sa second floor. Napapangiti ako sa galak habang iniisip na siguradong magkakaroon ako ng sariling kwarto! Kahit iyon na lamang muna ang una kong lilinisin dahil gusto ko nang magpahinga, pagod na ako mula sa mahabang byahe.

Puno ng alikabok ang pasilyo ng pangalawang palapag kaya’t napapabahing ako sa bawat dapo ng dumi sa sensitibo kong ilong. Iwinawagayway ko pa ang aking kamay habang naglalakad. Ang bawat pintong madaraanan ay binubuksan upang silipin ang mga kwarto para makapili na ng akin. Noong makarating sa pangatlo ay noon lamang ako tumigil. Nakuha ang aking atensyon ng kulay puting pinto, halos mabura na ang nakaukit ditong bulaklak na rosas dahil sa kalumaan ng disenyo. Napangiti ako at pinihit ang door knob para makapasok na.

The first thing I saw was the large ceiling fan right just above the bed. The room is spacious enough still even though it was already decorated with cabinets, a double drawer, and a study table in front of the window. May bookshelf pa at nakita ko ang hilera ng mga libro na hindi ko na binalak pang lapitan dahil sa nakitang mga alikabok na bumabalot dito. Instead, I walked towards the window and looked outside. Noon ko lang napagtanto na nakaharap pala sa kagubatan ang aking tanawin. Meaning, nasa likod parte ng bahay nakapwesto ang napili kong silid. 

Malapad akong ngumisi. Akma akong aalis na noong may biglang mabilis na lumipad na maliit na bagay sa bakuran namin na galing sa kagubatan. Kumunot ang noo ko at inilapit pa ang sarili upang tingnan ito at nakitang isa iyong bola na ginagamit sa larong baseball. It wasn’t long enough when I saw a blonde girl, wearing a complete outfit of a baseball player, stepped out from the forest and picked up the ball. Hinagis-hagis niya pa iyon sa ere bago pumusisyon at malakas itong ibinato pabalik sa pinanggalingan.

I cloaked my mouth as I gasped in hysteria when she quickly vanished from my sight simultaneously with the ball she launched forth! Only leaving a trail of whispers from the wind, incapable to seize her cruising speed. I remained in awe as my mind strives to function properly from what I have witnessed.  

Ano ‘yon?

Bakit ang bilis niyang kumilos?!