Chapter 2
Hindi nagtagal ay bumaba ang kanyang labi patungo sa aking dibdib. Dinidila-dilaan nito ang maliit na korona ngayon ay tayong-tayo na saka ito sinubo sa kanyang bibig. "Ughhh!" tanging ungol ko. No'ng una ay may nararamdaman akong kunting sakit pero napalitan ito ng masarap. Habang ang isang kamay nito ay hinihimas sa kabila kong dibdib. Salit-salitan nya itong sinubo sa bibig ng lalake hanggang nagsawa ito at bumaba ang kanyang labi sa aking puson habang dinidilaan nya ito. Hanggang pumunta ito sa aking gitnang bahagi na hindi ko matatandaan kung paano ito natanggal. Hindi ko alam kung ano ang gagawin sa lalake hanggang nararamdaman ko lang na dinidilaan ang aking tahong at sinipsip ang aking maliit na mani. Dila sinipsip -yun ang paulit-ulit nitong ginawa dahilan upang mapabaling-baling ang aking ulo dahil sa sarap na aking nadama. "Ooooh, aaah! tanging ungol ko. Hanapin ang isang daliri nito ay ipinasok sa butas ng aking tahong dahilan upang mas lalo akong mabaliw sa ginawa nito. " Ughhh, shit! Sige 'eh mukbang mo pa ang aking tahong, Ooooohhhh!" sabi ko habang kinakain ang aking tahong. Dahil sa ginawa ng lalake ay nawaglit sa aking isipan ang sakit na aking nararamdaman dahil sa kabiguan ko sa pag-ibig. "You like it, 'huh?" 'Shit, boses palang ay lalabas na ako!' sabi ko sa aking isipan. "Yes, yes, yes! J-just continue, eat me!" sabi ko dito. Kaya agad naman sinunod ng lalake ang aking sinabi hanggang pinatigas ang kanyang mga dila at pinapasok sa butas ng aking tahong. "Ganyan, ganyan nga! Oooh aaahhh!" hibang kong sabi hanggang may nararamdaman akong lalabas sa aking pikyas Kaya agad ko itong tinulak dahilan upang magtanong ito. "Why?" "Sandali, iihi muna ako!" sabi ko dito Kaya akma akong babangon ng bigla nya akong tinulak pabalik. "Don't hold it!" sabi nya sa akin. "Ilabas mo lang, I wanna taste your juice!" dagdag nitong. "Anong juice? Gusto kong umihi kaya iihi mu——" Hindi ko natapos ang aking sasabihin ng bigla nalang niya minukbang muli ang aking tahong dahilan upang mapa-ungol ako muli. Hanggang hindi ko na mapigilan ang aking sarili kaya isang mahabang ungol ay kumawala sa aking bibig saka lumabas ang kanina ko pang pinipigilan. Agad itong nasalo sa bibig ng lalake hanggang narinig ko na lang ang sinabi niyang. "Oooh, fucking delicious!" Ungol pa nitong sabi saka dinilaan muli ang aking tahong. Habang ako ay lupaypay ang aking katawan kaya napapikit ako sa aking mata dahil sa pagod at kalasingan. Ngunit agad din ako napahiyaw ng may biglang pumasok sa butas ng aking tahong. "Ouch!" sabi ko saka napatulo ang aking mga mata. "I'm so-sorry! Akala ko ay hindi kana virgin!" sabi nito. Hindi ako umimit dahil sa sakit na aking nararamdaman. Ilang minuto ay sinabi kong kumilos na ito. "Don't worry, mag-iingat ako sa bawat galaw ko!" sabi nya sa akin. Hanggang kumilala ito ng dahan-dahan, may nararamdaman akong kunting sakit hanggang ang sakit ay napalitan ng ibayong kiliti at sarap dahilan upang sinasalubong ko ang bawat ulos nito kaya sabay din kaming umungol sa sarap. "Aaahhh, ang sarap! Sige pa bilisan mo pa, Ooooh ahhhh oh oh ahhhh!" "Fuck, you so