Ako si Anne Villar Tambalos, 25 years old. May nobyo ako for 3 years at may balak na kaming magpakasal. Sya si Conrad Lim, galing sa mayamang angkan sa Bohol. Akala ko ay ito na ang lalaking para sa akin pero hindi pala. Nahuli ko itong nagmu-mukbang sa talaba ng ibang babae. Labis akong nasaktan dahil dalawang buwan na lang ay kasal namin. Lahat sama ng loob ay sinabi ko sa'kin ina. Kaya agad akong pinayuhan na mag-move on ako, dahil hindi lang ito lalake sa mundo. Kahit masakit ay kinailangan kong mag-move on sa kabiguan ng pag-ibig. Isang araw niyaya nila akong mag-bar upang mabawasan ang sakit na aking nararamdaman. Agad akong sumama dahil naroon naman si Celyn kaya walang dapat ipag-alala. Hindi ko alam naparami ang nainom namin. Kaya nagawa kong makipag-siping sa isang estrangherong lalake. "Congratulations, you're 1 week pregnant!" parang bombang sumabog na aking pandinig. Hindi ko akalain magbubunga pala ang isang gabing pinagsaluhan namin estrangherong lalake. Dahil sa takot nagtago ako dala-dala ang aming anak sa aking sinapupunan at umalis patungo sa Maynila kasama ang aking kaibigan. Masaya sana dahil natakasan ko ang dalawang lalaking naging malaking parte pagbabago sa buhay ko. Pero ang ama aking anak ay syang magiging Boss ko pala. Dahilan upang magkunwari ako na hindi ko ito kilala o nakita man lang. Siya si Dixon Stanley Floyd, multi- billionaire. Hanggang umeksena ang kanyang ina at pinagbintangan ako ng isang bagay na hindi ginawa. Hindi man lang kasi ako pinagtanggol ni Dixon sa kanyang ina. Hanggang niluwal ko ang anak namin, na sya namang muling pagpapakita ng aking ex. Humingi ito ng tawad sa kanyang ginawa noong nagtaksil ito sa'kin. Nais itong tumayong ama sa'king anak. "Hihintayin ko ang sagot mo, babalik ako bukas. Kaya pag-isipan mo ang aking sinabi!" saad nito, saka tuluyang umalis.
View MoreChapter 1
Anne POV Nakangiti ako nang malapad habang sumasakay sa tricycle patungo sa bahay ng aking nobyo. Pupuntahan ko siya upang yayain siyang magsimba. Pagdating ko sa kanyang bahay, agad akong lumapit sa gate upang kumatok. Ang aking nobyo ay mula sa isang mayamang angkan dito sa Bohol kaya hindi basta-basta ang kanilang pamumuhay. Apat na beses akong kumatok sa gate at ilang saglit ay sumilip si Manong Caloy, kaya't nakita niya ako. "Hello Manong Caloy, magandang umaga!" bati ko sa kanya. "G-Good morning sa iyo, Anne!" bati niya, na namumutla at balisa kaya't nagtaka ako sa kanyang kilos. "Andyan ba si Conrad?" tanong ko sa kanya. "A-Ah, n-nasa kanyang silid, Anne! Puntahan mo na lang pero sana ay tatagan mo ang iyong loob sa iyong makikita!" nag-aalalang tugon niya sa akin. "Huh!? Bakit Manong Caloy?" takang tanong ko sa kanya. Ngunit hindi siya nagsalita kaya agad akong pumasok sa loob ng bahay. Pagpasok ko doon, napakatahimik ng paligid. Kaya't agad akong umakyat sa itaas upang puntahan si Conrad. Habang naglalakad ako patungo sa hagdan, may narinig akong isang ungol ng isang babae na siyang ikinakaba ko. Nilakasan ko ang loob ko kahit kabado sa oras na ito. Ngunit ang aking kaba kanina ay lalong tumindi nang napagtanto ko na ang ungol ay nanggagaling sa silid ng aking nobyo. Dahilan upang magdahan-dahan ako sa paghakbang habang hawak-hawak ang aking bibig. Palakas nang palakas ang ungol habang papalapit ako. Hanggang sa nakarating na ako sa tapat ng pintuan at nakita ko kung paano sinasamba ni Conrad ang babae na umuungol pa ito sa sarap. Labis akong nasaktan sa aking nakita. Ang lalaking