JENNIFER POV ''JEN, ano ang ginagawa mo dito?" dahil sa matinding pagkagulat, hindi kaagad ako nakapagsalita! Pakiramdam ko biglang may kung anong matalim ng bagay ang biglang sumundot sa puso ko! Hindi ko kasi talaga ito inaasahan kaya naman tulala akong nagpapalipat-lipat ang tingin kina Elijah at Ethel. '"Hindi ba't ako ang dapat magtanong? Ano ang ginagawa ni Ethel dito sa opisina mo?" nagtataka kong tanong. Napatitig na din sa akin si Ethel habang may pilit na ngiting nakaguhit sa labi. "Ohhh, sorry Mam Jen! Nag-aaplay ako ng work. Narinig ko kasi na nangangailangan sila ng office staff at sakto naman na kailangan ko ng trabaho!" si Ethel na ang sumagot! Talagang tinawag niya pa akong Mam gayung alam ko naman sa sarili ko na napipilitan lang sya! Iba ang sinasabi ng bibig niya na nakikita ko sa mga mata niya "Okay Ethel, hintayin mo na lang ang tawag ng HR. You can go now!" narinig ko pang sambit ni Elijah bago ito tumayo at naglakad palapit sa akin! Hindi naman ako
JENNIFER POV GINAWA ko na ngang routine ang paghahatid ng pagkain tuwing lunch kay Elijah at napapansin ko na masaya naman siya sa ginagawa kong iyun! Lalo tuloy akong nagkaroon ng kumpyansa sa sarili ko na siguro nga mahal niya na din ako kaya naman tuluyan na ding nahulog ang loob ko sa kanya! Mas lalo ko na din siyang minahal dahil nakatatak na sa isipan ko na kami talaga ang para sa isat isa at kami lang ang magsasama habang buhay. Naging maayos naman ang pagbubuntis ko at excited na kaming dalawa na malaman ang gender ng bata. Sinigurado din ni Doc na healthy ang baby na nasa sinapupunan ko na lalong nagbigay sa akin ng peace of mind. "Hmmm, Jen may lunch meeting ako mamaya kay Mr. Sey, baka hindi mo ako maabutan sa opisina kaya huwag ka na munang pumunta doon ha?" kasalukuyang kumakain kami ng breakfast ni Elijah nang sabihin niya sa akin iyun. Well, hindi na ako nagulat pa. Sa loob ng isang buwan na paghahatid ko sa kanya ng lunch nangyayari talaga ito kaya naman nai
JENNIFER POV May matamis na ngiti na nakaguhit sa labi ko nang dahan-dahan kong binuksan ang pintuan ng opisina ni Elijah. Gustong gusto ko siyang i-surpresa sa presensya ko. Iyun nga lang nang tuluyan ko nang nabuksan ang pintuan ng opisina mukhang ako yata ang nasorpresa. Oo, nakaupo si Elijah sa kanyang swivel chair samantalng nasa likuran nito ang babaeng hindi ko inaasahan na kasama niya dito sa loob ng kanyang opisina. Nakapulupot ang dalawang braso nito sa leeg ni Elijah habang nakadukwang ito at magkalapat ang labi nilang dalwa. Kaagad nanlaki ang mga mata ko sa gulat. Hindi ko ito inaasahan kaya tulala akong nakatitig lang sa kanilang dalawa. Napansin yata n Elijah na may taong nanonood sa kanila kaya naman napatitig ito sa gawi ko at nang makita niya ako, mabilis siyang napatayo na siyang dahilan kaya naghiwalay ang labi nilang dalawa ni Ethel. "A-ano ang ibig sabihin nito?" mahinang tanong ko kasabay ng pagpatak ng luha mula sa aking mga mata. "Je-Jen...a-