tight! Ughhh, my buddy want more. Ughhh ughhh!" Ungol din nito kaya sabay kaming nilabasan dalawa. Ang akala ko ay tatantanan na nya ako ngunit hindi pala. Limang beses nya ako inangkin paulit-ulit. Ibang-ibang posisyon ang ipinaranas nya sa akin. Parang walang kapaguran pag-angkin nya sa'kin. Kaya hindi ko na napigilang nakatulog ako habang naglabas-masok parin ito sa aking likuran. Kinabukasan Tanging pananakit sa buong kong katawan at pati ang aking gitnang bahagi dahilan upang magising ako. Ngunit agad din ako nagtataka kung bakit iba ang silid hanggang pumasok sa aking ang ala-ala nangyari kaya agad kong minulat ang aking mga mata. Napasinghap lamang ako ng napagtanto kong may kasama akong isang estrangherong lalake. Nais akong magwala o magalit pero wala akong magagawa pa, dahil naisuko ko ang aking pagkababae sa isang lalaking hindi ko man lang kilala. Kaya't nagmamadali akong bumangon ng dahan upang makaalis agad dito. Napangiwi lamang ako ng nararamdaman ko ang hapdi at kirot sa aking gitnang bahagi. 'Ouch!' sambit ko sa aking isipan. Agad kong pinulot ang aking mga damit at nagmamadaling nagbihis. Para akong isang mangnanakaw takot na magising ang estrangherong lalake. Pagkatapos kung magbihis ay agad akong tumayo at naglabas ng sampung libo upang iiwan ko doon. "Tama na siguro ang sampung libo para sa isang gabi" mahina kong sabi saka nagmadaling lumabas sa silid. Paika-ika akong mag lakad buti na lang at wala akong nakasalubong na taong. Kaya nakahinga ako ng maluwag dahil tuluyan akong nakarating sa labas ng hotel saka ako pumara ng taxi at ibinigay ko dito ang aking address. Hindi nagtagal ay agad akong nakarating sa bahay kaya binayaran ko agad ang taxi driver saka lumabas. Nakahinga ako ng maluwag ng makitang patay pa ang ilaw sa loob. "Hay, salamat at tulog pa si Mama!" sabi ko sa aking sarili. Maingat kong binuksan nang pintuan saka pumasok sa loob na walang ingay na parang isang mangnanakaw ang pumasok at takot makalikha ng ingay. Nang tuluyan akong nakapasok ay agad akong dumeretso sa aking silid upang makapag-linis ng katawan upang makapag-isip ng mabuti kung ano ang dapat kong gawin. 'Gaga ka talaga, Anne! Paano kong mabuntis ka?' sambit ko sa aking isip. Pagkatapos kong maligo ay agad akong nagbihis saka humingi sa aking kama. Dalawang araw ang lumipas ay balik trabaho na ako si Celyn naman ay balik sa Manila. Matagal na nya akong gustong isama kaya lang hindi ko magawang iwang sina Mama at si Boknoy kaya palagi akong tumatangi. Habang nag lalakad ako patungo sa munisipyo ay agad humarang si Conrad sa akin at marahas nya akong hinawakan sa kamay dahilan upang napadaing ako sa sakit. Ngunit may isang lalakeng bilang dumating upang mapalingon kaming dalawa. "How dare you touch my woman!" galit nitong sambit. "Who are you, how dare you own my woman!" tugon ni Conrad sa lalaki ngayon ay yakap pa rin nya ako. "Ako ang kanyang mapapangasawa, ang ama ng kanyang magiging mga anak!" agad nitong tugon sa tanong ni Conrad kaya agad akong nagtataka dahil hindi ko ito kilala man lang. " Kaya wala kang karapatang hawakan ang pagmamay-ari ko!" mas lalo akong nabigla sa sinabi ng lalake nais akong magtanong pero mas umibabaw ang aking takot at pangamba. 