LOGINChap-31
"What if-s?[NATHARA'S POV]Paglabas ko ng banyo, nakaupo si Diman sa gilid ng kama, nakatakip ang mukha gamit ang dalawang kamay. Hindi ko mabasa kung ano ang iniisip niya, pero hindi siya mukhang masaya o parang isang taong bagong nanalo. Para siyang isang taong alam na mali ang ginagawa pero patuloy pa ring inuulit ang parehong pagkakamali.âPinili ko âtong damit para saâyo,â sabi niya habang itinuro ang asul na bestidang nakalatag sa kama.âPati ba naman ang susuotin ko, ididikta mo rin?â tanong ko habang dinampot ang damit. Wala na akong lakas para labanan pa ang lahat. Pagod na pagod na ako, at ang gusto ko lang ay makasama si Manthe. Napansin kong napakurap si Diman sa sinabi ko, tila nasaktan, pero agad din niyang tinakpan âyon sa mukha niya.Magaling. Gusto ko talaga siyang makonsensya sa ginagawa niyang pamimilit sa akin. Hindi ko pa rin matanggap na tinakot niya akong kukuniKABANATA 43 âSa Gitna ng Buhay at Kamatayanâ (Narratorâs POV) Matuling umandar ang ambulansya sa gitna ng gabi. Malakas ang ugong ng sirena, sumasabay sa mabilis na tibok ng puso ni Diman. Hawak-hawak niya ang malamig na kamay ni Nathara, habang ang mga mata niya ay puno ng luha at galit. âKonting tiis, Nathara. Hindi ka pwedeng bumitaw. Hindi mo pwedeng iwan ako, hindi mo pwedeng iwan ang anak natin,â paulit-ulit niyang bulong, halos pakiusap, halos sigaw. Sa tabi niya, walang tigil ang paggalaw ng nurse na nakasama mula sa rescue team. âSir, critical ang lagay niya. Kailangan niya agad ng operasyon.â Napapikit si Diman, mas hinigpitan ang pagkakahawak kay Nathara. Ang bawat segundo, parang taon na lumilipas. (Michaelâs POV) Habang isinasakay siya sa patrol car, wala siyang ibang makita kundi ang ima
KABANATA 42 âIsang Pag-uwi, Isang Banta at Pagsagip" (Natharaâs POV) Pagkatapos ng lahat ng nangyari, ramdam kong kailangan ko ng bagong simula. Kayaât pinagdesisyunan ko na⌠uuwi na ako ng Pilipinas. Sa loob ng sarili kong condo, maingat kong inilalagay ang mga damit sa maleta. Bawat fold ng tela, parang may kasamang alaala â sakit, pagkabigo, pero higit sa lahat, pag-asa para sa batang nasa sinapupunan ko. Hinaplos ko ang tiyan kong bahagya nang nakaumbok. âHindi kita pababayaan,â bulong ko. âSa Pilipinas, magsisimula tayong dalawa. Magiging ligtas ka.â At makakasama natin ang kuya Manthe mo napangiti ako. Habang abala ako sa pag-iimpake, hindi ko napansin ang isang sasakyang nakaparada sa
KABANATA 41 âIsang Katotohanang Hindi Ko Na Kayang Itanggiâ (NATHARAâs POV) Hindi pa sapat ang nakita kong dalawang linya kagabi. Gusto kong makasiguro. Gusto kong marinig mula sa isang doktor ang totoo. Kaya ngayong araw, nagpunta ako sa hospital. Mag-isa. Walang ibang nakakaalam. Habang nakaupo ako sa waiting area ng OB-GYN, hawak-hawak ang maliit na numero ng aking appointment, bigla kong natanaw ang dalawang taong hindi ko inaasahang makikita. Si Michael. Kasama niya si Adriana. Halos mahulog ako sa kinauupuan ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Mabilis akong tumayo at nagtago sa may gilid, pinipigilan ang sarili kong huminga nang malakas. Magkasabay silang pumasok sa loob ng clinic, magkahawak-kamay, tila ba walang ibang tao sa paligid. At ako? Nakatayo rito, nagtatago, dala-dala ang bigat ng sikreto sa sinapupunan ko. Maya-maya, lumabas sila. Sa sobrang lapit ko, narinig ko ang usapan nila. âLalaki pala ang anak natin,â halos hindi maitago ni Mic