minahal ko sa loob ng tatlong taon ay may ibang sinasamba. Nakita ko kung paano niya ito pinaligaya habang nakasubsob ang mukha ng aking nobyo sa ibabang bahagi ng babae. "Oohhhh, Conrad! That's right Honey kainin mo pa ang aking talabang mamasa-masa na dahil sa sabik ng iyong bibig at dila. Ughhh, aahhh ah ah!" sambit ng babae habang umuungol ito sa sarap natatamasa. "Ang sarap mo Luisa, hindi ako magsasawa 'eh mukbang ang iyong talabang maraming katas!" tugon naman ng aking nobyo, dahilan upang mabitiwan ko ang aking dala na phone para lumikha ito ng ingay. Kaya sabay silang napalingon sa aking direksyon at sabay rin nilang naibigkas ang aking pangalan. "Anne!" "Anne!" Yan ang kanilang nasabi, kaya agad kong kinuha sa aking daliri ang engagement ring at saka ko ito binato kay Conrad. Isang buwan na lang sana ay kasal na sana namin pero niloko na pala nila ako at iniputan sa aking ulo na hindi ko napansin man lang. Pagkatapos kong maibato, agad akong umalis at tumakbo patungo sa hagdan upang makaalis agad, habang tumutulo ang aking luha. "Anne, wait! Let me explain!" malakas nitong tawag sa akin. Pero hindi ko ito pinansin hanggang nakarating ako sa gate at nakita ko si Manang at si Manong Caloy na parang hinihintay nila ako. "Patawarin mo ako, Iha! Nais ko sanang sabihin sayo ang lahat pero natakot akong mawalan ng trabaho. Wag mong iyakan ang taong di karapat-dapat sa iyong pagmamahal," sambit ni Manong Caloy sa akin. "Umalis ka na, Iha, may tricycle na naghihintay sa iyo sa labas ng gate!" dagdag ni Manong Caloy at binuksan ang gate. "S-salamat po sa inyo, Manong Caloy!" tugon ko sa kanya at saka tuluyang lumabas at pumasok sa tricycle at nagpahatid na lang sa aming bahay. Pagdating ko, naabutan ko si Mama na nagwawalis sa bakuran namin. "Mama!" sabi ko at saka yumakap at umiyak, kaya't natigilan ito. Tinanong niya ako kung anong nangyari kaya agad kong sinabi ang lahat-lahat. "Mabuti at nahuli mo ito habang hindi pa kayo kasal. Ang mabuti ay kalimutan mo na ang lalake na iyon at mag-move on ka na!" sabi niya sa akin. Mula noon, umiiwas na ako kay Conrad pati na rin kay Luisa, kahit iisa lang ang aming tinatrabahuan ay lagi akong umiiwas. Isang mayamang angkan ang pamilya niya, pero dahil magkaibigan ang aming Mama at Ina, pinagkasundo kami. Noong una, wala akong pagtingin sa kanya, pero kalaunan ay unti-unti nang nahulog ang loob ko sa kanya. Ngunit nawala ang lahat dahil sa ginawang pagtataksil sa akin. Ngayon, niyaya ako ng mga kaibigan ko na pumunta sa bar kasama si Celyn, kaya pumayag na rin ako upang maibsan ang sakit na nararamdaman ko hanggang ngayon. Pagpasok pa lang namin, nagkasiyahan na ang mga tao sa loob. Agad kaming naghanap ng table kung saan kami uupo. Hindi nagtagal, may nakitang isang bakanteng table kaya't agad kaming lahat nagtungo doon at lumapit ang isang waitress upang kunin ang aming nais na inumin. Hindi naming napansin na naparami ang aming nainom, kaya naging mapangahas kaming sumayaw sa gitna na parang walang pakialam kung may makakita sa aming kaguluhan. "Woooo, ang saya!" sigaw ko habang sumasayaw kasama si Celyn. Hanggang may lalaking lumapit sa akin at idinikit ang kanyang sarili sa aking likuran. Dahil lasing ako, sinadya kong kiniskis ang aking puwet, kaya't mararamdaman ko ang kanyang katigasan. "Fuck, woman!" sabi nito. Kaya agad akong lumingon at saka ningitian ito ng matamis. Bahagya kong itinagilid ang aking ulo upang makita ko ang kanyang mukha, ngunit bigo ako