JENNIFER POV Pagkalabas ko ng elevator, imbes na sa kotse ako dumirecho, naglakad ako palabas ng building. Sa totoo lang, hindi ko alam kung saan ako patutungo. HIndi ko alam kung saan ako pupunta pero isa lang naman ang gusto kong mangyari sa ngayun. Wala akong planong umuwi ng bahay dahil ayaw ko munang makita si Elijah. Masakit kasi talaga! Feeling ko nakaukit na sa isipan ko ang mga nakita ko kanina at sa pagkakataon na ito, hindi ko alam kung saan ako patutungo. Akala ko talaga puro saya na lang ang mararamdaman ko sa piling niya pero mukhang nagkakamali ako. Darating at darating pala talaga ang problema sa buhay at hindi ko talaga alam kung paano harapin iyun. Sa kakalakad ko, hindi ko na napansin pa nakarating na pala ako sa may kalsada. Sa totoo lang, hindi ko alam kung saan ako patutungo pero nang may humintong taxi sa harapan ko, tahimik akong sumakay at nang tanungin ni Manong driver kung saan ako pupunta, sinabi ko na lang na dalhin niya ako sa pinakamalapit na
JENNIFER POV '"ANO ang kailangan mo?" naiinis kong tanong sa kanya! Salubong ang kilay at matalim ang mga matang nakatitig sa kanya. Kaagad na din naman siyang naupo sa harapan ko habang hindi niya inaalis ang pagkakatitig sa akin! Kitang kita din sa mukha niya ang pagod at kung ano ang kasuotan niya noong nasa opsina niya ganoon pa rin hangang ngayun. Ibig lang sabihin nito, hindi pa din siguro siya nakakauwi ng bahay. Haysst, baka naman inihatid niya pa ang kerida niyang si Ethel sa kung saan? Or baka naman umiskor pa? Sa isiping iyun hindi ko tuloy mapigilan ang makaramdam ng sama ng loob. Nag-uumpisa na namang magbadya ang luha mula sa aking mga mata kaya naman mabilis akong uminom ng tubig. Tumitig sa labas ng restaurant kasabay ng pagpakawala ng malalim na buntong hininga Matapang ako at ayaw kong umiyak sa harapan niya. Sanay na akong masaktan kaya sisiw na lang sa akin ang ganitong bagay. "Jen...please! Alam kong galit ka sa nangyari pero sana huwag ka namang
JENNIFER POV "Kung ayaw mo nang kumain, sa bahay na tayong mag-usap! Oras na ng tulog mo at baka mapaano kayo ng baby natin." mahinahon niyang sagot sabay inilabas niya ang kanyang wallet. Nagpatong siya ng ilang lilibuhin sa ibabaw ng table at sinenyasan ang waiter na kanina pa patingin-tingin sa amin bago siya tumayo at inalalayan akong tumayo na din. Hindi na ako nagmatigas lalo na nang mapansin ko na sa amin na nakatingin ang ilan sa mga costumers na kumakain dito. Ayaw ko namang gumawa ng eksena at makita nila ang pagtatalo naming dalawa ni Elijah. Isa pa, pagod na din kaya ako. Galing ako sa pagsa-shopping at gusto kong mahiga na muna sa malambot na kama. Medyo mabigat na din kasi itong tiyan ko eh. Bilin pa naman ni Dok na iwasan ko daw ang ma-stress dahil makakasama iyun sa kalusugan ko at ni baby kaya naman ng akayin ako ni Elijah palabas ng restaurant wala na akong choice kundi ang magpatianod na lang. Direcho kami sa kanyang kotse! INalalayan niya akong makapasok sa
JENNIFER POV Direcho kami ng dining area. Pina-upo niya lang ako at siya na daw ang bahalang maghanap ng makakain namin sa ref. Tahimik na ang buong paligid at nang mapasulyap ako sa relo ng dining area, hindi ko pa nga maiwasan na magulat nang mapansin ko na halos alas onse na pala ng gabi. Napasarap ang tulog ko at kung hindi pa siguro ako nakaramdam ng gutom baka hangang ngayun mahimbing pa akong natutulog. Ininit lang naman ni Elijah ang mga lutong pagkain na nasa loob ng ref. Mukhang hindi naman ito mga left over dahil may sealed pa ang iba at mukhang galing sa restaurant. "Bakit dalawang pinggan? Kakain ka din?" hindi ko maiwasang maisatinig nang mapansin ko ang dalawang pingan na inilagay niya dito sa ibabaw ng dining table. Napansin ko ang paguhit ng ngiti sa labi niya bago siya sumagot. "Kagaya mo, gutom din ako. HIndi pa ako kumakain ng dinner." sagot niya. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Talaga lang ha? Hindi pa siya kumain ng dinner pero nagawa niyang pasuk