KABANATA 40âMga Tanong na Ayaw Kong Sagutinâ(NATHARA's Point of View)Ano ang gagawin ko?Yun ang tanong na paulit-ulit na umiikot sa utak ko habang tila nauupos akong kandila sa gitna ng gulo. Napahawak ako sa tiyan ko. Hindi ko na alam kung ito ba'y stress, gutom, o... may iba pa.Bigla akong napabangon. Kinuha ko ang phone ko at tiningnan ang oras. Alas-diyes na ng gabi. May bukas pa kayang botika?Wala akong pakialam.Nagbihis ako ng mabilis, nagtakip ng hoodie, at lumabas. Ilang hakbang lang mula sa apartment ay may pharmacy. Hindi ko alam kung anong nararamdaman koâtakot, kaba, pagkalito. Pero kailangan kong malaman ang totoo."Isa pong pregnancy test kit," mahina kong sabi sa pharmacist.Hindi siya nagtanong. Tahimik lang niyang inilagay sa paper bag at iniabot sa akin.Pagkalabas ko, humigpit ang hawak ko sa bag. Ramdam ko ang lamig ng gabing iyon, pero mas malamig ang kaba sa dibdib ko.
KABANATA 39âAng Katotohanan sa Likod ng Lahatâ(NATHARA's Point of View)âIâm Adriana. Ex-girlfriend ni Michael.ââYun lang ang sinabi niya, pero para bang binuhusan ako ng malamig na tubig. Parang tumigil ang mundo. Lahat ng ingay sa paligid, unti-unting nawala. Naging bulag at bingi ako sa kasalukuyan.âIkaw ba si Nathara?â tanong niya kanina, bago ko pa nasabi ang kahit na ano. At ngayon, heto siya sa harap ko. Kalma. Nakangiti. Pero ang mga mata niyaâmay baon. May tinatago.Nakatitig lang ako sa kanya, hindi makapaniwala. Ilang minuto na ba akong hindi nakakakibo?âOkay lang kung ayaw mong makipag-usap... pero sana pakinggan mo muna ako,â ani Adriana. Napalingon siya sa pinto ng coffee shop. Walang Michael. Wala.âHindi ko ito ginagawa para manggulo,â patuloy niya, habang inilalapag ang isang maliit na envelope sa ibabaw ng mesa. âPero may karapatan kang malaman ang ilang bagay.âParang t
Chapter38 "I'm Adriana Ex-girl friend ni Micheal"NATHARA'S point of viewnagising ako dahil sa pagbaliktad ng sikmura ko, pero naudlot ng makita ang sariling nakasuot ng silk satin dress.sa pagkakaalam ko ay napayuko nalang ako sa mesa dahil sa kalasingan, at pagkayari non ay hindi ko na alam..sino ang naghatid saakin sa bahay ko?at sinong nagpalit ng damit ko?napabalikwas ako ng higa ng muling bumaliktad ang sikmura ko, tinakbo ko ang banyo at pagbukas ko ay natakpan ko ang sariling bibig at halos malunok muli ang suka na dapat ay iluluwa ko.kadiri.WTF?!!!malapad na likod ng lalaki ang nakita ko na nakatalikod sa direksyon ko, nakabukas ang shower kaya patuloy ito sa pagbabanlaw ng sarili.malapad ang kanyang likod at maganda ang pangangatawan, bumaba ang aking tingin sa matambok nyang pwet.Sino siya?!tumagilid ang kanyang muka kaya napatulala ako ng mak