'Kailangan akong makatakas sa kanilang dalawa. Mag-isip ka ng paraan, Anne!' sabi ko sa aking sarili hanggang sumugod si Conrad dahilan upang mabitiwan nya ako kaya agad akong umeskapo upang makaalis sa dalawang taong nagsuntukan.Chapter 114 The Final Makalipas ang ilang buwan, naging opisyal na ang "Anne’s Light Foundation". Sa araw ng paglulunsad, napuno ng mga tao ang event hall—mga bata, magulang, at mga kaibigan. Si Amara, sa kanyang simple ngunit eleganteng damit, ay tumayo sa entablado, hawak ang mikropono. Iba na ang kanyang aura ngayon—matatag, puno ng kumpiyansa, at may bagong pag-asa. "Mahal ko si Mom," panimula ni Amara, nagpipigil ng emosyon. "Hindi madaling mawalan ng isang magulang, lalo na kapag sila ang ilaw ng iyong buhay. Pero natutunan ko na ang ilaw na iyon ay puwedeng ipasa sa iba—sa mga batang nangangailangan ng gabay at pagmamahal." Tumingin siya sa akin mula sa entablado, at alam ko na ang susunod na sasabihin niya ay hindi lamang para sa mga tagapakinig, kundi para rin sa aming. "Ang "Anne’s Light Foundation" ay hindi lamang para kay Mom, kundi para sa lahat ng mga batang nawalan ng magulang, upang ipakita na hindi sila nag-iisa. May pag-asa, at may mga taong handang mag-ab
Chapter 113 Dixon POV Habang pinagmamasdan ko ang proyektong inilunsad ng aming mga anak bilang alaala sa kanilang yumaong ina, si Anne, dama ko ang saya at pagmamalaki habang nakikita ko ang kanilang mga ngiti. Ngunit sa kabila ng mga ngiting iyon, hindi pa rin naitatago ng kanilang mga mata ang lungkot, lalo na ni Amara, ang aming panganay, na lubos na naapektuhan sa pagkawala ng kanyang ina. Samantala, ang dalawang kambal ay abalang masayang nakikipag-usap sa kanilang mga kakilala. Si Sitti, na likas na masayahin, ang laging nagbibigay liwanag at ngiti sa amin. Sa kabilang banda, ang kanyang kakambal na si Stanley ay mas malalim mag-isip at laging may malawak na pag-unawa sa mga nangyayari sa paligid. Siya ang nagiging sandigan namin, habang si Amara, mula nang pumanaw ang kanyang ina, ay naging mas seryoso at mas nagtuon sa lahat ng bagay. Si Amara ang pinakaapektado sa pagkawala ng kanyang ina. Mula noon, bihira ko na siyang makitang ngumiti. Naging seryoso ito sa trabaho
Chapter 112 Stanley POV Ang araw na iyon ay puno ng kalungkutan, ngunit habang naglalakad kami palayo sa libingan ni Mom, isang pakiramdam ng responsibilidad ang bumalot sa akin. Si Sitti at ako, kami ang natitirang mga anak, at sa aking puso, alam kong kailangan kong maging haligi ng pamilya. Kailangan kong ipakita ang lakas, hindi lamang para sa sarili ko kundi para sa kanila. Habang naglalakad, nahulog ang aking tingin sa lupa. Ang mga alaala ni Mom ay bumabalik—ang mga tawa niya, ang mga payo sa buhay, at ang mga simpleng sandaling kasama siya. Saksi ako sa kanyang lakas sa kabila ng lahat ng pagsubok na hinarap niya. Pero ngayon, ang tanong ay; 'Paano ko siya mapapangalagaan sa kabila ng kanyang pagkawala?' “Stanley,” sabi ni Sitti, lumingon siya sa akin. “Anong iniisip mo?” “Iniisip ko kung paano natin maipagpapatuloy ang lahat ng ipinaglaban ni Mom,” sagot ko. “Kailangan nating ipagpatuloy ang kanyang mga pangarap.” Ngumiti siya ng mahina. “Oo, para kay Mom. Pero pa