dahil nanlalabo ang aking mga mata. Pero sa tingin ko, maganda ang lalake. Sa taas ko na 5'8, nasa 6'11 ito. "Hmmm, I like it! You can fuck me hard if you want, handsome!" sabi ko sa kanya. Kaya agad niya akong hinapit sa aking baywang at hinalikan ako sa aking mga labi. Nabigla pa ako nang bigla niyang kinagat ang aking ibabang labi, kaya't ibinuka ko ito at saka niya ipinasok ang kanyang dila na parang may gustong hulihin doon. Napaungol na lamang ako nang bigla niyang hinuli ang aking dila at saka ito sinipsip ng sinipsip. "Delicious!" malambing nitong sabi saka niya ako binuhat. Agad akong napakapit sa kanyang leeg at sinubsob ang aking mukha sa kanyang dibdib. Ngunit agad ko rin itong hinimas at inaamoy dahil napakabango ng kanyang damit at mas lalo akong nag-init sa aking katawan. Hindi nagtagal, agad niya akong nilapag sa malambot na kama at saka ito umibabaw sa akin. Para itong isang taong hindi nakatikim ng sex sa mahabang panahon, kahit wala akong alam sa ganitong bagay, agad kong sinabayan ang kanyang ginagawa. Hanggang hinubad niya ang aking pang-itaas na damit kasama ng aking bra. Alam ko na kitang-kita niya ang malalaking kong cocomelon. "Beautiful!" sabi niya saka bumalik sa paghalik sa aking mga labi. Hanggang bumaba ito patungo sa aking punong tainga at dinidilaan ito, dahilan upang mapangahas akong umungol sa aking nararamdaman na kiliti doon at pumunta sa aking leeg at sinipsip ito na parang isang sanggol na gutom.Chapter 114 The Final Makalipas ang ilang buwan, naging opisyal na ang "Anne’s Light Foundation". Sa araw ng paglulunsad, napuno ng mga tao ang event hall—mga bata, magulang, at mga kaibigan. Si Amara, sa kanyang simple ngunit eleganteng damit, ay tumayo sa entablado, hawak ang mikropono. Iba na ang kanyang aura ngayon—matatag, puno ng kumpiyansa, at may bagong pag-asa. "Mahal ko si Mom," panimula ni Amara, nagpipigil ng emosyon. "Hindi madaling mawalan ng isang magulang, lalo na kapag sila ang ilaw ng iyong buhay. Pero natutunan ko na ang ilaw na iyon ay puwedeng ipasa sa iba—sa mga batang nangangailangan ng gabay at pagmamahal." Tumingin siya sa akin mula sa entablado, at alam ko na ang susunod na sasabihin niya ay hindi lamang para sa mga tagapakinig, kundi para rin sa aming. "Ang "Anne’s Light Foundation" ay hindi lamang para kay Mom, kundi para sa lahat ng mga batang nawalan ng magulang, upang ipakita na hindi sila nag-iisa. May pag-asa, at may mga taong handang mag-ab
Chapter 113 Dixon POV Habang pinagmamasdan ko ang proyektong inilunsad ng aming mga anak bilang alaala sa kanilang yumaong ina, si Anne, dama ko ang saya at pagmamalaki habang nakikita ko ang kanilang mga ngiti. Ngunit sa kabila ng mga ngiting iyon, hindi pa rin naitatago ng kanilang mga mata ang lungkot, lalo na ni Amara, ang aming panganay, na lubos na naapektuhan sa pagkawala ng kanyang ina. Samantala, ang dalawang kambal ay abalang masayang nakikipag-usap sa kanilang mga kakilala. Si Sitti, na likas na masayahin, ang laging nagbibigay liwanag at ngiti sa amin. Sa kabilang banda, ang kanyang kakambal na si Stanley ay mas malalim mag-isip at laging may malawak na pag-unawa sa mga nangyayari sa paligid. Siya ang nagiging sandigan namin, habang si Amara, mula nang pumanaw ang kanyang ina, ay naging mas seryoso at mas nagtuon sa lahat ng bagay. Si Amara ang pinakaapektado sa pagkawala ng kanyang ina. Mula noon, bihira ko na siyang makitang ngumiti. Naging seryoso ito sa trabaho