JENNIFER POV "Jen, alam kong galit ka pa rin sa akin dahil sa nangyari kanina pero pwede bang huminahon ka muna? Hindi pwedeng diyan ka sa ibaba matulog! Hindi ako papayag!'" seryosong sagot niya sa akin! "Huwag ka ngang makialam! Naiinis na ako kaya huwag mo nang dagdagan ang inis ko Elijah ah?" bigkas ko at kaagad ko siyang pinaningkitan ng aking mga mata! Wala lang! Gusto ko lang naman sana siyang sindakin kaya lang hindi yata effective! Nagulat na lang ako nang walang sabi-sabing bigla niya na lang akong lapitan at matiim na tinitigan sa aking mga mata. "Ano ba talaga ang gusto mong gawin ko para mapatawad mo ako? Hindi pwedeng ganito tayo! Hindi ako sanay na galit ka sa akin." bigkas niya! Inirapan ko lang siya at parang napapaso na biglang lumayo sa kanya. "Ewan! Basta, galit ako at wala kang pwedeng gawin para mawala ang galit ko sa iyo!" sagot ko at mabilis nang naglakad patungo sa banyo! "Sagit lang! Ayan ka na naman eh! Nag-uusap pa tayo tapos tatalikuran mo na
AMERY HEART POV "Amery, nakausap ko si Tita kahapon. Kinumusta niya sa akin kung ano na ang balita sa paghahanap sa iyo." seryosong wika sa akin ni Christopher habang nandito kami sa isang coffee shop. Sila Katrina at Elizabeth ay nasa kids zone kasama si Oliver dahil nagpahayag itong si Christopher sa akin na gusto niya daw akong kausapin ng masinsinan. "Kumusta siya?" seryosong tanong ko "Ayun, malungkot lalo na at ang apo niya kay Elias at Rebecca ay mas sakit na leukemia." seryoso nitong sambit. Hindi ko naman maiwasan na magulat. "A-ano? Anong sabi mo? May sakit na leukemia ang anak ni Elias at Rebecca?" gulat kong bigkas. Kaagad naman siyang tumango. "Yes...at Isa din sa dahilan ang bagay na iyan kung bakit hindi matuloy-tuloy ang plano nilang pagpapakasal." seryosong sambit nito. Hindi naman ako makapaniwala sa narinig. "Amery, hangang kailan mo sila iiwasan? Masyado na silang nag-aalala sa iyo. Gusto ka na nilang makita." seryosong muli niyang bigkas. Hindi ko na
AMERY HEART POV '"Ano ang gusto niyo? Shopping muna or kain muna?" nakangiting tanong ni Oliver sa amin. Nandito na kami sa loob ng mall habang as usual nasa bisig niya na naman si Baby Elizabeth. Ang hilig magpakarga ng anak kong ito. Habang nagtatagal, napapansin ko na palambing nang palambing siya kay Oliver. "Elizabeth, nakakahiya na si Tito mo....bumaba ka na diyan anak. Big girl ka na eh." nakangiti kong sambit. Imbes na sagutin ko ang tanong ni Oliver kanina, ang anak ko muna ang uunahin ko. Nakakahiya na kasi dito kay Oliver. Gusto lang naman niyang ipasyal kami pero hindi naman kasama sa usapan na maging kargador siya ng anak ko. "Mommy, Tito Oliver said na ayos lang daw po." nakagiting wika ni Elizabeth. "No! Not okay baby. Malaki ka na at iwasan mo nang magpabuhat kay Tito. Tsaka, tingnan mo ang ibang mga bata...ayaw nga din nilang magpakarga oh?" seryosong sambit ko. Ilang beses ko nang pinakiusapan itong si Oliver na huwag niya masyadong i-spoild itong si El