Chapter 111 Sitti POV Ang araw ng paglilibing ni Mommy Anne, ay isa sa pinakamabigat na araw sa buhay ko. Sa kabila ng lahat ng nangyari, may mga bagay na tila hindi ko matanggap. Habang nakatayo ako sa tabi ng kanyang puntod, ramdam ko ang bigat ng bawat pagkilos at salita. Ang bawat mukha sa paligid ay nagdadala ng sariling kwento ng sakit at pagkawala, ngunit sa akin, ang sakit ay mas malalim. Nakita ko si Ate Amara sa tabi ng aming ama, hawak ang mga kamay nito, at alam kong kahit gaano kalalim ang kanyang sakit, nariyan pa rin ang katatagan sa kanyang puso. Pero sa akin, parang isang bagyong dumaan—wala akong nakitang liwanag. Ang lahat ng alaala namin ni Mom ay nagiging ulap sa aking isipan, parang mga larawan na unti-unting naglalaho. “Bakit ganito, Mom?” bulong ko sa sarili habang nakatingin sa hukay. “Bakit kailangan mo pang umalis?” Luminga-linga ako sa paligid, tila hinahanap ang sagot sa mga mata ng mga tao. Wala. Sila rin ay nababalot ng lungkot. Nakita ko ang m
Chapter 110 Amara POV Bata pa lang ako, alam ko na espesyal si Mom. Hindi lang dahil sa palaging mainit ang mga yakap niya o masarap siyang magluto—iba siya. Palagi niyang pinaparamdam sa amin na mahalaga kami, na kahit anong mangyari, andiyan siya para sa amin. Pero habang lumalaki ako, napansin kong unti-unti siyang nagbabago—ang mga ngiti niya, kahit totoo, ay may halong lungkot. Ngayon, alam ko na ang dahilan. Noong una kong nalaman na may sakit si Mom, hindi ako makapaniwala. Palagi kong iniisip na magiging masaya at buo ang pamilya namin magpakailanman. Hindi ko lubos naisip na maaaring mawala siya. Pero nang makita ko siyang humihina, doon ko napagtanto ang katotohanan. Napakahirap tanggapin na hindi lahat ng bagay sa mundo ay permanente. Sabi nga ni Mom noon, "Ang buhay ay parang isang libro—may simula at may katapusan, pero mahalaga kung paano natin isinusulat ang mga pahina." Nang mas maramdaman ko ang bigat ng kanyang sitwasyon, mas naging malinaw sa akin kung gaano s
Chapter 109 Dixon POV Wala nang mas masakit pa sa pag-alam na unti-unti nang nawawala ang pinakamamahal mong tao. Ang mga simpleng bagay na dati kong hindi pinapansin—ang mga ngiti ni Anne, ang kanyang mga kwento, ang kanyang mga yakap—ngayon ay nagiging kayamanang mahirap bitawan. Alam kong hindi ako handa, at kahit anong gawin ko, hindi ko siya kayang pigilan. Simula nang malaman ko ang tungkol sa sakit ni Anne, nag-iba ang pananaw ko sa buhay. Ang bawat araw, bawat sandali, ay tila binibilang ko na. Lahat ng ginagawa namin ay parang may halong lungkot, kahit na sinisikap kong gawing masaya ang mga natitirang araw namin bilang isang pamilya. Isang umaga, habang nasa veranda si Anne at nagmumuni-muni, pinanood ko siya mula sa loob ng bahay. Ang tahimik niyang pagmamasid sa mga ulap ay parang isang paalala na ang bawat sandali ay mahalaga. Hindi ko mapigilang mapaluha. Hindi ko gustong ipakita sa kanya ang takot ko, pero hindi ko na kaya ang bigat ng nararamdaman ko. Lumapit