Chapter 112 Stanley POV Ang araw na iyon ay puno ng kalungkutan, ngunit habang naglalakad kami palayo sa libingan ni Mom, isang pakiramdam ng responsibilidad ang bumalot sa akin. Si Sitti at ako, kami ang natitirang mga anak, at sa aking puso, alam kong kailangan kong maging haligi ng pamilya. Kailangan kong ipakita ang lakas, hindi lamang para sa sarili ko kundi para sa kanila. Habang naglalakad, nahulog ang aking tingin sa lupa. Ang mga alaala ni Mom ay bumabalik—ang mga tawa niya, ang mga payo sa buhay, at ang mga simpleng sandaling kasama siya. Saksi ako sa kanyang lakas sa kabila ng lahat ng pagsubok na hinarap niya. Pero ngayon, ang tanong ay; 'Paano ko siya mapapangalagaan sa kabila ng kanyang pagkawala?' “Stanley,” sabi ni Sitti, lumingon siya sa akin. “Anong iniisip mo?” “Iniisip ko kung paano natin maipagpapatuloy ang lahat ng ipinaglaban ni Mom,” sagot ko. “Kailangan nating ipagpatuloy ang kanyang mga pangarap.” Ngumiti siya ng mahina. “Oo, para kay Mom. Pero pa
Chapter 111 Sitti POV Ang araw ng paglilibing ni Mommy Anne, ay isa sa pinakamabigat na araw sa buhay ko. Sa kabila ng lahat ng nangyari, may mga bagay na tila hindi ko matanggap. Habang nakatayo ako sa tabi ng kanyang puntod, ramdam ko ang bigat ng bawat pagkilos at salita. Ang bawat mukha sa paligid ay nagdadala ng sariling kwento ng sakit at pagkawala, ngunit sa akin, ang sakit ay mas malalim. Nakita ko si Ate Amara sa tabi ng aming ama, hawak ang mga kamay nito, at alam kong kahit gaano kalalim ang kanyang sakit, nariyan pa rin ang katatagan sa kanyang puso. Pero sa akin, parang isang bagyong dumaan—wala akong nakitang liwanag. Ang lahat ng alaala namin ni Mom ay nagiging ulap sa aking isipan, parang mga larawan na unti-unting naglalaho. “Bakit ganito, Mom?” bulong ko sa sarili habang nakatingin sa hukay. “Bakit kailangan mo pang umalis?” Luminga-linga ako sa paligid, tila hinahanap ang sagot sa mga mata ng mga tao. Wala. Sila rin ay nababalot ng lungkot. Nakita ko ang m
Chapter 110 Amara POV Bata pa lang ako, alam ko na espesyal si Mom. Hindi lang dahil sa palaging mainit ang mga yakap niya o masarap siyang magluto—iba siya. Palagi niyang pinaparamdam sa amin na mahalaga kami, na kahit anong mangyari, andiyan siya para sa amin. Pero habang lumalaki ako, napansin kong unti-unti siyang nagbabago—ang mga ngiti niya, kahit totoo, ay may halong lungkot. Ngayon, alam ko na ang dahilan. Noong una kong nalaman na may sakit si Mom, hindi ako makapaniwala. Palagi kong iniisip na magiging masaya at buo ang pamilya namin magpakailanman. Hindi ko lubos naisip na maaaring mawala siya. Pero nang makita ko siyang humihina, doon ko napagtanto ang katotohanan. Napakahirap tanggapin na hindi lahat ng bagay sa mundo ay permanente. Sabi nga ni Mom noon, "Ang buhay ay parang isang libro—may simula at may katapusan, pero mahalaga kung paano natin isinusulat ang mga pahina." Nang mas maramdaman ko ang bigat ng kanyang sitwasyon, mas naging malinaw sa akin kung gaano s
Chapter 109 Dixon POV Wala nang mas masakit pa sa pag-alam na unti-unti nang nawawala ang pinakamamahal mong tao. Ang mga simpleng bagay na dati kong hindi pinapansin—ang mga ngiti ni Anne, ang kanyang mga kwento, ang kanyang mga yakap—ngayon ay nagiging kayamanang mahirap bitawan. Alam kong hindi ako handa, at kahit anong gawin ko, hindi ko siya kayang pigilan. Simula nang malaman ko ang tungkol sa sakit ni Anne, nag-iba ang pananaw ko sa buhay. Ang bawat araw, bawat sandali, ay tila binibilang ko na. Lahat ng ginagawa namin ay parang may halong lungkot, kahit na sinisikap kong gawing masaya ang mga natitirang araw namin bilang isang pamilya. Isang umaga, habang nasa veranda si Anne at nagmumuni-muni, pinanood ko siya mula sa loob ng bahay. Ang tahimik niyang pagmamasid sa mga ulap ay parang isang paalala na ang bawat sandali ay mahalaga. Hindi ko mapigilang mapaluha. Hindi ko gustong ipakita sa kanya ang takot ko, pero hindi ko na kaya ang bigat ng nararamdaman ko. Lumapit