ELIAS VILLARAMA VALDEZ POV KAKATAPOS lang namin mag-usap ni Christopher nang dumating naman si Rebecca at ang anak namin na si Liam. Mahigit dalawang taon pa lang si Liam at hindi ko mapigilan ang makaramdam ng habag dito nang mapansin ko kung gaano ito pinapahirapan ng sakit ng Leukemia. Yes...sa batang edad nito tinamaan ito ng ganoon kalubhang sakit. HIndi ko alam kung paanong nangyari pero simula noong ipinanganak ito mahina na talaga ang bata at three months ago, lumabas sa pagsusuri ng doctor na may sakit ngang leukemia ang anak ko. Masakit para sa akin. May ari ako ng isa sa pinakamalaking hospital ng bansa pero wala akong magawa para magamot ang anak ko. Wala akong magawa para maibsan ang paghihirap ng sarili kong anak. "Elias, gusto ka daw makita ni Liam." nakangiting wika ni Rebecca sa akin.. Mula sa pagkakaupo sa aking swivel chair, mabilis akong tumayo at nilapitan ang anak ko na nakaupo sa kanyang troller. "Da-ddy!" narinig kong tawag sa akin ng anak ko. HIndi k
ELIAS POV "I HATE YOU! Pinabayaan mo kami at hinding hindi kita mapapatawad!" umiiyak na bigkas ng isang babae na nasa harapan ko. Hindi ko mapigilan ang mapatakip sa magkabilaan kong tainga dahil doon. Pakiramdan ko, parang hinihiwa ng libo-libong karayom ang puso ko habang pinapakingan ko ang panaghoy niya. Ramdam ko sa bawat pag-iyak niya ng sakit na para bang ako na yata ang pinakawalang kwentang tao sa balat ng lupa. "Bakit...sino ka? Kilala ba kita?" hindi ko mapigilang tanong sa kanya. Akmang hahawakan ko sana siya kaya lang mabilis na siyang lumayo sa akin. Wala akong ibang nariring mula sa kanyan bibig kundi ang salitang galit siya sa akin. "Miss, saglit! Hintayin mo ako! Miss!" tawag ko sa babaeng unti-unting naglalaho na sa paningin ko. Gusto ko siyang habulin kaya lang wala sa sarilng napamulat ako ng aking mga mata nang maramdaman ko ang pagtapik ng kung sino sa balikat ko "Elias...cous! nightmare?" seryosong tanong ng taong nasa harapan ko. Kunot noo kong inili
AMERY HEART POV PAGKALABAS namin ng hospital, direcho kami sa bahay na sinasabi ni Christopher. Tama siya...mas magiging kumportable kami sa sinasabi niyang bahay kaya pumayag na din ako. Sa bawat desisyon na gagawin ko, itinatak ko sa isipan ko na palagi kong isaalang-alang sila Katrina at Baby Elizabeth. Sakto naman dahil ang bahay na ito ay halos kalapit lang ng isang private School kung saan balak kong i-enroll si Baby Elizabeth sa susunod na pasukan. Ilang araw lang din ang lumipas, dumating ng bansa si Kuya Luis. Muling bumaha ng luha sa pagitan naming dalawa nang magkita kami. Kahit na pareho kaming umiiyak, hindi pa rin nawala ang sermon niya sa akin. Kagaya lang din naman sa mga tanong sa akin ni Christopher ang mga tanong ni Kuya Luis kaya pahapyaw ko na ding kinwento sa kanya kung anong naging buhay ko sa gubat. "I am totally healed pero wala akong balak na mag stay dito sa Pinas ng matagal. Pwede kang sumama sa akin kung gusto mo." seryosong wika nito sa akin per
AMERY HEART POV "I already talk to your Doctor. Sinabi niya sa akin na pwede ka na daw makalabas ng hospital." seryosong wika ni Christopher sa akin. Ito pala ang isa sa mga pakay niya sa pagdalaw niya sa akin ngayung araw. Hindi ko mapigilan ang mapatingin kay Baby Elizabeth nang bigla nalang itong nagpakandong kay Oliver. Napansin ko na simula noong nailigtas nila kami sa gubat, nagiging malapit si Elizabeth kay Oliver since ito ang may karga noon sa kanya noong nillisan na namin ang gubat. "Okay...pero bago iyan, pwede bang pahiramin mo ako ng cellphone mo? Gusto kong tawagan ang kapatid ko. Si Kuya Luis." seryonsong bigkas ko. Kaagad niya namang iniabot sa akin ang kanyang cellphone. "Si Luis Delgado?" seryosong tanong niya. Kaagad namana kong tumango "Kilala mo siya?" tanong ko "Yes, of course...ka tandem ko siya sa paghahanap sa iyo at sa paghuli sa mga kidnappers." seryosong sagot niya sa akin. HIndi ko naman maiwasan na magulat. "Bumalik ng bansa si Kuya? I mean,
AMERY HEART POV Parang panaginip lang ang lahat dahil namalayan ko na lang na walang pag-aalinlangan na pinagtulungan nila akong buhatin palabas ng gubat. Tahimik lang din na nakasunod si Katrina habang karga naman ng isa pang lalaki ang anak kong si Elizabeth. Sa kauna-unahang pagkakataon sa loob ng tatlong taon lalabas ako ng gubat at aminado ako sa sarili ko na masaya ako. Siguro tama na ang pagtatago at kailangan ko nang harapin ang totoo kong buhay na naghihintay sa akin sa kabihasnan Alam kong mabigat ako. Nararamdaman ko iyan dahil salit-salitan nila akong binubuhat nila Christopher at tatlo niya pang mga kaibigan. Nahihiya man ako pero kailangan kong kapalan ang mukha ko. Tsaka na lang siguro ako babawi sa kanila kapag magaling na ako. Pagkatapos ng halos tatlong oras na paglalakad sa wakas narating din namin ang pinaka-bukana ng gubat kung saan nakaparada ang mga sasakyan nila. Dalawang sasakyan kaya kaagad nila kaming isinakay at itinkabo nila ako sa pinakamalapit n
AMERY HEART POV HINDI ko alam kung ano ang nangyayari sa akin at imbes na gumaling ako, lalo akong inapoy ng lagnat. Sobrang naaawa ako kay Katrina dahil alam kong nag-aalala na ito sa kalagayan ko. Ilang beses na din ako nitong kinulit at nagpaalam na lalabas daw ng gubat para mabilhan ako ng gamot pero hindi ako pumapayag. Ayaw kong ilagay sa alanganin ang kaligtasan ni Katrina. Hindi siya sanay sa kabihasnan at baka mapahamak lang siya. Nagising ako na tanging si Eliazabeth lang ang nasa tabi ko. Wala si Katrina kaya hindi ko maiwasan na makaramdan ng takot. Baka kasi hindi ito nagpapigil at lumabas na ng gubat eh. "Nasaan ang Ate Katrina mo, anak?" malumanay kong tanong sa anak kong si Elizabeth. "Lumabas po Nanay! Sabi po niya, kukuha lang daw siya ng pagkain." bibong sagot naman ng anak ko. Malungkot naman akong napangiti. Kung hindi sana ako nagkasakit, dalawa sana kami ni Katrina ngayun ang naghahanap ng pagkain namin. "Kanina pa ba siya umalis?" muli kong tano
THIRD PERSON POV "Talaga bang tutulungan mo kami? Hi-hindi ba kayo masamang tao?" seryosong tanong ni Katrina sa mga kaharap niya. Wala na siyang pagpipilian pa. Gustuhin man niyang umiwas sa mga lalaking nasa paligid niya pero natatakot naman siya sa kalagayan ng Ate Amery niya ngayun. Kasalukuyan itong nagdedeliryo sa taas ng lagnat at sa mga sandaling ito, kailangan niyang sumugal para sa kapakanan nito. Hindi niya kayang makita na nasa ganoong kalagayan ang taong naging kasama niya na sa loob ng tatlong taon. "Oo naman! Mababait kaming tao at pwede mo kaming pagkatiwalaan." seryosong sagot ng lalaking kaharap niya. Hindi niya tuloy maiwasan na mpatitig dito. Unang kita pa lang niya sa lalaking ito kanina, sobrang lakas na ng kabog ng dibdib niya. Pinaghalong damdamin ang lumulukob sa buo niyang pagkatao, Kinakabahan niya at the same time hindi niya maiwasan na makaramdam ng kung anong istrangherong damdamin sa puso niya. "Wala na akong ibang maasahan kundi kayo lang. Ay