Chapter 108 Anne POV Masaya ako na kasama ko ang aking mahal sa buhay—ang aking asawa, si Dixon, at ang aming tatlong anak. Bawat halakhak ni Amara, ang aming panganay, ay nagbibigay ng kakaibang saya sa aking puso. Sa kabila ng kanilang paglaki, nananatili ang respeto ng kambal, sina Sitti at Stanley, sa kanilang nakatatandang kapatid. Nakikita ko sa kanilang lahat ang mga mabubuting tao sa hinaharap—mga anak na magpapasaya sa amin ni Dixon. Sa kabila ng kahinaan ng aking katawan, hindi ko ito pinapahalata. Ayaw kong mag-alala sila sa akin. Pinili kong itago ang aking sakit upang hindi sila mag-alala o magdalamhati. Alam ko na ang aking oras ay limitado. Ngunit sa bawat araw, sinusulit ko ang bawat sandali, ginugugol ang natitirang oras kasama ang mga pinakamahalaga sa aking buhay. Sa bawat ngiti ni Dixon, ramdam ko ang kanyang pagmamahal. Hindi man niya diretsong sabihin, alam kong nararamdaman niyang may mali sa akin. Minsan, mahuhuli ko siyang nakatingin nang matagal, ti
Chapter 107 Sitti POV Mula nang magdesisyon kaming umuwi, ang puso ko ay puno ng excitement. Hindi ko maikakaila ang ligaya na dala ng muling pagkikita sa aming pamilya. Habang ako’y natutulog, naisip ko ang mga alaala ng aming kabataan—mga picnic, beach trips, at mga bonding moments na kasama ang aming mga magulang at kapatid. Pagkagising ko sa umaga, sabik akong nag-ayos ng mga gamit. “Stanley, anong oras tayo aalis para sa beach trip?” tanong ko, habang nag-aayos ng mga swimsuit at towels. “Siguro mga alas-dos, para hindi masyadong mainit,” sagot niya. Habang nag-aalmusal, pinagmamasdan ko ang aming mga magulang na masayang nag-uusap. Ang kanilang ngiti at tawanan ay nagbibigay ng init sa aking puso. “Gusto ko sanang ilabas ang mga lumang litrato natin mamaya, para balikan ang mga alaala,” mungkahi ko. “Magandang ideya yan! Masaya siguro ‘yun,” tugon ni Mom, sabik na naghahanap ng mga album. Matapos ang almusal, nagsimula na kaming maghanda para sa beach. Ang mga bata, tula
Chapter 106 Stanley POV Mula nang nag-video call kami ng aming mga magulang, puno ng saya at excitement ang aming puso. Nais naming surpresahin sila sa aming pagbabalik sa Pilipinas. Ang mga alaala ng mga pamilya namin ay nagbibigay ng inspirasyon sa amin, at ang mga plano namin ay unti-unting bumubuo. “Stanley, excited na ako! Kailangan nating maging maayos ang lahat,” sabi ni Sitti habang nag-aayos ng aming mga kagamitan sa suitcase. “Oo, dapat tayong maging tahimik tungkol dito. Gusto kong makita ang kanilang mga mukha kapag nakita nila tayo,” tugon ko, punung-puno ng kagalakan. Habang nag-iimpake, naisip ko ang mga bagay na nais naming ipahayag sa aming mga magulang. Matagal na rin kaming wala sa Pilipinas, at ang pagkakataong ito ay tila isang regalo. Ang mga pagmamahal at alaala mula sa mga nakaraang taon ay muling bumabalik sa akin. “Anong mga pasalubong ang gusto mong dalhin?” tanong ni Sitti habang naglalagay ng mga damit. “Baka magdala tayo ng mga sweets at del
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments